[Fic.Daiya no A] For you

pairing : Takigawa Chris Yuu x Miyuki Kazuya X Sawamura Eijun

no rate

warning : ฟิคเรื่องนี้เป็นฟิคสามพีนะคะ อาจจะมีการผันแปรต่อไปในอนาคต









          "คริสเซมไป!! ช่วยมารับลูกให้ผมด้วยครับ!!" เสียงใสๆของซาวามุระ เอย์จุน เด็กหนุ่มพิชเชอร์ในทีมเซย์โดว์ตะโกนพูดกับรุ่นพี่ที่เขาให้ความเคารพ ทั้งที่อยู่ตรงหน้าห่างกันเพียงแค่เอื้อมมือแท้ๆ จะตะโกนจนเสียงดังไปทำไมก็ไม่รู้ คริสหันมามองเด็กที่อายุอ่อนกว่าเขาสองปี ถึงแม้ว่าเด็กคนนี้จะส่งเสียงดังโวยวายจนน่ารำคาญ เคยเอ่ยชื่อเขากลางสนามแข่งมาหลายครั้งจนเขาเองยังอาย ถึงการกระทำของซาวามุระจะใสซื่อจนบ้าบิ่น จะให้เขาโกรธก็คงทำไม่ลง คงเรียกได้ว่าชินชาแล้วล่ะ

 
       
         "นายควรจะพักผ่อนนะซาวามุระ เพราะวันนี้นายซ้อมมาเยอะพอแล้ว เดี๋ยวร่างกายจะทนไม่ไหว" คริสตอบกลับพลางเดินหันหลัง

        
         "เอ๋! แต่ว่า คริสเซมไ..."

      
         ปัง!

        เสียงที่ดังมาจากโรงฝึกซ้อมได้เบนความสนใจของทั้งคู่ให้เดินไปยังจุดเกิดเหตุ ฟุรุยะ ซาโตรุ กำลังตั้งใจขว้างลูกให้กับแคชเชอร์ที่ซาวามุระเคยอยากให้รับลูกของเขามากที่สุด มิยูกิ คาซึยะ 

       
        "ไนซ์บอล" เสียงทุ้มต่ำของชายใส่แว่นยกยิ้มที่มุมปากก่อนจะขว้างบอลกลับไปหาฟุรุยะ

       
        "เห!! นาย!!" ซาวามุระตะโกนดังลั่นไปทั่วทั้งโรงยิมทำให้มิยูกิกับฟุรุยะหันมามองพร้อมกัน

       
        "อ่าว ซาวามุระ นายเองก็อยากมาซ้อมรับลูกกับฉันเหรอ?" มิยูกิหัวเราะ

      
        "อย่าเข้าใจผิดนะ! ฉันขอให้คริสเซมไปมารับลูกให้ฉันต่างหาก!"

       
        "เห... อย่างนั้นเหรอ? แล้วคริสเซมไปเขาตอบตกลงมั้ยล่ะ?" 

      
        "ก... ก็ไม่นะสิ นายจะหัวเราะฉันเรอะ!!" 

       
         และมันก็เป็นอย่างที่ซาวามุระพูดจริงๆ มิยูกิหัวเราะลั่นให้กับคำตอบที่ได้ยินและคำพูดที่ดูเหมือนตะโกนของซาวามุระหมอนี่มันใสซื่อจนน่าสงสาร ใสซื่อจนเขาคิดอยากจะเก็บไว้กับตัว แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ในเมื่อเจ้าตัวยังทำตัวเหมือนแมวขู่ฟ่อๆใส่เขาอยู่ 

      
        "มิยูกิ การควบคุมลูกของฟุรุยะเป็นยังไงบ้าง" คริสพูดแทรกขึ้นมา

       
        "ก็ดีขึ้นมานิดหน่อยครับ เรื่องการคุมลูกผมไม่ค่อยห่วงแต่ความอดทนของเขานี่สิ" 

       
        "ความอดทนสินะ... ฟุรุยะเดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะเพิ่มเมนูฝึกให้นิดหน่อยนะ" คริสหันไปพูดกับฟุรุยะและดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะตอบตกลงเสียด้วย

       
        "อ่ะ! คริสเซมไปแล้วเรื่องการรับลูกของผมล่ะครับ!" ซาวามุระยังคงตามตื้อคริส ถ้าวันนี้เขาไม่ยอมรับลูกให้เจ้าเด็กนี่แล้วคงไม่ยอมเลิกราแน่นอน 

