[S.Fic. Detective conan]

pairing : kuroba kaito x adogawa conan
rate      : PG


  　　ประธานบริษัทซึซึกิเปิดตัวกรีนอายที่พิพิธภัณฑ์เบกะเชิญชวนให้ประชาชนเข้าชมตั้งแต่19.00น.เป็นต้นไป  พร้อมส่งข้อความถึงจอมโจรคิด "  ถ้าแน่จริงก็มาเอา"   

        คุโรบะ ไคโตะเจ้าของมือเรียวที่ถือหนังสือพิมพ์ฉบับของวันนี้ถึงกับต้องยกยิ้มที่มุมปากแล้วทวนสารท้าทายใหม่
     
        "ถ้าแน่จริงก็มาเอา งั้นเหรอ... หน็อยแน่ตาแก่!! จะดูถูกฉันเกินไปแล้วนะ!!" ไคโตะตะโกนออกมาอย่างเสียงดังไปทั่วทั้งห้องลับจนทำให้ปู่อิจิที่กำลังจัดอุปกรณ์อยู่นั้นสะดุ้งจนเผลอทำของตก
     
        "คุณหนูไคโตะ เป็นอะไรเหรอครับ? ตะโกนซะเสียงดังเชียว" ปู่อิจิถามออกมาด้วยความฉงน
     
        "ก็ตาแก่ซึซึกิน่ะสิปู่ เขียนสารท้ารบมาอย่างนี้แถมยังดูเยาะเย้ยด้วย แสดงว่าเขาต้องการที่จะท้าทายผมเอามากๆเลย คราวนี้เอาตำรวจหน่วยไหนมาทั้งกรมอีกล่ะ" ไคโตะวางหนังสือลงบนโต๊ะก่อนที่จะลุกขึ้นมาแล้วเดินไปหาปู่อิจิ

       "คราวนี้เป็นอะไรล่ะครั้บคุณหนูไคโตะ"



       "เป็นเมอร์เมดอายน่ะ อัญมณีสีเขียวน้ำทะเลที่สวยงามราวกับดวงตาของนางเงือกยังไงล่ะ เห็นว่ากันว่ามันเป็นอัญมณีที่ถูกจมลงไปพร้อมกับเรือโจรสลัดของเอ็ดเวิร์ด ทีชน่ะแต่ตาลุงนั่นก็ยังหามาได้นะ เหอะคนรวยจะทำอะไรก็ได้นี่นา โถ่..."

       "โห แล้วคุณหนูสนใจมั้ยล่ะครับ ถ้าใช่ผมจะได้เตรียมสารท้ากลับให้"

       "สนใจมั้ยมันก็สนนะ แต่ที่ผมสงสัยคือทำไมตาลุงนั้นดูมั่นใจเสียเหลือเกินว่าคราวนี้จะจับผมได้ มันต้องมีอะไรแปลกๆซักอย่างแหล่ะน่า" ไคโตะจับคางพลางเดินครุ่นคิดไปทั่วรอบห้องก่อนที่จะนึกอะไรได้บางอย่าง

       "โอ๊ะ! หรือว่า.... หึ" ไคโตะยกยิ้มที่มุมปากอย่างชอบใจก่อนจะหันไปบอกปู่อิจิให้ทำการเตรียมสารท้ารบของเขาแล้วเริ่มทำการวางแผน รู้สึกสนุกแล้วสิ เกมในครั้งนี้เขาจะต้องชนะให้ได้เลย

แล้วเราจะได้เจอกัน....

       "ให้ตายสิ ทำไมท่านประธานบริษัทซึซึกิถึงต้องให้แกมาด้วยห่ะ เจ้าเปี๊ยก" ชายหนุ่มที่ถูกเรียกว่ายอดนักสือชื่อดังโคโกโร่นิทราบ่นกระปอดกระแปดในขณะที่กำลังขับรถ จุดหมายปลายทางในครั้งนี้คือพิพิธภัณฑ์เบกะ

      "ก็แหม คุณพ่อค่ะก็ท่านประธานเขาไว้ในโคนันคุงนี่ อีกอย่างโคนันคุงก็เป็นเด็กฉลาดช่างสังเกตด้วย เด็กน่ะหูตาไวกว่าผู้ใหญ่อีกนะค่ะ" ลูกสาวของยอดนักสืบพูดแก้ต่างให้กับเด็กที่อยู่ในการดูแลของครอบครัวโมริ

      "เชอะ กับอีแค่เด็กตัวกะเปี๊ยกจะไปทำอะไรได้ น่าโมโหจริงๆ" โมริโคโกโร่พูดพลางบุ่ยปาก

