[Fic.Daiya no A] For you P.9

pairing : Takigawa Chris Yuu x Miyuki Kazuya X Sawamura Eijun

no rate

warning : ฟิคเรื่องนี้เป็นฟิคสามพีนะคะ อาจจะมีการผันแปรต่อไปในอนาคต























      19.00 P.M.


      









       




      ซาวามุระมองเวลาบนเตียงอย่างชะล่าใจ เขาคิดอยู่ว่าคืนนี้จะไปตามที่อีกคนนัดดีมั้ย เขายังไม่อยากจะเจอหน้ามิยูกิตอนนี้เพราะวันนี้เขารู้สึกแปลกประหลาดเมื่อต้องมาอยู่ใกล้อีกคน ไหนจะความรู้สึกเมื่อยามที่มิยูกิสัมผัสต้องตัวเขาอีก.......  นี่มันไม่ปกติแล้ว! 


      ซาวามุระนอนคลุมโปงอย่างไม่สนใจ .....ช่างหมอนั้นสิ เดี๋ยวค่อยอ้างว่าไม่สบายกระทันหันก็ได้.....  ป่านนี้มิยูกิคงจะยืนรอเขาอยู่แน่ๆ เขาควรทำอย่างไรดี ปล่อยให้อีกคนยืนรอต่อไปมั้ย? หรือออกไปทักทาย?..........  ไม่ๆ!! เขาไม่สนใจแล้ว! นอน!



      





      




      19.45 P.M.


      




      





      

      ก็อกๆ


      เสียงเคาะประตูปลุกบุคคลที่นอนอยู่ในห้องให้ตื่นขึ้นมา ใครกันนะ? 


      "เฮ้ย ซาวามุระ ไปเปิดประตู" คุราโมจิสั่ง


      "แล้วทำไมคุราโมจิเซมไปไม่ไปเปิดเองเล่า คนจะนอน" 


      "ตอนนี้ฉันไม่ว่าง นายไปเปิดซะ" คุราโมจิตอบส่งๆก่อนหันไปสนใจเกมที่เล่นต่อ


      ซาวามุระลุกจากเตียงไปเปิดประตูตามคำสั่งของรูมเมทรุ่นพี่ ลูกบิดประตูถูกหมุนให้เปิดออก ซาวามุระเปลี่ยนสีหน้าทันทีหลังจากเห็นผู้มาเยือน ที่ตอนนี้เจ้าตัวกำลังมองเขาอยู่เช่นกัน จมูกที่แดงระเรื่อนั่นบ่งบอกได้ว่าคนตรงหน้าต้องเจอกับสภาพอากาศที่หนาวเหน็บมานานแน่ๆ


      "อ่าว มิยูกิเองเหรอ? นายมาทำไม?" คุราโมจิเป็นฝ่ายหันมาถามแทนรุ่นน้องที่ตอนนี้ยืนค้างอยู่หน้าประตู  


      "ฉันมาธุระนิดหน่อยน่ะ ขอเอาตัวซาวามุระไปนะ" กล่าวเสร็จมิยูกิก็ลากซาวามุระออกไปโดยที่ไม่ฟังคำอนุญาต 


      มิยูกิลากซาวามุระมาตามทางเดินเด็กหนุ่มพยายามจะขัดขืนแต่ก็ไม่เป็นผล ไอเย็นสัมผัสที่ผิวกายของซาวามุระเพราะเขานั้นถูกลากออกมาอย่างกระทันหันจนลืมที่จะหยิบเสื้อกันหนาวติดมือออกมาด้วย ซาวามุระเผลอบีบมืออีกคนแน่นอย่างไม่รู้ตัว มิยูกิหันมามองมือตัวเองที่จู่ๆก็ถูกบีบแน่นขึ้นก่อนจะสังเกตได้ว่าเขาลากซาวามุระมาโดยที่เจ้าตัวนั้นไม่มีแม้แต่เสื้อคลุม ทั้งตัวซาวามุระตอนนี้มีเพียงเสื้อยืดตัวเก่งกับกางเกงนอนบางๆเท่านั้น .....ให้ตายสิ.... เขาไม่น่าใจร้อนเกินไปเลย....