      
       "งั้นมิยูกิ นายมารับลูกให้ซาวามุระหน่อย ฉันจะได้ดูการควบคุมลูกของซาวามุระด้วย"

     
       "ครับ คริสเซมไป"

     
       "ซาวามุระนายไปขว้างลูกกับมิยูกิซะ" คริสสั่งซาวามุระ เขาเองก็ไม่อยากจะดื้อถึงกับไม่ฟังคำพูดของรุ่นพี่หรอกนะ แต่ทำยังไงได้ ในเมื่อวันนี้เขาอยากจะฝึกขว้างลูกกับคริสเซมไปจริงๆ เขาอยากจะซึมซับความรู้สึกที่เคยขว้างลูกให้กับคริสเซมไปในตอนแข่งคัดตัวจริงคราวนั้น 

     
        หลังจากที่ซาวามุระฝึกซ้อมขว้างลูกเสร็จแล้วดูเหมือนว่าคริสเซมไปจะเห็นจุดบกพร่องอีกหลายจุดที่เขายังต้องแก้ไข วันนี้ก็เลยโดนอัดเมนูฝึกเพิ่มเหมือนกันกับฟุรุยะ ในทีแรกซาวามุระยืนยันที่จะฝึกเองคนเดียวต่อ แต่พอโดนคริสเซมไปกับมิยูกิห้ามก็ถึงกับหูตกยอมที่จะออกจากโรงฝึกแล้วกลับห้องของตัวเองไป พอมาถึงห้องแทนที่เขาควรจะหลับไปด้วยความเหนื่อยล้าแต่กลับยังคงตาสว่างนอนไม่หลับ ซาวามุระนอนกลิ้งไปมาบนเตียงอยู่ซักพักก่อนจะลุกออกมาจากห้องแล้วเดินไปกดเครื่องดื่มที่ตู้ขายน้ำอัตโนมัติ พอดีกับมิยูกิที่เดินลงมาด้วยเช่นกัน

     
       "นี่นายยังไม่นอนอีกเหรอ ซาวามุระ" มิยูกิถาม

     
       "ก็มันนอนไม่หลับนี่ แล้วนายล่ะลงมาทำอะไร"

    
       "เหมือนกับนายนั้นแหล่ะ" มิยูกิพูดทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนจะไปกดกาแฟดำตรงตู้ขายน้ำอัตโนมัติแล้วเปิดดื่ม

     
       "นายกินกาแฟด้วยเหรอ?" ซาวามุระถามแล้วมองอีกคนอย่างแปลกใจ

     
       "ก็นะ... นายอยากจะลองกินมั้ยล่ะ กินแล้วจะโตเร็วนะ" มิยูกิพูดติดตลก

       
       "เชื่อนายก็บ้าแล้ว!"

     
       "ฮ่าๆๆๆ"

     
       "....."

     
       "....."

     
       "....."

     
       "....."

     
       "นี่ พูดอะไรหน่อยสิมันเงียบเกินไปแล้ว" ซาวามุระพูดขึ้นทำลายความเงียบ ความจริงบรรยากาศแบบนี้เขาก็โอเคนะแต่มันเงียบจนน่าอึดอัดนี่สิ เขาไม่ชอบเอาซะเลย

     
       "จะให้พูดอะไรล่ะ นายลองยกหัวข้อมาซักหัวข้อนึงสิ"

     
       "เอาอะไรดีล่ะ งั้นคริสเซมไปดีมั้ย!" ซาวามุระพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่สดใสพร้อมกับแววตาที่ดูตื่นเต้น ดวงตาใสๆของซาวามุระแสดงออกถึงความสนใจอย่างเต็มที่ เหมือนลูกหมาตัวน้อยๆที่ดีใจตอนได้ขนมเลย

    
       "นายนี่ ท่าทางน่าจะชอบคริสเซมไปมากเลยสินะ" มิยูกิยกยิ้มพร้อมกับกระดกเครื่องดื่มที่อยู่ในมือ

    
       "ก็ใช่น่ะสิ! ฉันชอบคริสเซมไปที่สุดเลย เพราะเขาเป็นแบทเตอร์รี่ที่ดีที่สุดเท่าฉันเคยเล่นเลยล่ะ แถมเขายังคอยช่วยฉันอยู่เสมอ... ตั้งแต่แรกแล้วล่ะที่เขาไม่เคยทอดทิ้งฉันเลย" 

