pairing : Takigawa Chris Yuu x Miyuki Kazuya X Sawamura Eijun
no rate
warning : ฟิคเรื่องนี้เป็นฟิคสามพีนะคะ อาจจะมีการผันแปรต่อไปในอนาคต
สภาพอากาศที่เริ่มจะเย็นลงเรื่อยๆบ่งบอกถึงการเข้าฤดูกาลใหม่ เหล่าใบไม้สีแดงก็เริ่มหลุดร่วงลงตามกาลเวลา หมอกบางๆที่ลอยอยู่ในอากาศ..... เข้าหน้าหนาวแล้วสินะ.... สาวน้อยที่ทยอยเดินเข้ามาในโรงเรียนต่างอวดผ้าพันคอถักเองกับเสื้อแจ็กเก็ตตัวใหม่ที่เข้ากับตามฤดูกาล
ซาวามุระมองเหล่าเพื่อนผู้หญิงในห้องซักพักก็ต้องกลับไปสนใจหนังสือที่อยู่ในมือใหม่ ไม่ใช่ว่าเขาไม่สนใจหรืออะไร เพียงแต่หนังสือที่อยู่ในมือมันสำคัญกว่าก็เท่านั้น และความสำคัญที่ว่าก็คือการสอบปลายภาค ใช่แล้ววันนี้พวกเขามีสอบ ดังนั้นซาวามุระจะมาสนใจเรื่องอื่นไม่ได้ เขาจะต้องสอบให้ผ่าน ด้วยความที่เป็นเด็กจากต่างจังหวัดไม่มีทางที่เขาจะไม่คิดถึงครอบครัวหรือเพื่อนที่บ้านเกิด ตอนปิดเทอมหน้าร้อยเขาเองก็ไม่มีโอกาสที่จะได้กลับบ้านเพราะต้องฝึกซ้อม เพราะอย่างนั้นช่วงเวลาที่เขาจะกลับบ้านได้มีเพียงแค่ปิดเทอมหน้าหนาวเท่านั้น
"โห ซาวามุระ นายอ่านหนังสือแต่เช้าเลยนะ จะเอาคะแนนเต็มเลยใช่มั้ย" เพื่อนชายในห้องทัก
"ซาวามุระ ถ้านายสอบไม่ผ่านนะ ฉันฆ่านายแน่"คราวนี้เป็นคาเนมารุพูดขู่ พร้อมกับคอยยืนคุมอยู่ข้างหลัง
"เจ้าบ้าคาเนมารุ! นายอย่ามายืนข้างหลังฉันสิ มันน่ากลัวนะ"
"ก็ฉันมาคุมให้นายอ่านหนังสือน่ะสิ" คาเนมารุว่าพลางหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านไปพลาง
"นายนี่ทำตัวเหมือนแม่เลย...." ซาวามุระบ่นอุบอิบ
"เมื่อกี้นายว่ายังไงนะ" แต่คาเนมารุก็ได้ยิน ก่อนที่ซาวามุระจะพูดโต้ตอบกลับอาจารย์ก็เดินเข้ามาในห้องเสียก่อนแล้วการสอบก็เริ่มขึ้น....
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
หลังจากสอบเสร็จซาวามุระเอาแต่ก้มหน้าลงกับโต๊ะด้วยความเหนื่อยล้า ในที่สุดมันก็ผ่านพ้นไปแล้วสินะ ความพยายามในการอ่านหนังสือตลอดหลายวันที่ผ่านมามันจะช่วยชีวิตของเขาได้มั้ยนะ
"เฮ้ออออออ" ซาวามุระถอนหายใจ
"เฮ้ย แค่นี้ถึงกับตายเลยเหรอซาวามุระ" คาเนมารุเดินมาตบหลัง
"ก็นายมันเรียนเก่งนี้ ลองมาเป็นฉันมั้ยล่ะ!"
"มันไม่เกี่ยวกันเฟ้ย แต่นายมันโง่! ไอเจ้าบ้า!" ซาวามุระหูผึ่งทันทีที่ได้ยินคำว่า 'โง่' ออกจากปากของเพื่อน(?)