      เฮ้ยๆ ถ้าตัวจะเล็กแต่สมองของผมก็ยังเหมือนเดิมนะครับคุณลุง  โคนันได้แต่บ่นในใจก่อนจะหยิบมือถือส่งข้อความไปหาด็อกเตอร์อากาสะไม่ช่วยไหว้วานส่งรูปของที่ถูกส่งมาให้เขาให้หน่อย น่าแปลกที่จู่ๆก็มีของที่จ่าหน้าซองถึงเอโดงาว่า โคนัน แต่กลับดันส่งให้บ้านคุโด้ ชินอิจิทั้งๆที่มันควรต้องส่งมาที่บ้านของโมริแท้ๆ ห้านาทีต่อมามีข้อความจากด็อกเตอร์อากาสะด้านในข้อความนั้นไม่มีคำพูดอื่นเลยนอกจากรูปเพียงรูปเดียว เป็นรูปที่มีกระดาษสีขาวพร้อมกับไพ่โจ๊กเกอร์อีกหนึ่งใบ ข้อความบนกระดาษนั้นมีรูปหน้าของเจ้าบุคคลที่เขาหมั่นไส้อยู่ทุนเดิมอยู่แล้ว พอมาเจอข้อความนี้อีกยิ่งเพิ่มความหมั่นไส้เท่าทวีคูณ

ฉันจะมาช่วงชิงสิ่งสำคัญของนาย

จงปกป้องมันเอาไว้ให้ดีๆล่ะ 

                                             

                                             จอมโจรคิด

      หน็อยแน่ ไอหมอนี่  โคนันเก็บมือถือไปด้วยความขุ่นใจ ของสำคัญงั้นเหรอ? หมายถึงอะไรกัน ฉันไม่มีของสำคัญอะไรที่จะให้นายมาเอาไปเสียหน่อย โฮ่ยๆ อย่าบอกนะว่าหมอนั้นจะมาปลอมตัวเป็นรันน่ะ  ไม่ตลกเลยนะไอบ้านี่  ในระหว่างที่โคนันครุ่นคิดอยู่นั้นก็ได้มาถึงจุดหมายปลายทางโดยที่เขาไม่รู้ตัวเสียแล้ว โคนันรีบลงจากรถแล้วเดินตามคนที่ตัวโตกว่าเขาทั้งสองเข้าไปข้างในเพื่อพบกับท่านประธาน

       "อ่าว ว่าไงครับคุณโมริ ต้องขอให้คุณมาช่วยคุ้มกันกรีนอายให้นี่ลำบากหน่อยนะครับ" ประธานเจ้าของบริษัทยักษ์ใหญ่ซึซึกิกรุ๊ปเอ่ยทักทายทั้งสามอย่างเป็นกันเองก่อนจะเดินทางนำไปให้ดูอัญมณีชิ้นสำคัญของคืนนี้ในระหว่างทางที่เดินก็เห็นเหล่าตำรวจที่คอยยืนเฝ้ากันอย่างขยันขันแข็ง โคนันที่มองไปรอบๆก็มองเห็นถึงความผิดปกติบางอย่าง  ตำรวจน้อยลงไปรึเปล่านะ? นี่ตั้งใจจะจับโจรจริงรึเปล่าเนี้ยท่านประธาน

       "ท่านประธานครับ ตำรวจคราวนี้น้อยลงไปรึเปล่า ผมเห็นว่ามันน้อยมากเลยนะครับ" โมริ โคโกโร่เอ่ยขึ้นมาอย่างผิดสังเกต 

      "อ้อ ใช่แล้วล่ะครับ เพราะผมมั่นใจว่าคราวนี้เจ้าคิดมันมาขโมยกรีนอายของผมไม่ได้แน่นอน ฮ่าๆๆๆ"

      "ท่าทางเขาจะมั่นใจมาเลยนะค่ะคุณพ่อ" รันหันไปกระซิบกับพ่อของตน

      "พ่อก็ว่างั้น คราวนี้เขามาแปลกจริงๆ" โมริโคโกโร่หันมากระซิบตอบ

      "นี่ๆ คุณลุงครับแล้วจอมโจรคิดเขาว่ายังไงบ้างเหรอครับ?" โคนันสะกิดโมริให้ถามท่านประธานซึซึกิ

      "เออ ว่าแต่ท่านประธานครับแล้วเจ้าจอมโจรคิดมันว่าอะไรบ้างครับ หลังจากที่ท่านได้ส่งสารไปถึงเจ้าหมอนั้นแล้ว" โมริถามออกไปก่อนจะไปหยุดอยู่หน้าตู้โชว์ตู้หนึ่ง สิ่งที่อยู่ภายในตู้นั้นมันอัญมณีเม็ดโตสีเขียวน้ำทะเลถูกประดับไว้อยู่บนเข็มขัดทองคำที่ถูกทำให้มีลวนลายที่สวยงาม

      "เจ้าคิดมันส่งสารตอบกลับมาแล้วล่ะครับ"ประธานซึซึกิพูดว่าพลางหยิบกระดาษสีขาวคุ้นตาขึ้นมาแล้วส่งในโมริโคโกโร่ดู