      มิยูกิถอดเสื้อคลุมของตัวเองก่อนจะสวมทับให้อีกคน ซาวามุระรับรู้ทุกการกระทำของมิยูกิแต่ก็ยังคงไม่ปริปากอะไรออกมา


      "ทำไมนายไม่มาตามเวลานัด?" 


      "ฉันแค่รู้สึกไม่ดีนิดหน่อยน่ะ..." ซาวามุระโกหก แต่คำโกหกของเขาก็ถูกมิยูกิจับได้อยู่ดี ทุกคนในทีมเบสบอลเซย์โดต่างก็รู้ว่าซาวามุระเป็นคนที่โกหกไม่เนียนแต่ก็ยังจะทำ....


      "อย่ามาโกหกฉันนะซาวามุระ" มิยูกิพูดเสียงแข็ง 


      "......" ซาวามุระไม่ตอบอะไรได้แต่เอามือกำเสื้อคลุมแน่น มิยูกิมองท่าทางอีกคนก่อนจะเอ่ย


      "หรือว่านายไม่อยากเจอฉัน?......" 


      เป็นไปตามที่คิด.... ซาวามุระมีท่าทีแสดงออกอย่างชัดเจนทันทีที่เขาถามออกไป ความเจ็บปวดแล่นแปล๊บเข้ามาในอก มันชวนให้จุกจนไม่สามารถเอื้อนเอ่ย...... เขาเข้าใจดีว่าซาวามุระไม่มีทางที่จะมองเขาหรอก ยังไงซะในหัวหมอนั้นก็คงมีแต่คริสเซมไปแน่ๆ.... ชวนหงุดหงิดแปลกๆแฮะ.... เขารู้ดีว่าไม่มีสิทธิ์แต่ก็อดไม่ได้....


      ตอนนี้มีแค่เสียงลมอันแผ่วเบาในอากาศที่คอยทำลายความเงียบระหว่างพวกเขาทั้งสอง ซาวามุระก้มหน้าไม่พูดอะไร ถึงจะรู้อยู่แก่ใจว่าสิ่งที่คนตรงหน้าพูดนั้นถูกก็จริง แต่เขาก็ไม่อยากจะสารภาพตรงๆ เพราะอะไรกัน? กลัวเหรอ? ไม่สิ... ละอายใจมากกว่า... เขาเองยังไม่พร้อมที่จะเจอหน้ามิยูกิตอนนี้ แต่ถ้าเขายอมรับแล้วพูดออกไปตรงๆล่ะ? บางทีมันอาจจะไม่ต้องรู้สึกผิดและอึดอัดใจอย่างที่เป็นอยู่ในตอนนี้ก็ได้


       ซาวามุระกำเสื้อคลุมแน่ก่อนจะสูดหายใจเข้าปอดลึกๆเพื่อเรียกความกล้าให้กับตัวเอง ตอนที่เขาขึ้นเนินครั้งแรกยังไม่ตื่นเต้นเท่านี้เลย....


       "เพราะนายนั่นแหล่ะ....."


       "หืม? เพราะฉัน?....."


       "....ก็เพราะนาย วันนี้นายทำให้ฉันไม่เป็นตัวของตัวเอง... บางครั้งใจมันก็เต้นเร็วผิดปกติ ตรงที่ถูกนายสัมผัสมันร้อนไปหมด พอว่างก็ดันมีหน้านายลอยเข้ามาในหัวอีก รู้มั้ยว่ามันอึดอัดน่ะ!! ฉันไม่กล้าเจอหน้านายก็เพราะแบบนี้แหล่ะ!!" คำพูดที่พรั่งพรูออกมาโดยไม่มีช่องว่าให้หายใจถูกส่งเข้าโสตประสาทของชายหนุ่มตรงหน้า 


       ซาวามุระเหนื่อยหอบจากการตะโกนไปพูดไป ใบหน้าที่แดงก่ำไม่รู้ว่าเป็นเพราะขาดอากาศหรือความหนาวเย็นที่เกาะร่างกายกันแน่ 


       มิยูกิตกใจกับคำสารภาพของซาวามุระ เขาไม่ได้คิดไปเองใช่มั้ย.... ถ้าใช่ก็แสดงว่าเขาเข้าข้างตัวเองแล้วล่ะ....  