"ฉันไม่ได้โง่เฟ้ย!" ซาวามุระเถียงกลับ
"เหรอ? แล้วฉันจะรอดูคะแนนผลสอบนางถ้าไม่ผ่านนะ....." คาเนมารุพูดเสียงเย็นพร้อมกับบีบกำปั้น ซาวามุระพอได้เห็นท่าทางอีกคนก็ถึงกับหน้าซีด
หลังสอบเสร็จซาวามุระก็ตรงกลับไปที่หอพักพร้อมกับฮารุอิจิและฟุรุยะ ทันทีที่ทั้งสามมาถึงหน้าหอพักก็เห็นกลุ่มรุ่นพี่ปีสามยืนอยู่แน่นอนว่าหนึ่งในนั้นก็มีคริสเซมไป ทันทีที่ซาวามุระเห็นก็รีบรี่เข้าไปหา พวกเขาได้คุยกันนิดหน่อยก่อนจะแยกย้ายกันไป
"ซาวามุระ ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับเธอหน่อยน่ะ" คริสเรียกซาวามุระที่ทำท่าจะเดินกลับเข้าไปในห้อพัก
"เอ๋? ผม คริสเซมไปจะคุยกับผมเหรอครับ!" ซาวามุระตกตะลึงแต่ในใจก็มีความสุขอยู่ลึกๆ อยากจะรู้จังว่าจะคุยอะไรกับเขา
"เออ คริสแล้วนี่นายจะไปกลับบ้านมั้ย หรืออยู่หอ?" จุนถาม
"วันนี้คงพักที่หอน่ะ พอดีมีอะไรต้องทำนิดหน่อย"
"อ่า ตามใจนายล่ะกัน งั้นเดี๋ยวพวกฉันเข้าไปหาเจ้าพวกปีสองก่อนล่ะ" จุนพูดตบท้ายก่อนจะเดินเข้าไปข้างในหอพักพร้อมกับคนอื่นๆ ฮารุอิจิกับฟุรุยะก็แยกจากซาวามุระเข้าไปในข้างในเช่นกัน
"แล้วคริสเซมไปจะพูดอะไรกับผมเหรอครับ?" ซาวามุระเอ่ยถาม
"ไปเดินเล่นกันหน่อยมั้ยซาวามุระ" คริสยิ้มเบาๆให้อีกคนก่อนจะพาเดินไปนอกหอพัก ระหว่างทางที่เดินสภาพอากาศก็เริ่มที่จะเย็นลงเรื่อยๆ ซาวามุระยกมือขึ้นมาเป่าเพื่อคลายความหนาว ถึงตัวเขาจะมีทั้งเสื้อคลุมมีผ้าพักคอก็จริงแต่ไม่มีถุงมือมันก็ทำให้หนาวได้ คริสมองคนที่เอามือมาเป่าก่อนจะหันไปถาม
"หนาวงั้นเหรอ?"
"ไม่หรอกครับ! แค่เย็นนิดหน่อยน่ะ ไม่ต้องห่วงหรอกครับ!" ซาวามุระตอบอย่างชัดเจน คริสมองไปที่มือของอีกคนที่เจ้าตัวบอกว่าเย็นแค่นิดหน่อยทั้งที่มือนั้นกลับเริ่มแดงขึ้น หมอนี่นอกจากจะซื่อแล้วยังความรู้สึกช้าอีก
"แต่มือนายมันเริ่มแดงแล้วนะ"
"เอ๋...." ซาวามุระมองที่มือของตัวเอง
"ซาวามุระยื่นมือมาสิ" ซาวามุระทำตามที่อีกคนสั่งอย่างว่าง่าย คริสถอดถุงมือของตัวเองออกก่อนจะสวมให้อีกคนแล้วเลือกจะที่จับมือข้างที่ไม่สวมถุงมือไว้แทน
"ทีนี้ก็คงอุ่นขึ้นล่ะนะ" คริสเอ่ยออกมา
"ครับ! อุ่นขึ้นมากเลยครับ!" ซาวามุระฉีกยิ้มให้อีกคน ด้วยความใสซื่อของซาวามุระทำให้คริสรู้สึกเอ็นดูและอดที่จะละสายตาจากเด็กคนนี้ไม่ได้เสียที ทุกครั้งที่ซาวามุระยิ้มนั้นทำให้เขามีความสุขแต่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกแปลกๆในบางครั้งซึ่งตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่าความรู้สึกนั้นมันคืออะไร
"แล้วคริสเซมไปมีเรื่องอะไรจะพูดกับผมเหรอครับ?" ซาวามุระเอ่ยถาม
"อ่า.... จริงสิ ช่วงนี้นายเป็นยังไงบ้างคงไม่ได้แอบฝึกซ้อมตอนดึกอีกใช่มั้ย"
"ผมไม่ได้ไปแอบซ้อมซักหน่อย! ผมทำตามที่เซมไปสั่งทุกอย่างเลยนะครับ!"
"งั้นเหรอ..." คริสตอบกลับแต่ก็หัวเราะในลำคอ
"เซมไป... คือว่า..." ซาวามุระเอ่ยอย่างตะกุกตะกัก จนคริสต้องหันมามองว่าอีกฝ่ายพยายามจะพูดว่าอะไร "เราจะได้เจอกันอีกมั้ยครับ..." ซาวามุระมองหน้าอีกคน
"อืม.... นั้นสินะ จากนี้ไปเราคงจะเจอกันได้ยากขึ้น" คริสตอบกลับ คำตอบที่ได้ถึงกับทำให้ซาวามุระหูตกเหมือนสุนัขที่จะต้องแยกจากเจ้าของ "ซาวามุระ นายมีเมลมั้ย?"