ในเวลาตะวันดับแสง

ตอนนั้นผมจะขอรับดวงตาของนางเงือกไปนะครับ

                                                      จอมโจรคิด 

       "ตะวันดับแสง อะไรของมัน ใช้ภาษาบ้าบออะไรอีกแล้วเนี้ย" โมริโคโกโร่บ่นพร้อมกับดูกระดาษในมือซ้ำไปซ้ำมา

       "นี่ๆคุณลุง ขอผมดูมั่งสิ" โคนันกระโดดเหยงๆพยายามชะเง้อหน้าเพื่อที่จะมองข้อความบนกระดาษ

       "นี่ไม่ใช่เรื่องของเด็กนะเจ้าเปี๊ยก" 

       "เชอะ.... " โคนันส่งเสียงตัดพ้อ

       "ไม่เป็นไรหรอกครับคุณโมริ ให้เจ้าหนูนี่ดูด้วยเถอะครับเผื่อจะได้ช่วยกันจับเจ้าจอมโจรคิดได้" ประธานซึซึกิพูดอย่างเป็นมิตร จนทำให้โมริโคโกโร่ต้องยอมส่งกระดาษให้โคนันอย่างจำยอม ก่อนจะไปพูดคุยกับประธานซึซึกิต่อ โคนันที่อ่านข้อความของจอมโจรคิดแล้วถึงกับฉงน ตะวันดับแสงงั้นเหรอ? 

       "โห ว่าแต่สวยจังเลยนะค่ะ กรีนอายเนี้ย" รันเดินเข้าไปดูอัญมณีใกล้ๆแล้วพูดออกมาอย่างตื่นตะลึง

       "ถ้าเจ้าที่โชว์อยู่ตรงนี้น่ะ มันไม่ใช่ของจริงหรอกนะครับคุณหนู" สารวัตรนากาโมริที่เดินเข้ามาพูดพร้อมกับมองไปที่ตู้โชว์เช่นกัน

       "อ่าว สารวัตรนากาโมริ เป็นไงครับได้เรื่องมั้ย?" ประธานซึซึกิหันไปทักทายสารวัตร

       "เรียบร้อยแล้วครับท่านประธาน ที่เหลือก็แค่รอเวลาที่เจ้าคิดจะมาปรากฎตัวเท่านั้น คราวนี้แหล่ะเจ้าคิดฉันจะจับแกเข้าซังเตให้ได้คอยดูเถอะ!!" 

       "ว่าแต่หมายความว่ายังไงคะ ที่บอกว่าที่โชว์อยู่นี่เป็นของปลอมน่ะ" รันถามออกมาอย่างสงสัย

       "กรีนอายของจริงเราไม่นำมาจัดตั้งโชว์หรอกหนูรัน เราแค่เอามันมาล่อเจ้าคิดเพราะงานหลักของวันนี้คือการจับเจ้าคิดยังไงล่ะฮ่าๆๆๆ" หลังจากที่ประธานซึซึกิพูดเสร็จก็ได้หัวเราะออกมาอย่างชอบใจแต่ทว่าทำให้โคนันกับโมริโคโกโร่ตะลึงไปพร้อมกัน

       "ว่ายังไงนะครับ!? นี่ท่านประธานเอาของปลอมมาเปิดการแสดงเพื่อที่แค่จะจับเจ้าคิดเพียงอย่างเดียวเหรอครับ!?" โมริโคโกโร่โพล่งออกมาด้วยความตกใจปนเสียใจทั้งที่คิดว่าจะได้มาดูกรีนอายของจริงแล้วเชียว

       "ใจเย็นก่อนครับคุณโมริ" ประธานพยายามห้ามโมริโคโกโร่ให้ใจเย็นก่อนที่เจ้าตัวจะรู้สึกห่อเหี่ยวเกินไปกว่านี้

       "แล้วอย่างนี้คิดจะไม่รู้เหรอคะ? กรีนอายของจริงล่ะคะไม่มีงั้นเหรอ?"

       "มีสิ สารวัตรนากาโมริช่วยไปเอามาให้หน่อย" สิ้นคำสั่งสารวัตรก็ได้รีบออกจากบริเวณนั้นทันทีซักพักสารวัตรก็กลับเข้ามาพร้อมกับกล่องสีแดงกำมะหยี่ใบหนึ่ง พอเปิดมาก็ได้พบกับอัญมณีสีเขียวน้ำทะเลที่ส่องแวววาวอยู่ภายในกล่องสีแดง

       "เก็บไว้กับตัวเองแบบนั้นแล้วคิดจะไม่ขโมยไปได้เหรอคะ?" โคนันที่ยืนข้างรันอยู่ตลอดเวลาก็อดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมถึงเก็บของมีค่าไว้กับตัวแบบนี้ ทั้งที่ปกติจะต้องเก็บไว้ในที่ที่มีการรักษาความปลอดภัยอย่างแน่นหนาแท้ๆ