       "ซาวามุระหรือว่านาย....."


       "...?..." ซาวามุระมองหน้าอีกคน


       "....จะชอบฉัน?" 


       "ห๊า!!? จะบ้าเหรอ!? เป็นไปไม่ได้หรอก! ฉันกับนายก็ผู้ชายด้วยกันทั้งคู่นะ!" ซาวามุระรีบตอบกลับทันควัน ถึงจะปฏิเสธแต่ใบหน้าของเด็กหนุ่มกลับแดงมากขึ้นกว่าตอนแรกเสียอีก ซาวามุระยกมือขึ้นมาปิดใบหน้าของตัวเองถึงอากาศจะเย็นแต่ช่วงใบหน้าของเขาเป็นจุดเดียวที่ร้อนและร้อนเอามากๆ หัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะส่งเสียงดังออกมา อย่างกับจะหลุดออกมาจากอก 


       มิยูกิมองท่าทางอีกคนตอนนี้เขาทำอะไรไม่ถูกเลย จะว่าตกใจก็ใช่ ดีใจก็ใช่ ที่ซาวามุระมีความรู้สึกแบบนี้กับเขา มิยูกิเกาหัวแกรกๆ เขาควรจะทำยังไงกับเจ้าเด็กโง่ตรงหน้าดี....


       "นี่ ซาวามุระเอามือออกก่อน" มิยูกิพยายามแกะมือที่ปิดหน้าซาวามุระ แต่เจ้าตัวกลับยื้อเอาไว้จนมิยูกิต้องออกแรงจนมือนั่นยอมละจากใบหน้า ทำให้เขาเห็นหน้าเด็กหนุ่มได้อย่างชัดเจน ใบหน้าที่แดงก่ำ สายตาที่ดูสับสน ถึงมันจะไม่ใช่เวลาในตอนนี้ก็เถอะ แต่เขาก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าคนตรงหน้าเขานั้นช่างไร้เดียงสาและน่ารักเหลือเกิน


       กว่าจะรู้ตัวมิยูกิก็โน้มหน้าเข้าไปจุมพิศกับริมฝีปากอีกคนเสียแล้ว มือที่จับข้อมืออีกคนนั้นได้เลื่อนไปประคองใบหน้าเด็กหนุ่มให้ง่ายต่อการรับสัมผัสมากยิ่งขึ้น 


       ซาวามุระเบิกตาโพลงสองแขนที่เล็กกว่าพยายามประท้วงการกระทำของคนตรงหน้า มือเล็กทั้งจิกและทึ้งอย่างรุนแรงแต่คนที่ถูกประทุษร้ายร่างกายก็ใช่ว่าจะสะทกสะท้าน มิยูกิยังคงรุกรานไปเรื่อยๆจนซาวามุระเริ่มที่จะทนไม่ไหว


        ผลั่ก!!


       
        ผั๊วะ!!


       

        ซาวามุระฮึดส่งแรงทั้งหมดที่มีผลักอีกคนกระเด็นแล้วเข้าไปต่อยซ้ำจนได้เลือด ความเจ็บแล่นแปล๊บเข้ามาในโสตประสาท มิยูกิสัมผัสบริเวณที่ถูกต่อย ของเหลวหนืดสีแดงซึมออกมา 


        "ทำบ้าอะไรของนาย!? เพี้ยนไปแล้วรึไง!" ซาวามุระตะโกนหอบก่อนจะยกแขนขึ้นมาถูที่ริมฝีปากเพื่อลบรอยสัมผัส แต่ยิ่งถูแรงเท่าไหร่ก็ลบไม่ออก ซาวามุระถูจนริมฝีปากเล็กๆนั่นเริ่มที่จะมีเลือดซึมออกมา มิยูกิมองเลือดที่ซึมตามริมฝีบางเล็กก่อนจะรีบเข้าไปห้าม 