"มีครับ!"
"งั้นเรามาแลกเมลกัน ทีนี้เราก็จะได้ติดต่อกันทุกเวลาที่นายต้องการเลยดีมั้ย?" ซาวามุระกลับมากระดิกหูได้อีกครั้งก่อนจะรีบหยิบมือถือของตัวเองออกมา แลกเมลกับคริสเซมไป มันเกินกว่าที่เขาจะคาดหวังไว้เสียอีก ทั้งสองแลกเมลกันซักพัก
"ขอบคุณมากครับคริสเซมไป!" ซาวามุระก้มโค้งขอบคุณเก้าสิบองศา คริสที่มองก็อดจะขำกับความน่ารักของอีกคนไม่ได้ เอ๊ะ? เดี่ยวนะ เมื่อกี้เขาคิดว่าซาวามุระน่ารักใช่มั้ย? ชักจะแย่แล้วสิ... คริสยกมือขึ้นมาปิดปากพลางครุ่นคิดกับความคิดที่ไร้สาระของตนเอง ตอนนี้เขาเริ่มกังวลแล้วว่าตัวเองต้องคิดผิดรึเปล่าที่แลกเมลกับซาวามุระ เพราะเขาดันเริ่มที่จะคิดแปลกๆกับอีกฝ่ายเสียแล้วสิ....
ซาวามุระเดินคุยกับคริสต่ออีกซักพักก่อนจะเจอสวนสาธารณะแห่งหนึ่งจึงเลือกที่จะไปนั่งคุยกันตรงนั้น พวกเขาพูดคุยกันทั้งเรื่องสอบเข้ามหาลัยของคริส เรื่องการฝึกซ้อม แล้วอีกหลายๆอย่างที่จะคุยแต่ส่วนมากจะเป็นซาวามุระที่ชวนเขาคุยไปเสียมาก จนเวลาล่วงเลยผ่านไปท้องฟ้าพลันเปลี่ยนสี จากสีแดงส้มก็กลายเป็นความมืดไปเสียแล้ว
"นี่ก็มืดแล้วนะ ฉันว่าเราควรกลับได้แล้ว อากาศก็เริ่มที่จะเย็นลงเรื่อยๆแล้วด้วย" คริสพูดเสนอก่อนจะยื่นมือไปหาอีกคน ซาวามุระมองมือที่ยื่นมาอย่างไม่เข้าใจ "อากาศมันเย็น....... เดินจับมือเหมือนตอนแรกน่ะ ดีกว่า"
"ครับ!" ซาวามุระลุกจากที่นั่งก่อนส่งมือไปให้อีกคน
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"เฮ้ยยย ซา~วา~มุ~ร๊าาาาาาา~" เสียงคุราโมจิเรียกซาวามุระที่กำลังนอนอ่านนิตยสารอยู่
"อะไรครับ คุราโมจิเซมไป" ซาวามุระหันมามอง
"แกมาเล่นเกมกับฉันซิ เจ้ารุ่นน้อง" เมื่อสิ้นคำพูดของคุราโมจิซาวามุระรู้ตัวเลยว่าหายนะเริ่มมาเยือนเขาแล้ว ซาวามุระเลือกที่จะใส่เกียร์หมาเข้าชาร์ตแล้ววิ่งออกจากห้อง คุราโมจิพอเห็นเจ้ารุ่นน้องรูมเมทวิ่งหนีเขาแล้วมีหรือที่เขาจะปล่อย วิ่งไม่ทันจะพ้นหน้าห้องซาวามุระก็ถูกดึงกลับเข้ามาใหม่
"ปล่อมผม! ผมไม่เล่น! เล่นทีไรแพ้ตลอด" ซาวามุระโวยวาย
"เพราะนายมันกากเองไงเจ้าซาวามุระ!" คุราโมจิก็ยังไม่ล้มเลิกความพยายามสุดท้ายก็ลากซาวามุระมาเล่นเกมจนได้ แล้วก็เป็นอย่างที่คิด ซาวามุระแพ้ และก็จบลงโดยการถูกคุราโมจิอัดท่ามวยปล้ำใส่
"นายนี่มันกากจริงเจ้าบ้าซาวามุระ! ฮ่าๆๆๆๆ" คุราโมจิหัวเราะเยาะอีกคนทั้งที่ตัวเองยังลงล็อคคอของอีกคน เสียงโวยวายกับเสียงหัวเราะของทั้งคู่ดังลั่นไปทั่วห้อง แต่แล้วก็ต้องพลันเงียบลงไปเพราะผู้มาใหม่ที่เข้ามา
"คุราโมจิ...... นั่นนายกำลังทำอะไรกับซาวามุระน่ะ.... " มิยูกิที่เข้ามาในห้องถึงกับมองทั้งสองคนที่ตอนนี้กำลังทำอะไรซักอย่าง
"อ่ะ... มิยูกินายมาทำอะไร?" คุราโมจิถามทั้งที่ยังไม่ยอมปล่อยจากอีกคน มิยูกิมองสภาพของซาวามุระที่กำลังจะขาดใจตาย หน้าหมอนี่ตอนโดนกระทำมันตลกดีแฮะ มิยูกิแอบขำกับภาพตรงหน้า
"นั่นนายขำใช่มั้ย! นายกำลังขำฉันใช่มั้ย!" ซาวามุระโวยวายใส่มิยูกิ
"ใครขำไม่มี..." มิยูกิรีบทำหน้าปกติเพื่อกลบเกลื่อน
"โกห... อ่อค....."