       "ใครบอกว่าผมจะเก็บไว้ที่ตัวล่ะครับ หนูรัน" ประธานซึซึกิพูดอย่างสบายใจ

       "ถ้าอย่างนั้นแล้ว ท่านประธานจะเก็บไว้ที่ไหนล่ะครับ?" โมริโคโกโร่สงสัยกับความคิดของคนตรงหน้าเขาเสียเหลือเกิน เดาความคิดของเขาไม่ได้เลยเรื่องแผลงๆนี่ล่ะขอให้บอก

       "ก็เก็บไว้ที่เจ้าหนูนี่ไงยังไงล่ะ" ประธานซึซึกิพูดพร้อมกับหยิบกรีนอายออกมาแล้วคล้องเป็นเข็มขัดให้กับโคนัน

       "เอ๋!!!!" ทุกคนต่างตะโกนออกมาเสียงดังลั่นตกตะลึงกับสิ่งที่เห็นและสิ่งที่ได้ยิน

       "ท่านประธาน!! มันจะดีเหรอครับที่เก็บอัญมณีล้ำค่านี้ไว้กับเด็กน่ะ" สารวัตรนากาโมริแย้งออกมาอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ตาตัวเองเห็น

       "ผมเห็นด้วยนะครับท่านประธาน เก็บไว้กับเจ้าเปี๊ยกนี่เดี๋ยวก็โดนขโมยได้ง่ายหรอก" คราวนี้เป็นโมริที่แย้งออกมาบ้าง 

      "นั่นสิครับ ทำไมถึงเป็นผม?"

      "เพราะว่า เธอเป็นคนเดียวที่ต่อกรกับเจ้าคิดนั้นได้ยังไงล่ะพ่อหนู ฉันฝากความหวังเอาไว้ที่เธอแล้วนะ" ประธานซึซึกิยิ้มออกมาพลางลูบหัวโคนันไปด้วย

      โฮ้ยๆ อย่าบอกนะว่าของสำคัญที่คิดหมายถึงจะเป็นเจ้านี่น่ะ  คงไม่หรอกมั้งอย่างหมอนั้นมันคงไม่คิดอะไรขนาดนั้นหรอก นี่ก็แค่เป็นความบังเอิญมากกว่า....

      ตลอดเวลาที่โคนันอยู่กับทุกคนนั้นก็ได้ทำการสังเกตรอบๆพิพิธภัณฑ์เพื่อหาสิ่งที่ผิดปกติพร้อมกับคอยหาทางหนีทีไล่เผื่อไว้ใช้ในการไล่จับจอมโจรคิด ระหว่างทางโคนันเองก็นึกถึงข้อความที่จอมโจรคิดส่งมาอยู่ตลอดว่าทำไมข้อความเหล่านั้นมันเหมือนกับว่าถูกจัดฉากเอาไว้แล้วเสียอย่างนั้น แสดงว่าตลอดเวลาที่ผ่านมานี่ต้องมีใครคนใดคนหนึ่งที่จอมโจรคิดแฝงตัวเข้ามาแล้วแน่นอน พอคิดได้อย่างนั้นโคนันจึงจับตามองดูทุกคนไม่ว่าจะเป็นนายตำรวจที่คอยเฝ้ายาม แม่บ้าน เจ้าหน้าที่พิพิธภัณฑ์ หรือแม้กระทั่งกลุ่มของประธานซึซึกิก็ตาม....... 

                                        ให้ตายสิไอหมอนั้นมันกำลังคิดอะไรของมันอยู่กันแน่นะ

      ตามเวลา19.00ผู้คนเริ่มแห่กับเข้ามาในพิพิธภัณฑ์เบกะเพื่อมาชมอัญมณีที่ขึ้นชื่อว่าเป็นดวงตาของนางเงือก หลังจากที่เปิดให้เข้าชมไม่นานผู้คนต่างก็พากันหลั่งไหลเข้ามากันอย่างไม่หยุดหย่อนบางส่วนก็มาเพื่อชมความงามของอัญมณีบางส่วนมาเพื่อที่จะรอเจอจอมโจรคิด และแน่นอนว่าส่วนที่มารอเจอจอมโจรผู้ยิ่งใหญ่ย่อมเยอะกว่าแน่นอน ตลอดเวลาการเข้าชมงามแสดงโคนันคอยเดินสำรวจอยู่ตลอดเวลาเพื่อที่จะหาคนที่ดูแปลกและน่าสงสัยที่สุดเพราะเขาคิดว่าไม่แน่จอมโจรคิดอาจจะเข้ามาอยู่ในนี้ปะปนกับฝูงชนแล้วก็เป็นได้

                                                            หน็อยแน่คิด นายอยู่ที่ไหนกันนะ 

     ปุ้ง! ปุ้ง! สิ้นเสียงความคิดของโคนันก็พลันมีเสียงพลุดังลั่นออกมาจากข้างนอกพิพิธภัณฑ์พร้อมกับเสียงเฮของประชากรจำนวนมากที่รออยู่ข้างนอกเสียงนั้นยังล่อคนที่อยู่ข้างในให้หันเหความสนใจไปข้างนอกอีกด้วย

                                                                          หรือว่า....