        "นี่หยุด! ซาวามุระ!" มิยูกิกระชากแขนออกแต่เจ้าตัวก็ไม่ยอม พยายามที่จะยื่อแขนตัวเองเอาไว้ ซาวามุระสะบัดตัวเองออกจากมิยูกิก่อนจะวิ่งหนีหายไป


        มิยูกิมองร่างของคนที่เขาเพิ่งล่วงเกินวิ่งห่างออกไป มิยูกิตบหน้าผากตัวเองดังแปะ .....นี่เขาทำอะไรลงไป..... ทั้งที่รู้ว่าไม่ควรแต่เขาก็ไม่สามารถหักห้ามใจตัวเองได้.... ดูท่าพรุ่งนี้เจ้าตัวคงจะต้องหลบหน้าเขาแน่ๆ ก็แน่สิดันไปจูบเขาแบบนั้นนี่นา..... มิยูกิถอนหายใจออกมาก่อนจะเดินกลับเข้าห้องพักของตัวเอง 


        



        ........แล้วพรุ่งนี้เขาควรจะทำอย่างไรต่อไป.......

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.
.
.
.
.
.
.

         คุราโมจิลุกขึ้นจากเตียงเพื่อรับรุ่งอรุณวันใหม่ แต่ยังไม่ทันจะได้รับความสดใสในยามเช้าเขาก็ต้องรับกับออร่าทะมึนของเจ้ารุ่นน้องตัวป่วนเสียก่อน 

         ซาวามุระนั่งกอดหมอนขมวดคิ้วทำหน้ายู้อยู่บนเตียง ขอบตาที่ดำคล้ำบ่งบอกได้ว่าเจ้าตัวนั่นไม่ได้นอนเต็มอิ่มเท่าไหร่นัก เอาเป็นว่าเมื่อคืนได้นอนมั้ยจะดีกว่า ริมฝีปากก็บ่นพึมพำอะไรอยู่ซักอย่างที่เขาฟังไม่ออก 


         "เจ้าบ้ามิยูกิ..... เจ้าแว่นนิสัยไม่ดี...... ฮว๊ากกกกกกก!!" ซาวามุระตะโกนจนสุดเสียงทำให้คุราโมจิที่อยู่ข้างๆต้องสะดุ้งกับเสียงที่แผดลั่นออกมาอย่างกระทันหันของเจ้ารุ่นน้อง


         คุราโมจิไม่รอช้ารีบง้างกำปั้นขึ้นมาแล้วลงตำแหน่งไปที่กลางศีรษะของเจ้าเด็กเสียงดังอย่างแรงจนซาวามุระร้องโอดโอย


         "โอ้ย! เจ็บๆๆๆ! คุราโมจิเซมไปทำร้ายผมทำไม?!" 


         "ก็ใครใช้ให้นายตะโกนเสียงดังลั่นห้องล่ะเจ้าบ้ามุระ! หัดเกรงใจรูหูของฉันด้วยเจ้าบ้า!"


         "ขอโทษครับ ผมแค่หงุดหงิดนิดหน่อย...." น้ำเสียงสุดท้ายเอ่ยออกมาอย่างแผ่ว ถ้าเป็นคนอื่นล่ะก็คงไม่อาจได้ยินแน่ แต่ถ้าเป็นคุราโมจินั่นไม่สามารถเล็ดรอดหูของเขาไปได้หรอก!


         "โห.... เจ้าบ้าซาวามุระมีเรื่องกลุ้มใจงั้นเหรอ? ไหนบอกฉันมาซิว่านายกลุ้มเรื่องอะไร?" คุราโมจิรีบย้ายตัวเองไปนั่งข้างรุ่นน้องรูมเมทแล้วคะยั้นคะยอถามหาสาเหตุอย่างสนอกสนใจ


         ซาวามุระชั่งใจอยู่สักครู่ ว่าเขาควรจะปรึกษารุ่นพี่รูมเมทดีมั้ย? หรือเขาควรจะเก็บเอาไว้เงียบๆดี แต่นี่มันปัญหาของเขานะ!....  จริงสิ!.... เขาน่าจะเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาคริสเซมไป! 