"หุบปากไปเลยเจ้าโง่ซาวามุระ!" ยังไม่ทันที่จะพูดจบประโยคดีคุราโมจิก็ล็อคคออีกคนแน่นขึ้นจนซาวามุระสลบคาอ้อมแขนไป
"เฮ้ย... ไม่แรงไปหน่อยเหรอ?" มิยูกิมองคนที่สลบอย่างเป็นห่วง
"ไม่เป็นไรหรอกน่ะ แค่สลบน่ะไม่ตายหรอก แล้วนายมาทำอะไรล่ะ?"
"อ่อ ว่าจะมายืมหนังสือการ์ตูนนายหน่อยเท่านั้นแหล่ะ" มิยูกิว่าพลางเดินไปจิ้มซาวามุระที่นอนสลบอยู่บนพื้น
"เอาสิ อ่านเสร็จแล้วคืนด้วยนะเฟ้ย"
"รู้แล้วน่ะ" มิยูกิตอบกลับแล้วเดินไปหาหนังสือการ์ตูน
"วันนี้เจ้าหมอนี่มันกลับช้ามากเลย ตอนแรกฉันก็นึกว่าไปซนที่อื่น ที่ไหนได้ดันไปเดินคุยกับคริสเซมไปซะนานเลย" คุราโมจิบ่นอุบอิบแต่ก็ไม่วายให้มิยูกิได้ยิน มิยูกิชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะหาหนังสือต่อ อ่า...คริสเซมไปอีกแล้วสินะ....ความคิดที่แปลบเข้ามาในหัวก็พลันทำให้ว้าวุ่น เขาไม่ควรจะคิดเรื่องของสองคนนี้เสียด้วยซ้ำเพราะมันไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเขาเลย
"อย่างน้อยไปไหนมาไหนก็ควรโทรมาบอกซักหน่อยก็ดีนะ หมอนี่..... เลือกได้แล้วเหรอ?" คุราโมจิถาม
"อื้ม... ขอยืมไปก่อนนะ" มิยูกิหันมายิ้มใส่ก่อนจะเดินออกจากห้องก่อนที่คุราโมจิจะพูดอะไรต่อ
ระหว่างที่มิยูกิกำลังจะเข้าห้องเขาก็พลันเห็นคริสที่ออกมาจากห้องพอดี
"อ่าว... คริสเซมไป สวัสดีครับ" มิยูกิหันไปทักทาย
"มิยูกิ... นายออกมาทำอะไรตอนดึกล่ะ"
"ผมออกมายืมเจ้านี่น่ะครับ" มิยูกิว่าพลางชูหนังสือที่ยืมมาให้อีกคนดู "แล้วเซมไปล่ะครับ ออกมาทำอะไร?"
"ว่าจะออกมาเอานี่ให้นายพอดี" คริสยื่นใบเมนูสำหรับการฝึกของฟุรุยะกับซาวามุระให้มิยูกิ "เอาไว้อุ่นเครื่องร่างกายตลอดช่วงหน้าหนาวน่ะ ถ้าขาดการฝึกไปร่างกายมันจะจดจำไม่ได้"
"ขอบคุณครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะเอาไปให้เจ้าพวกนั้นเอง" มิยูกิว่าพลางฉีกยิ้มอันเป็นเอกลักษณ์ของตัวเอง "เอ่อ... คริสเซมไปครับ" มิยูกิหันไปเรียกอีกคนก่อนจะเข้าห้อง
"หืม?"
"ผมขอคุยด้วยซักแปปนึงได้มั้ยครับ?"