    
       "เห... อย่างนั้นเหรอ" มิยูกิตอบรับเสียงแผ่ว ถึงเขาจะรู้อยู่แล้วก็เถอะว่าสิ่งที่ซาวามุระพูดออกจะใส่ซื่อและตรงไปตรงมา แต่เขาก็อดเจ็บใจนิดๆไม่แฮะ ที่ดูเหมือนว่าเขาทำหน้าที่ได้ไม่ดีพอที่จะเป็นคู่แบทเตอร์รี่กับซาวามุระ ถึงแม้ว่าเขาจะพยายามช่วยดึงศักยภาพของซาวามุระมากเท่าไหร่ก็ยังไม่เก่งพอเท่ากับคริสเซมไป ที่มองเห็นถึงความสามารถที่แท้จริงของเจ้าตัวแล้วดึงมันออกมาได้อย่างง่ายดาบ แต่เขากับทำได้เพียงแค่พัฒนาให้มันสามารถใช้ได้เต็มร้อยเท่านั้นเอง....

   
       "แล้วนายล่ะ เห็นว่านายก็นับถือเขามากเลยไม่ใช่เหรอ?" ซาวามุระถามอย่างซื่อๆ แต่มันกับไปสะกิดตัวมิยูกิเสียอย่างงั้น เพราะนับถือ นับถือมาก... เลยอยากเป็นอย่างเขา

   
      "ใช่แล้ว ฉันนับถือเขามากเลยล่ะ"

   
     "เพราะอะไรเหรอ?"

   
     "จะนับถือใครต้องมีเหตุผลด้วยรึไง"

   
     "แน่นอนสิ! คนเรามันก็ต้องมีเหตุผลกันทั้งนั้นแหล่ะ!"

   
     "เหตุผลก็เพราะ นับถือยังไงล่ะ" มิยูกิพูดยิ้มๆก่อนจะเดินไปทิ้งขยะแล้วรีบชิ่งให้พ้นจากตรงนี้ ทิ้งไว้เพียงซาวามุระที่ยังคงนั่งฟึดฟัดอยู่ตรงนั้น ในเมื่อเจ้าคนใส่แว่นดันรีบหนีไปทั้งที่เขายังถามไม่จบ หมอนี่มันหนีเร็วยิ่งกว่าลิงซะอีก ซาวามุระรีบดื่มเครื่องดื่มในมือของตนให้หมดแล้วปาทิ้งลงถังขยะก่อนจะขึ้นหอไปนอน
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

       เสียงวิ่งรับส่งลูกบอลดังไปทั่วทั้งสนามฝึกซ้อม เหล่านักกีฬาในชมรมเบสบอลต่างก็ขยันฝึกซ่อมกันอย่างเช่นเคย สภาพอากาศในวันนี้เย็นเป็นพิเศษสงสัยคงเพราะกำลังหมดช่วงฤดูใบไม้ร่วงแล้วก้าวเข้าสู่ฤดูหนาว ความจริงพวกเขาควรจะหยุดฝึกซ้อมได้แล้วตั้งแต่หมดฤดูการแข่ง แต่ก็ยังยืนยันที่จะฝึกซ้อมต่อไปอีกซักระยะหนึ่งแล้วค่อยหยุด เพราะถ้าเข้าหน้าหนาวแล้วมันจะยากต่อการฝึกซ้อมเนื่องจากสนามไม่พร้อมใช้งานดังนั้นจึงต้องกอบโกยให้ได้มากที่สุด

    
       "เอาล่ะ วันนี้พอแค่นี้ก่อนฟุรุยะ ซาวามุระ ไปวอร์มดาวน์แล้วก็เปลี่ยนเสื้อผ้าซะ" คริสเซมไปสั่งพิชเชอร์ทั้งสอง ความจริงแล้วปีสามนั้นใกล้จะเตรียมตัวสอบเข้ามหาลัยแล้วแต่คริสก็ยังหามาเวลาคอยฝึกซ้อมให้ทั้งสองคนอย่างต่อเนื่อง ถึงแม้ว่าบางวันจะมาได้มาไม่ได้ก็ตามที

    
       "เหนื่อยหน่อยนะครับคริสเซมไป ที่ต้องหาเวลามาฝึกให้ทั้งสองคนแบบนี้" มิยูกิพูดพลางถอดเครื่องป้องกัน

    
       "ฉันไม่อยากทิ้งเขาทั้งสองคนน่ะ โดยเฉพาะซาวามุระเขายังควบคุมลูกได้ไม่ดี ถึงแม้ว่าเขาจะหายจากอาการยิปส์แล้วก็ตาม แต่เราก็ยังไม่มั่นใจได้ว่ามันจะกลับมาอีก"