         "ผมขอตัวก่อนนะครับ!" ซาวามุระไม่รอช้ารีบลุกไปหยิบเสื้อโค้ทของตัวเอง

         
         "แล้วนั่นนายจะไปไหน?" 


         "ไปหาคริสเซมไปครับ! เดี๋ยวผมจะรีบกลับมา!"


         "เฮ้ย! แต่เช้าขนาดนี้นาย...." 


       

         ปัง!!!




        ยังไม่ทันพูดจบเสียงประตูที่ถูกปิดบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าเจ้ารุ่นน้องปีหนึ่งนั้นไปออกไปแล้ว คุราโมจิมองซาวามุระที่รีบออกไปอย่าง งงๆ ว่าทำไมเจ้าตัวต้องรีบขนาดนั้น แถมยังไม่สนใจเขาเลยด้วย นี่เขาเป็นรุ่นพี่นะ!!


         




          คุราโมจิลงมาโรงอาหารก่อนจะจัดแจงถาดในมือแล้วหาที่นั่ง สายตาของเด็กหนุ่มผู้เป็นเจ้าของตำแหน่งช็อตสต็อปกวาดสายตาไปมาก่อนจะเจอตำแหน่งที่เขาค้นหา คุราโมจิเดินไปนั่งข้างมิยูกิที่นั่งกินข้าวอยู่คนเดียว 


          "โย่ว! มิยูกิ!" 


          "อ่า... สวัสดีคุราโมจิ" มิยูกิทักกลับไปอย่างปกติแต่ทว่าน้ำเสียงนั้นกลับดูหม่นแปลกๆ คุราโมจิที่สังเกตได้จึงเอ่ยถาม


          "นายเป็นอะไร วันนี้ดูหม่นหมองนะ ออร่าทะมึนมันแผ่ออกมาจากตัวนายแล้ว" คุราโมจิพูดแหย่


          "คงนอนไม่พอล่ะมั้ง นายอย่าใส่ใจเลย" มิยูกิตอบปัดไป แต่คุราโมจิก็ยังคงไม่ละความสงสัย


          "วันนี้ทั้งนายทั้งซาวามุระดูแปลกไปนะ วันนี้หมอนั้นบ่นอะไรก็ไม่รู้ แถมตะโกนลั่นห้องอีก....." มิยูกิยังคงกินอาหารตรงหน้าต่อไปถึงแม้ภายในใจจะยังอยากฟังต่อก็ตาม "แล้วหมอนั้นจู่ๆก็นึกอะไรก็ไม่รู้ รีบวิ่งออกจากห้องออกไปเลย"


          "แล้วหมอนั่นวิ่งออกไปไหนล่ะ?"


          "ไปหาคริสเซมไปน่ะสิ เจ้านั่นมันรู้บ้านคริสเซมไปรึเปล่าหรอก? จู่ๆวิ่งออกไปแบบนั้นแถมเสื้อโค้ทตัวเดียวอีก หนาวแน่เจ้าบ้ามุระเอ้ย" คุราโมจิบ่นพลางจ้วงข้าวถ้วยในมือกินไปพลาง


           มิยูกิตักข้าวกินอย่างปกติไม่รู้สึกอะไรแต่ทุกคำที่เขาตักเข้าปากนั้นมันล้วนอึดอัดจนคับปาก ยามกลืนอาหารก็รู้สึกเหมือนอะไรซักอยากมันกระจุกอยู่ในลำคอ ประสาทรับรสต่อต้านการรับรู้อาหารของเขาจนทำให้ความอยากอาหารลดลง แต่เขาก็ไม่สามารถแสดงอาการออกมาได้ เขาทำได้เพียงก้มหน้าก้มตาทำตัวให้เป็นปกติเหมือนอย่างทุกวันที่เขาทำ......