"ได้สิ"
"งั้นเราไปคุยตรงม้านั่งหน้าหอก็แล้วกันนะครับ" มิยูกิเดินนำไปที่ม้านั่งตรงข้ามกับตู้ขายน้ำอัตโนมัติ ก่อนจะเดินไปกดกาแฟดำมาดื่มโดยไม่ลืมถามอีกคนว่าจะดื่มอะไรแล้วกดมาให้
"นี่ครับ..." มิยูกิส่งเครื่องดื่มให้อีกคน
"ขอบใจ" คริสขอบคุณอีกคนก่อนจะเปิดดื่ม
"ฮู้ววว อากาศเย็นดีนะครับ"
"นั่นสินะ... แล้วนายมีเรื่องอะไรจะพูดกับฉันล่ะ?" คริสเริ่มหัวข้อบทสนทนาก่อน มิยูกิเงียบไปสักพักหนึ่งก่อนจะพูดมันออกมา
"คริสเซมไปคิดยังไงกับซาวามุระครับ?"
TBC. อิอิย์ /โดนชก
talk : เอาล่ะค่ะ ตอนนี้คริสเซมไปทำคะแนนได้ดี เขินแทนน้องเลยกรี้ดดดดด ยอมรับว่าตัดจบตอนได้แย่มาก(ฮา) ชอบให้คนทรมาณคือความสุขอย่างนึง เสียใจอ่ะตอนนี้แต่งมาสั้นหน่อย เชิญติชมได้เลยนะก๊ะ เลิ๊บทุกคน จูบบบบบบบ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
หลังจากสอบเสร็จซาวามุระเอาแต่ก้มหน้าลงกับโต๊ะด้วยความเหนื่อยล้า ในที่สุดมันก็ผ่านพ้นไปแล้วสินะ ความพยายามในการอ่านหนังสือตลอดหลายวันที่ผ่านมามันจะช่วยชีวิตของเขาได้มั้ยนะ
"เฮ้ออออออ" ซาวามุระถอนหายใจ
"เฮ้ย แค่นี้ถึงกับตายเลยเหรอซาวามุระ" คาเนมารุเดินมาตบหลัง
"ก็นายมันเรียนเก่งนี้ ลองมาเป็นฉันมั้ยล่ะ!"
"มันไม่เกี่ยวกันเฟ้ย แต่นายมันโง่! ไอเจ้าบ้า!" ซาวามุระหูผึ่งทันทีที่ได้ยินคำว่า 'โง่' ออกจากปากของเพื่อน(?)
"ฉันไม่ได้โง่เฟ้ย!" ซาวามุระเถียงกลับ
"เหรอ? แล้วฉันจะรอดูคะแนนผลสอบนางถ้าไม่ผ่านนะ....." คาเนมารุพูดเสียงเย็นพร้อมกับบีบกำปั้น ซาวามุระพอได้เห็นท่าทางอีกคนก็ถึงกับหน้าซีด
หลังสอบเสร็จซาวามุระก็ตรงกลับไปที่หอพักพร้อมกับฮารุอิจิและฟุรุยะ ทันทีที่ทั้งสามมาถึงหน้าหอพักก็เห็นกลุ่มรุ่นพี่ปีสามยืนอยู่แน่นอนว่าหนึ่งในนั้นก็มีคริสเซมไป ทันทีที่ซาวามุระเห็นก็รีบรี่เข้าไปหา พวกเขาได้คุยกันนิดหน่อยก่อนจะแยกย้ายกันไป
"ซาวามุระ ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับเธอหน่อยน่ะ" คริสเรียกซาวามุระที่ทำท่าจะเดินกลับเข้าไปในห้อพัก
"เอ๋? ผม คริสเซมไปจะคุยกับผมเหรอครับ!" ซาวามุระตกตะลึงแต่ในใจก็มีความสุขอยู่ลึกๆ อยากจะรู้จังว่าจะคุยอะไรกับเขา
"เออ คริสแล้วนี่นายจะไปกลับบ้านมั้ย หรืออยู่หอ?" จุนถาม
"วันนี้คงพักที่หอน่ะ พอดีมีอะไรต้องทำนิดหน่อย"
"อ่า ตามใจนายล่ะกัน งั้นเดี๋ยวพวกฉันเข้าไปหาเจ้าพวกปีสองก่อนล่ะ" จุนพูดตบท้ายก่อนจะเดินเข้าไปข้างในหอพักพร้อมกับคนอื่นๆ ฮารุอิจิกับฟุรุยะก็แยกจากซาวามุระเข้าไปในข้างในเช่นกัน
"แล้วคริสเซมไปจะพูดอะไรกับผมเหรอครับ?" ซาวามุระเอ่ยถาม
"ไปเดินเล่นกันหน่อยมั้ยซาวามุระ" คริสยิ้มเบาๆให้อีกคนก่อนจะพาเดินไปนอกหอพัก ระหว่างทางที่เดินสภาพอากาศก็เริ่มที่จะเย็นลงเรื่อยๆ ซาวามุระยกมือขึ้นมาเป่าเพื่อคลายความหนาว ถึงตัวเขาจะมีทั้งเสื้อคลุมมีผ้าพักคอก็จริงแต่ไม่มีถุงมือมันก็ทำให้หนาวได้ คริสมองคนที่เอามือมาเป่าก่อนจะหันไปถาม
"หนาวงั้นเหรอ?"