     " Lady and Gentlemen!!! " เสียงคุ้นหูที่ได้ยินทุกครั้งเวลาปรากฎตัวน้ำเสียงนั้นช่างเต็มไปด้วยความมั่นใจและยียวน แสงสปอร์ตไลท์ส่องไปทั่วตึกระฟ้าที่สูงสง่ารอบๆพิพิธภัณฑ์เบกะกลับมีคนคนหนึ่งที่ยืนอยู่บนยอดตึกนั่น ผ้าคลุมสีขาวที่สะบัดตามแรงลมในเวลากลางคืนบุคคลผู้สวมหมวกทรงสูงสีขาวและแว่นตาข้างขวาเพียงข้างเดียวนั่น  จอมโจรคิด!!

     "จอมโจรคิด! จอมโจรคิด! จอมโจรคิด!" หลังจากการเปิดตัวเหล่าประชาชนต่างส่งเสียงเชียร์ดังสนั่นไปทั่วกับการปรากฏตัวของจอมโจรชื่อดัง

     "เอาล่ะทุกท่าน วันนี้กระผมไม่ได้มีการแสดงโชว์อะไรทั้งนั้น แต่เราจะมีเกมให้ทุกท่านได้ร่วมเล่นกัน" จอมโจรคิดยิ้มมุมอย่างนึกสนุก

     "เกมในวันนี้คือจอมโจรคิดอยู่ไหนเอ่ย โดยที่ผมนั้นจะปลอมตัวมีสัญลักษณ์เป็นรูปดวงจันทร์อยู่ที่ต้นคอนะครับ ภายในเวลาสามสิบนาที ถ้าไม่มีใครหาผมเมืองนี้จะเต็มไปด้วยความมืดที่แม้แต่แสงจันทร์ก็ไม่อาจส่องถึง เมื่อถึงเวลานั้นผมจะมาชิงกรีนอายไป ขอสนุกกับเกมนะครับ" 

     เมื่อสิ้นเสียงประกาศิตของจอมโจรคิดเจ้าของร่างก็ค่อยๆลับสายตาไป ใช่แล้วเขาไม่ได้หายตัวโดยใช้ระเบิดควันเหมือนครั้งก่อน แต่เขากลับค่อยๆจางหายไปอย่างไร้ร่องรอย ทิ้งไว้เพียงความโกลาหลที่เจ้าตัวก่อขึ้น ประชาชนต่างพากันหาตัวจอมโจรคิดกันให้วุ่นไม่เว้นแม้แต่ข้างในพิพิธภัณฑ์ที่ตอนนี้วุ่นวายกันพอสมควร สารวัตรนากาโมริรีบสั่งตำรวจทุกนายให้ค้นหาคนที่มีสัญลักษณ์บนต้นคอทั่วทุกคนที่อยู่ในนี้ แต่ทว่าทุกคนที่เขาหาเจอกลับมีสัญลักษณ์บนต้นคอกันแทบทุกคน เป็นไปได้ยังไงภายในเวลาไม่กี่นาทีจอมโจรคิดทำให้ทุกคนมีเจ้าสิ่งนี้กันได้ยังไง

     เวลาล่วงเลยไปแต่ก็ยังไม่มีใครหาตัวจอมโจรคิดเจอจวบจนเวลาครบตามที่กำหนดแล้ว สารวัตรนากาโมริรีบสั่งให้ตำรวจทุกนายเข้ามายืนล้อมรอบอัญมณีเอาไว้แล้วพาโคนันไปด้วยกันไม่ให้คิดได้ช่วงชิงอัญมณีไป แต่แล้วจู่ๆสารวัตรนากาโมริได้รับรายงานมาว่าโรงไฟฟ้าใหญ่ของเมืองเบกะได้เกิดไฟฟ้าลัดวงจรทำให้ไฟดับไปทั่วทั่งเมืองกว่าจะใช้เวลาคืนสภาพก็ระมาณหนึ่งชั่วโมงถ้าเร็วที่สุดก็สี่สิบนาที เพื่อความปลอดภัยสารวัตรเลยสั่งให้โคนันอยู่ที่นี่กับคนอื่นๆและท่านประธานแล้วทำการเอาอัญมณีปลอมนี้ออกไปข้างนอกเพื่อที่จะล่อจอมโจรคิดบางทีแสงจากรถหรือแสงจากดวงจันทร์อาจจะช่วยนำทางได้บ้างแต่กลับผิดคาด ทุกอย่างที่อยู่ข้างนอกล้วนมืดมิดไปหมดไฟหน้ารถต่างดับไปอย่างไร้สาเหตุแถมท้องฟ้าก็มืดจนไม่มีแสงลอดถึง นี่มันเกิดอะไรกันขึ้น