.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.


           "ฟู่.....ฟู่...." ซาวามุระเป่าลมให้ไออุ่นกับมือของตัวเองระหว่างรอคริสเซมไป ตอนที่เขาวิ่งออกมาจากห้องเขาเองก็ลืมคิดไปเลยว่าเขาไม่รู้ที่อยู่คริสเซมไป จึงส่งข้อความขอให้ออกมานัดพบข้างนอกแทน ซาวามุระยืนรอประมาณยี่สิบนาที เพียงแค่ยี่สิบนาทีนี้ก็ทำให้เขาเริ่มที่จะคัดจมูกเสียแล้ว ปลายจมูกที่แลดูดื้อรั้นอยู่ตลอดเวลาเริ่มเปลี่ยนเป็นชมพูอ่อน ฝ่ามือคล้ำถูกกันไปมาก่อนจะมุดหายเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ


            "อ่ะ.... คริสเซมไปครับ!" ซาวามุระตะโกนเรียกหารุ่นพี่ที่เขาเคารพก่อนจะวิ่งดุ้กดิ้กๆไปหา ดูแล้วช่างเหมือนสุนัขวิ่งหาเจ้าของเสียจริง


            "ว่าไง ซาวามุระ มารอนานรึยัง?" คริสเซมไปถาม


            "ไม่นานครับ สำหรับคริสเซมไปผมรอได้!" ซาวามุระฉีกยิ้มกว้างให้อีกคน คริสมองเด็กหนุ่มตรงหน้าก่อนจะสังเกตเห็นว่าแก้มของอีกคนนั้นขึ้นสีจัด แถมปลายนิ้วของมือที่ดูเล็กกว่านั่นก็มีแดงประปรายเช่นกัน คริสรีบถอดถุงมือของตัวเองให้อีกคนใส่อีกทั้งถอดผ้าพันคอไปพันให้อีกคน


            "วันหลังอย่าออกมาข้าวนอกด้วยเสื้อโค้ทตัวเดียวอีกล่ะ นายควรจะหาผ้าพันคอมาด้วย"


            "พอดีผมรีบวิ่งออกมาน่ะครับ เลยหยิบมาแค่อย่างเดียว" 


            "เอาเถอะ ฉันว่าเราควรจะไปหาสถานที่อุ่นๆจะดีกว่านะ อยู่ข้างนอกแบบนี้เดี๋ยวจะไม่สบายเอา"


            "ค... ครับ!" 


            "แล้วมีที่ไหนที่อยากจะไปรึเปล่า?" ซาวามุระอึกอักไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรดีก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างตะกุกตะกัก


             "ผมไป... บ้านคริสเซมไปได้มั้ยครับ?" 


               " !!? "



























TBC.

talk : จบแล้วจย้าาาาาา กับอีกตอน ฮรือออออ เราขอโทษนะคะที่เพิ่งมาอัพเอาป่านนี้ เราจะบอกว่าเราอาจจะไม่ได้อัพทุกอาทิตย์แล้วนะคะ เราอาจจะอัพได้แค่เดือนล่ะครั้ง สองเดือนครั้ง หรือสามเดือนครั้งไปเลย TT เพราะว่าเราเองก็เปิดเทอมได้จะเดือนนึงแล้ว มีกิจกรรมรับน้องเยอะแยะเป็นดอกเห็ดเลย เป็นเฟรชชี่มันเหนื่อยจีจีบอกเลอ แต่เราสัญญานะคะว่าเราจะไม่ทิ้งฟิคเรื่องนี้ไว้กลางทางแน่นอน แต่แค่จะไม่ได้อัพบ่อยเท่าช่วงแรกๆ  ขอบคุณที่อ่านฟิคเรื่องนี้นะคะ เชิญติชมได้ตามเช่นเคย มีตรงไหนแปลกๆหรือผิดเพี้ยนไปก็บอกเราได้เลยนะคะ UvU เลิฟยูวเอวี่วันจีจี ชรุ้ป