"ไม่หรอกครับ! แค่เย็นนิดหน่อยน่ะ ไม่ต้องห่วงหรอกครับ!" ซาวามุระตอบอย่างชัดเจน คริสมองไปที่มือของอีกคนที่เจ้าตัวบอกว่าเย็นแค่นิดหน่อยทั้งที่มือนั้นกลับเริ่มแดงขึ้น หมอนี่นอกจากจะซื่อแล้วยังความรู้สึกช้าอีก
"แต่มือนายมันเริ่มแดงแล้วนะ"
"เอ๋...." ซาวามุระมองที่มือของตัวเอง
"ซาวามุระยื่นมือมาสิ" ซาวามุระทำตามที่อีกคนสั่งอย่างว่าง่าย คริสถอดถุงมือของตัวเองออกก่อนจะสวมให้อีกคนแล้วเลือกจะที่จับมือข้างที่ไม่สวมถุงมือไว้แทน
"ทีนี้ก็คงอุ่นขึ้นล่ะนะ" คริสเอ่ยออกมา
"ครับ! อุ่นขึ้นมากเลยครับ!" ซาวามุระฉีกยิ้มให้อีกคน ด้วยความใสซื่อของซาวามุระทำให้คริสรู้สึกเอ็นดูและอดที่จะละสายตาจากเด็กคนนี้ไม่ได้เสียที ทุกครั้งที่ซาวามุระยิ้มนั้นทำให้เขามีความสุขแต่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกแปลกๆในบางครั้งซึ่งตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่าความรู้สึกนั้นมันคืออะไร
"แล้วคริสเซมไปมีเรื่องอะไรจะพูดกับผมเหรอครับ?" ซาวามุระเอ่ยถาม
"อ่า.... จริงสิ ช่วงนี้นายเป็นยังไงบ้างคงไม่ได้แอบฝึกซ้อมตอนดึกอีกใช่มั้ย"
"ผมไม่ได้ไปแอบซ้อมซักหน่อย! ผมทำตามที่เซมไปสั่งทุกอย่างเลยนะครับ!"
"งั้นเหรอ..." คริสตอบกลับแต่ก็หัวเราะในลำคอ
"เซมไป... คือว่า..." ซาวามุระเอ่ยอย่างตะกุกตะกัก จนคริสต้องหันมามองว่าอีกฝ่ายพยายามจะพูดว่าอะไร "เราจะได้เจอกันอีกมั้ยครับ..." ซาวามุระมองหน้าอีกคน
"อืม.... นั้นสินะ จากนี้ไปเราคงจะเจอกันได้ยากขึ้น" คริสตอบกลับ คำตอบที่ได้ถึงกับทำให้ซาวามุระหูตกเหมือนสุนัขที่จะต้องแยกจากเจ้าของ "ซาวามุระ นายมีเมลมั้ย?"
"มีครับ!"
"งั้นเรามาแลกเมลกัน ทีนี้เราก็จะได้ติดต่อกันทุกเวลาที่นายต้องการเลยดีมั้ย?" ซาวามุระกลับมากระดิกหูได้อีกครั้งก่อนจะรีบหยิบมือถือของตัวเองออกมา แลกเมลกับคริสเซมไป มันเกินกว่าที่เขาจะคาดหวังไว้เสียอีก ทั้งสองแลกเมลกันซักพัก
"ขอบคุณมากครับคริสเซมไป!" ซาวามุระก้มโค้งขอบคุณเก้าสิบองศา คริสที่มองก็อดจะขำกับความน่ารักของอีกคนไม่ได้ เอ๊ะ? เดี่ยวนะ เมื่อกี้เขาคิดว่าซาวามุระน่ารักใช่มั้ย? ชักจะแย่แล้วสิ... คริสยกมือขึ้นมาปิดปากพลางครุ่นคิดกับความคิดที่ไร้สาระของตนเอง ตอนนี้เขาเริ่มกังวลแล้วว่าตัวเองต้องคิดผิดรึเปล่าที่แลกเมลกับซาวามุระ เพราะเขาดันเริ่มที่จะคิดแปลกๆกับอีกฝ่ายเสียแล้วสิ....