    "คุณพ่อค่ะ คือหนูอยากไปห้องน้ำน่ะค่ะ" รันสะกิดพ่อขอตนอย่ากล้าๆกลัวๆ

    "แกนี่นะรัน แกก็ไปคนเดียวสิ"

    "ไม่เอาอ่ะ ก็หนูกลัวนี่ค่ะ งั้นโคนันไปกับพี่นะ" รันหันไปชวนโคนันแทน

    "อ่ะเอ๋? ก็ได้ครับ" โคนันตอบตกลงอย่างจำยอม

    "รีบไปแล้วก็รีบมาด้วยล่ะรัน" เสียงผู้เป็นพ่อสั่ง

    "ค่ะ" สิ้นเสียงขานรับของลูกสาวผู้เป็นพ่อก็ไม่สนใจอะไรได้แต่ยืนอยู่นิ่งๆจนกระทั่งมีบางสิ่งมาจิ้มเข้าที่คอความแรงของกระแสไฟฟ้าจากเครื่องช็อตไฟฟ้านั้นส่งผ่านไปทั่วร่างกายทำให้ปวดชาจนขยับไม่ได้แล้วล้มลงไปที่พื้น ศีรษะที่กระแทกพื้นนั้นส่งผลให้สายตาของเขาพร่ามัวประกอบกับความมืดแล้วทำให้เขามองแทบจะไม่เห็นเลยภาพสุดท้ายที่เห็นคือประธานซึซึกิได้กลายเป็นคนอื่นไปเสียแล้ว....

   

    "นี่โคนันจ๊ะ เก็บกรีนอายไว้กับตัวแบบนี้ไม่ลำบากเหรอ" รันถามขึ้นมาระหว่างทางเดินไปห้องน้ำอย่าสงสัย

    "ก็ไม่นี่ครับ ถึงจะหนักๆหน่อยแต่ก็ไม่ลำบากอะไรมาก"

    "งั้นเหรอ พี่เห็นว่าโคนันคุงต้องเก็บของมีค่าไว้กับตัวคงจะลำบากแต่ว่าสวยจริงๆนะ กรีนอายเนี้ย" ในระหว่างที่เดินๆกันอยู่นั้นโคนันก็หยุดเดินจนรันเอะใจ

    "มีอะไรเหรอ?โคนันคุง"

    "เลิกเล่นได้แล้วล่ะ จอมโจรคิด" โคนันเอ่ยเสียงเรียบพร้อมกับสบตาคนตรงหน้า

    "หืม รู้เร็วดีจังเลยนะแต่ก็ยังช้าอยู่ดีนั้นแหล่ะ ฉันอุตส่าห์ให้เวลานายตั้งสามสิบนาทีในการค้นหาฉันเชียวนะ พ่อนักสืบ" คนที่ถูกจับตัวได้แล้วพูดอย่างเย้ยหยัน

    "ก็แหงล่ะ เล่นบอกใบ้มาซะชัดเจนขนาดนั้นใครจะไม่รู้ล่ะเจ้าบ้า" โคนันบอกอย่างเอือมๆ

    "ฉันก็แค่อยากจะรู้น่ะว่านายจะสนใจฉันรึเปล่า ผิดคาดนะเนี้ย นายไม่สนใจฉันเลย น่าผิดหวังเป็นบ้า"

    "เจ้าโง่ ฉันจับตามองนายอยู่ตลอดนั้นแหล่ะ แต่ก็ไม่อยากจะคิดจริงๆว่านายจะมาปลอมตัวเป็นรัน ยิ่งข้อความที่นายส่งมายิ่งทำให้ฉันรู้เลยล่ะ"

    "แหม หวงมากเลยนะเนี้ยแม่สาวคนนี้น่ะ เดี๋ยวเซอร์วิสให้ดูเลยดีมั้ย อยากรู้รึเปล่าว่าวันนี้เธอใส่ชุดชั้นในลายอะไร ฮี่ฮี่" จอมโจรคิดพูดยียวนพลางถอดเสื้อไปพลางจนทำให้โคนันถึงกับตกใจหน้าแดง

    "ไอเจ้าบ้า หยุดเลยนะ อย่าทำอะไรทุเรศๆในหน้าตาของรันแบบนั้นเชียวนะ" โคนันตะโกนปฎิเสธพัลวัน

     "ฮ่าฮ่าฮ่า แกล้งนายนี่สนุกดีเนอะ แต่ว่าไม่มีเวลาแล้วล่ะ"