ซาวามุระเดินคุยกับคริสต่ออีกซักพักก่อนจะเจอสวนสาธารณะแห่งหนึ่งจึงเลือกที่จะไปนั่งคุยกันตรงนั้น พวกเขาพูดคุยกันทั้งเรื่องสอบเข้ามหาลัยของคริส เรื่องการฝึกซ้อม แล้วอีกหลายๆอย่างที่จะคุยแต่ส่วนมากจะเป็นซาวามุระที่ชวนเขาคุยไปเสียมาก จนเวลาล่วงเลยผ่านไปท้องฟ้าพลันเปลี่ยนสี จากสีแดงส้มก็กลายเป็นความมืดไปเสียแล้ว
"นี่ก็มืดแล้วนะ ฉันว่าเราควรกลับได้แล้ว อากาศก็เริ่มที่จะเย็นลงเรื่อยๆแล้วด้วย" คริสพูดเสนอก่อนจะยื่นมือไปหาอีกคน ซาวามุระมองมือที่ยื่นมาอย่างไม่เข้าใจ "อากาศมันเย็น....... เดินจับมือเหมือนตอนแรกน่ะ ดีกว่า"
"ครับ!" ซาวามุระลุกจากที่นั่งก่อนส่งมือไปให้อีกคน
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"เฮ้ยยย ซา~วา~มุ~ร๊าาาาาาา~" เสียงคุราโมจิเรียกซาวามุระที่กำลังนอนอ่านนิตยสารอยู่
"อะไรครับ คุราโมจิเซมไป" ซาวามุระหันมามอง
"แกมาเล่นเกมกับฉันซิ เจ้ารุ่นน้อง" เมื่อสิ้นคำพูดของคุราโมจิซาวามุระรู้ตัวเลยว่าหายนะเริ่มมาเยือนเขาแล้ว ซาวามุระเลือกที่จะใส่เกียร์หมาเข้าชาร์ตแล้ววิ่งออกจากห้อง คุราโมจิพอเห็นเจ้ารุ่นน้องรูมเมทวิ่งหนีเขาแล้วมีหรือที่เขาจะปล่อย วิ่งไม่ทันจะพ้นหน้าห้องซาวามุระก็ถูกดึงกลับเข้ามาใหม่
"ปล่อมผม! ผมไม่เล่น! เล่นทีไรแพ้ตลอด" ซาวามุระโวยวาย
"เพราะนายมันกากเองไงเจ้าซาวามุระ!" คุราโมจิก็ยังไม่ล้มเลิกความพยายามสุดท้ายก็ลากซาวามุระมาเล่นเกมจนได้ แล้วก็เป็นอย่างที่คิด ซาวามุระแพ้ และก็จบลงโดยการถูกคุราโมจิอัดท่ามวยปล้ำใส่
"นายนี่มันกากจริงเจ้าบ้าซาวามุระ! ฮ่าๆๆๆๆ" คุราโมจิหัวเราะเยาะอีกคนทั้งที่ตัวเองยังลงล็อคคอของอีกคน เสียงโวยวายกับเสียงหัวเราะของทั้งคู่ดังลั่นไปทั่วห้อง แต่แล้วก็ต้องพลันเงียบลงไปเพราะผู้มาใหม่ที่เข้ามา
"คุราโมจิ...... นั่นนายกำลังทำอะไรกับซาวามุระน่ะ.... " มิยูกิที่เข้ามาในห้องถึงกับมองทั้งสองคนที่ตอนนี้กำลังทำอะไรซักอย่าง
"อ่ะ... มิยูกินายมาทำอะไร?" คุราโมจิถามทั้งที่ยังไม่ยอมปล่อยจากอีกคน มิยูกิมองสภาพของซาวามุระที่กำลังจะขาดใจตาย หน้าหมอนี่ตอนโดนกระทำมันตลกดีแฮะ มิยูกิแอบขำกับภาพตรงหน้า
"นั่นนายขำใช่มั้ย! นายกำลังขำฉันใช่มั้ย!" ซาวามุระโวยวายใส่มิยูกิ
"ใครขำไม่มี..." มิยูกิรีบทำหน้าปกติเพื่อกลบเกลื่อน
"โกห... อ่อค....."
"หุบปากไปเลยเจ้าโง่ซาวามุระ!" ยังไม่ทันที่จะพูดจบประโยคดีคุราโมจิก็ล็อคคออีกคนแน่นขึ้นจนซาวามุระสลบคาอ้อมแขนไป
"เฮ้ย... ไม่แรงไปหน่อยเหรอ?" มิยูกิมองคนที่สลบอย่างเป็นห่วง
"ไม่เป็นไรหรอกน่ะ แค่สลบน่ะไม่ตายหรอก แล้วนายมาทำอะไรล่ะ?"