     "หืม เวลาอะไร?" โคนันถามอย่างสงสัย

     "เวลานี้ยังไงล่ะ" พูดเสร็จจอมโจรคิดก็จัดการหยิบปืนไพ่ของตัวเองเล็งไปที่เอวของโคนันแล้วยิงออกไปแต่ทว่าก็ยังช้ากว่าอีกคน ร่างเล็กหลบหลีกทิศทางการยิงของอีกฝ่ายคงเพราะตัวเล็กกว่าเลยหลบได้คล่องแล่วจึงทำให้เล็งยิงได้ยาก จะใช้ลูกบอลเข็มขัดก็ไม่ได้เพราะมันถูกเปลี่ยนไปนานแล้วคงมีวิธีเดียว พอคิดได้โคนันก็จัดการใช้นาฬิกาเข็มยาสลบเตรียมเล็งยิงไปที่อีกฝ่ายแต่โชคก็ไม่เข้าข้างเขาเอาเสียเลยไพ่ที่ถูกยิงมาโฉบสายนาฬิกาจนขาดแล้วยังบาดไปถึงข้อมือของเจ้าตัวจนมีเลือดไหลออกมาเล็กน้อย

    "หน็อยแน่" โคนันเค้นเสียงอย่างเจ็บใจ

    "โอ๊ะโอ๋ ทำเด็กน้อยเจ็บตัวซะได้ ขอโทษนะเจ้าหนู" พูดเสร็จจอมโจรผู้ยิ่งใหญ่ก็เข้าไปจัดการปลดเข็มขัดที่อยู่ตรงเอวของอีกฝ่ายออกทันทีที่มือเรียวถกชายเสื้อของอีกคนขึ้นก็ต้องตกใจเพราะตรงหน้าเขานั้นมันไม่มีอะไรรัดอยู่เลย หายไปไหน? คำเดียวที่ผุดขึ้นมาในใจของเขาตอนนี้

    "หึ เสียใจด้วยนะของจริงน่ะ อยู่ที่สารวัตรนากาโมริแล้วล่ะ" โคนันเค้นยิ้มออกมาเย้ยอีกฝ่าย

    "เชอะ ว่าแต่เมื่อไหร่เนี้ย เพราะฉันจำได้ว่าตาลุงนั้นเป็นคนสวมให้นายแท้ๆเชียวนะ" จอมโจรคิดพูดออกมาอย่างผิดหวังแล้วนั่งลงกับพื้นข้างๆโคนัน

    "ก็ตอนช่วงที่ชุลมุนตามหาตัวนายกันอยู่นั้นแหล่ะ ฉันแอบเอาเจ้านี้ไปให้สารวัตรนากาโมริตอนที่นายกับท่านประธานตัวปลอมไม่เห็นยังไงล่ะ"

    "นี่นายรู้ด้วยเหรอ? ว่าประธานที่อยู่ในตอนกลางคืนเป็นตัวปลอม"

    "แน่นอนสิ เพราะฉันเห็นรอยสีผิดที่มันไม่สม่ำเสมอกันตรงแถวใต้คางเขาน่ะ แถมยังดูผอมลงไปด้วยตอนแรกฉันก็คิดว่าเป็นนายนะ นั้นใครผู้ช่วย?"

    "ใช่แล้วล่ะ เพราะถ้าจะให้ฉันสลับตัวกับแม่สาวคนนี้กับท่านประธานไปมาคงลำบากน่าดู" จอมโจรคิดลุกขึ้นมาแล้วหันไปมองดูที่มือของโคนัน

    "ขอโทษด้วยนะเจ้าหนู คงจะเจ็บสินะ"

    "ก็นิดหน่อยแต่ไม่ร้ายแรงหรอก"

    "ส่งมือนายมาสิ" เจ้าของคำพูดยื่นมือออกไปหมายจะขอมืออีกฝ่าย

    "จะทำอะไรของนายน่ะ" โคนันระแวงในคำพูดของอีกคนพร้อมกับกุมมือของตัวเองให้ออกห่าง

    "เอาเถอะน่ะ ฉันไม่ตัดมือนายหรอก ฉันไม่ได้มีรสนิยมชอบสะสมอวัยวะของมนุษย์หรอกนะ" จอมโจรคิดเร่งเร้า

    โคนันตัดสินใจอยู่ซะระยะหนึ่งจนมั่นใจแล้วว่าอีกคนคงไม่ได้มีเจตนาทำอะไรเขาจริงๆจึงยอมทำตามคำพูดอย่างว่าง่าย

    "เอาล่ะ คอยดูให้ดีนะ" จอมโจรคิดกุมมืออีกคนพร้อมกับเอ่ยออกมาว่า "ความเจ็บเอ๋ยจงหายไป" สิ้นคำพูดอีกคนก็ทำท่าร่ายมนต์ตรงข้อมือของเขาแถมมีการเป่า ฟู่  ให้ด้วยนะ

                                                                         เหมือนเด็กๆเลยแฮะ 

    "เป็นไงล่ะ ความเจ็บหายไปแล้วนะ" จอมโจรคิดพูดออกมาด้วยเสียงที่ร่าเริงพร้อมกับอวดตัวเองสุดๆ ถ้าเป็นเด็กประถมก็คงจะพูดว่า  เป็นยังไงล่ะ เจ๋งใช่มั้ยล่ะ  อย่างไงอย่างงั้น

    "อืมเป็นมนต์ที่วิเศษมากเลยล่ะ" โคนันพูดอย่างเอือมๆก่อนจะเอานิ้วไปถูที่ข้อมือจุดที่เป็นแผลทำให้พลาสเตอร์ลายหมีน้อยสีฟ้าปรากฎออกมา ก่อนจะหันมามองนิ้วตัวเองที่มีสีน้ำตาลอ่อนๆติดอยู่ กลหลอกเด็กแบบนี้ใครก็ดู 

    "นี่ นายอย่ามาทำให้มนต์ของฉันเสียหายสิ ไม่มหัศจรรย์เอาซะเลย เป็นเด็กหัดคิดอะไรแบบเด็กๆหน่อยสิ"

    "มันหายมหัศจรรย์ไปตั้งแต่ที่นายมาขอมือของฉันแล้วล่ะ"

    "หืม เอาเถอะจะยังไงก็ช่างแต่ว่านะ ก่อนที่นายจะกลับน่ะ ช่วยแบกคุณลุงที่อยู่ในห้องจัดแสดงด้วยล่ะเขาคงจะสลบไปอีกยาวเลย" 

     

     พูดจบอีกฝ่ายก็ขว้างระเบิดควันออกมาแล้วหนีหายไปอย่างไร้ร่องรอยโคนันรีบวิ่งไปที่ห้องจัดแสดงทันทีแล้วก็พบกับร่างของโมริโคโกโร่ที่นอนแน่นิ่งอยู่ ร่างเล็กตรวจชีพจรของอีกคน ยังปกติอยู่  โคนันรีบแบกคนที่ตัวใหญ่กว่าให้ออกไปข้างนอกเพื่อที่จะหารถซักคันแล้วพากลับบ้านส่วนรถที่เช่ามาก็ปล่อยไว้ที่นี่แหล่ะเพราะคนขับสลบไปแล้ว 

     ท่ามกลางความวุ่นวายของข้างนอกยังคงมีบุคคลสองคนยืนมองอยู่จากชั้นสูงสุดของตึกระฟ้าทอดมองลงมาเบื้องล่างที่มีแต่ความมืดมิดปกคลุมอยู่ทั้วไปทั้งเมือง คืนนี้มีเมฆมากจึงบดบังแสงจากดวงจันทร์ไปเสียหมด

     "คุณหนูไคโตะ ได้กรีนอายมามั้ยครับ?" ปู่อิจิที่ยืนอยู่ข้างๆเอ่ยขึ้น

     "ไม่ได้กลับมาหรอกลุง ว่าจะมาหลอกเขาแต่กลับโดนหลอกซะเองนี่สิ เฮ้อ" คนที่ถูกถามถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ ที่ภารกิจในครั้งนี้เราไม่สามารถทำให้มันลุล่วงได้

     "อย่างนั้นหรือครับ ไม่เป็นไรนะครับคุณหนูเอาไว้คราวหน้าก็แล้วกันนะครับ" 

     "นี่คุณปู่ รู้มั้ยว่าคุณปู่โดนจับได้ด้วยล่ะ ถือเป็นความผิดพลาดในฐานะผู้ช่วยนักมายากลเลยนะ"

     "ตายจริง! กระผมขอประทานอภัยเป็นอย่างสูงครับ!!" ปู่อิจิกล่าวขอโทษพร้อมโค้งตัวเก้าสิบองศา

     "ไม่เป็นไรหรอกปู่ คราวหน้าอย่าให้มีอีกล่ะ" อีกฝ่ายกล่าวออกมาอย่างไม่ถือโทษอะไร

     "ขอรับ"

     "เอาล่ะ กลับกันเถอะปู่ ผมง่วงแล้ว" 

     "ครับ"

                                                  

หวังว่าเราจะได้เล่นเกมด้วยกันอีกนะ พ่อนักสืบ

Talk : จบเถอะจ่ะ ก่อนอื่นขอบคุณคนที่หลงเข้ามาอ่านก่อนค่ะ เป็นการเขียนฟิคที่รู้สึกว่ายาก.. ขอบคุณขุ่นลาสที่มาฟ่งกับเลาจนเกิดกิเลศในใจแล้ว กลายเป็นฟิคคู่นี้ขึ้นมา ใจจริงแอบหมั่นไส้ไคโตะคิดแหล่ะ คนอะไรน่าหมั่นไส้เหลือเกิน 555555 แต่งไปๆมาๆแล้วทำไมมันดูไม่ค่อยไม่ซัมธิงอะไรเลย เหมือนเป็นฟิคโล้นๆที่ดูแปลกๆดี(?) ถ้าตรงไหนมันแปลกๆแปร่งๆไปก็บอกเราได้เลยนะคะ เพราะมันเป็นในรอบสองปีที่เรามาแต่งฟิคใหม่TvT ปกติแต่งเล่นๆไม่เคยเอามาลง โถ่ว พร้อมรับทุกคำตำหนิติเตียน ขอบคุณที่อ่านค่ะ