"อ่อ ว่าจะมายืมหนังสือการ์ตูนนายหน่อยเท่านั้นแหล่ะ" มิยูกิว่าพลางเดินไปจิ้มซาวามุระที่นอนสลบอยู่บนพื้น
"เอาสิ อ่านเสร็จแล้วคืนด้วยนะเฟ้ย"
"รู้แล้วน่ะ" มิยูกิตอบกลับแล้วเดินไปหาหนังสือการ์ตูน
"วันนี้เจ้าหมอนี่มันกลับช้ามากเลย ตอนแรกฉันก็นึกว่าไปซนที่อื่น ที่ไหนได้ดันไปเดินคุยกับคริสเซมไปซะนานเลย" คุราโมจิบ่นอุบอิบแต่ก็ไม่วายให้มิยูกิได้ยิน มิยูกิชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะหาหนังสือต่อ อ่า...คริสเซมไปอีกแล้วสินะ....ความคิดที่แปลบเข้ามาในหัวก็พลันทำให้ว้าวุ่น เขาไม่ควรจะคิดเรื่องของสองคนนี้เสียด้วยซ้ำเพราะมันไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเขาเลย
"อย่างน้อยไปไหนมาไหนก็ควรโทรมาบอกซักหน่อยก็ดีนะ หมอนี่..... เลือกได้แล้วเหรอ?" คุราโมจิถาม
"อื้ม... ขอยืมไปก่อนนะ" มิยูกิหันมายิ้มใส่ก่อนจะเดินออกจากห้องก่อนที่คุราโมจิจะพูดอะไรต่อ
ระหว่างที่มิยูกิกำลังจะเข้าห้องเขาก็พลันเห็นคริสที่ออกมาจากห้องพอดี
"อ่าว... คริสเซมไป สวัสดีครับ" มิยูกิหันไปทักทาย
"มิยูกิ... นายออกมาทำอะไรตอนดึกล่ะ"
"ผมออกมายืมเจ้านี่น่ะครับ" มิยูกิว่าพลางชูหนังสือที่ยืมมาให้อีกคนดู "แล้วเซมไปล่ะครับ ออกมาทำอะไร?"
"ว่าจะออกมาเอานี่ให้นายพอดี" คริสยื่นใบเมนูสำหรับการฝึกของฟุรุยะกับซาวามุระให้มิยูกิ "เอาไว้อุ่นเครื่องร่างกายตลอดช่วงหน้าหนาวน่ะ ถ้าขาดการฝึกไปร่างกายมันจะจดจำไม่ได้"
"ขอบคุณครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะเอาไปให้เจ้าพวกนั้นเอง" มิยูกิว่าพลางฉีกยิ้มอันเป็นเอกลักษณ์ของตัวเอง "เอ่อ... คริสเซมไปครับ" มิยูกิหันไปเรียกอีกคนก่อนจะเข้าห้อง
"หืม?"
"ผมขอคุยด้วยซักแปปนึงได้มั้ยครับ?"
"ได้สิ"
"งั้นเราไปคุยตรงม้านั่งหน้าหอก็แล้วกันนะครับ" มิยูกิเดินนำไปที่ม้านั่งตรงข้ามกับตู้ขายน้ำอัตโนมัติ ก่อนจะเดินไปกดกาแฟดำมาดื่มโดยไม่ลืมถามอีกคนว่าจะดื่มอะไรแล้วกดมาให้
"นี่ครับ..." มิยูกิส่งเครื่องดื่มให้อีกคน
"ขอบใจ" คริสขอบคุณอีกคนก่อนจะเปิดดื่ม
"ฮู้ววว อากาศเย็นดีนะครับ"
"นั่นสินะ... แล้วนายมีเรื่องอะไรจะพูดกับฉันล่ะ?" คริสเริ่มหัวข้อบทสนทนาก่อน มิยูกิเงียบไปสักพักหนึ่งก่อนจะพูดมันออกมา
"คริสเซมไปคิดยังไงกับซาวามุระครับ?"
TBC. อิอิย์ /โดนชก
talk : เอาล่ะค่ะ ตอนนี้คริสเซมไปทำคะแนนได้ดี เขินแทนน้องเลยกรี้ดดดดด ยอมรับว่าตัดจบตอนได้แย่มาก(ฮา) ชอบให้คนทรมาณคือความสุขอย่างนึง เสียใจอ่ะตอนนี้แต่งมาสั้นหน่อย เชิญติชมได้เลยนะก๊ะ เลิ๊บทุกคน จูบบบบบบบ
-[]- โว้วๆ มิยูกิ คิดยังไงถึงถามเนี่ยยย อยู่เฉยๆไม่ชอบรึไง
ตอบลบ...แล้วก็ ไรท์ตัดจบได้น่ากลัวมากค่ะ....