    
       "นั่นสินะครับ ตอนนั้นทำเอากันลำบากมากทีเดียว"

    
       "มิยูกินายเองก็อย่าตามใจพวกเขามากเกินไปล่ะ ฤดูเริ่มเปลี่ยนแล้วควรให้พวกเขาฝึกน้อยลงไม่งั้นจะส่งผลเสียต่อกล้ามเนื้อ"

    
       "ครับ รับทราบครับ"

    
       "งั้นเดี๋ยวฉันไปก่อนนะที่เหลือก็ฝากนายด้วยล่ะ" 

    
      "เดี๋ยวก่อนครับคริสเซมไป" คริสเดินไปเพียงไม่กี่ก้าวก็ต้องหยุดชะงักเพราะเสียงเรียกของอีกคน

    
      "ขอบคุณมากนะครับ เรื่องสอบเข้าก็พยายามนะครับ" มิยูกิพูดทิ้งท้ายก่อนจะยิ้มส่งอีกคน คริสหันมายิ้มให้เล็กน้อยก่อนจะเดินออกไป...
.
.
.
.
.
.
.
.
       "อ๊ากกก ไม่เอาแล้ว! ฉันไม่เข้าใจมันเลย!" ซาวามุระยีหัวตัวเองอย่างบ้าคลั่งเพราะไม่เข้าใจในบทเรียนที่ต้องใช้สอบ ขนาดมานั่งเรียนในห้องคาเนมารุก็แล้วแต่ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ให้ขว้างลูกวงในยังง่ายกว่ามานั่งท่องจำตำราเรียนเสียอีก

     
       "เจ้าบ้า! เลิกอู้ได้แล้วถ้านายสอบไม่ผ่านก็ต้องมาเรียนซ่อมเสริมนะเฟ้ย ฉันอุตส่าห์สละเวลามาสอนนายเชียวนะ อย่าทำให้เวลาอันมีค่าของฉันเสียเปล่าสิฟะ" คาเนมารุบ่นชุดใหญ่ใส่ซาวามุระพร้อมเอาพัดกระดาษฟาดไปแรงๆทีนึง

      
       "นายอย่าทิ้งฉันนะคาเนมารุ! ฉันไม่อยากเรียนซ่อมเสริม" ซาวามุระกอดเอวคาเนมารุแล้วฟูมฟาย ระหว่างที่ทั้งสองคนทะเลาะกันไปมาจู่ๆคริสก็เปิดประตูเข้าห้องมาพอดี

      
       
       "อ่าว คริสเซมไปวันนี้ไม่ไปติวหนังสือที่บ้านจุนซังเหรอครับ? เห็นบอกว่าจะไปกันนี่" คาเนมารุหันไปถาม

      
       "วันนี้ฉันไม่ไปน่ะ ว่าจะมาอ่านหนังสือในห้องเนี้ยแหล่ะแต่ไม่คิดว่าจะมีซาวามุระอยู่ด้วย"

      
       "โอ้ส! เชิญเลยครับคริสเซมไป! ผมหมดธุระแล้วไปก่อนนะครับ!" ซาวามุระรีบลุกออกจากโต๊ะแล้วเก็บของอย่างเลิกลั่กก่อนจะเดินไปที่ประตู

      
       "เดี๋ยวก่อนสิ นายไม่ต้องรีบไปหรอก ติวหนังสืออยู่ไม่ใช่เหรอ?"

      
       "ค...ครับ!"

      
       "ถ้ามีตรงไหนไม่เข้าใจถามฉันได้นะ"

      
      "จริงเหรอครับคริสเซมไป!" ซาวามุระตาเป็นประกายจนคาเนมารุอดที่จะทำหน้าเอือมใส่ไม่ได้

      
      "อืม... แต่ต้องเป็นในกรณีที่นายไม่เข้าใจจริงๆนะ"

      
      "ครับ!" ซาวามุระขานรับอย่างใส่ซื่อ 

      
      คริสและคาเนมารุช่วยกันติวหนังสือให้ซาวามุระจนเวลาล่วงเลยผ่านไปรู้ตัวอีกทีก็เกือบจะเที่ยงคืน คาเนมารุเป็นคนแรกที่สลบไปก่อนเพราะทนความเหนื่อยล้าไม่ไหว ตอนนี้ก็เหลือแค่คริสกับซาวามุระเพียงสองคนที่ยังคงติวหนังสือกันอยู่


      "ซาวามุระนายควรจะนอนได้แล้ว เพราะนี้มันก็เลยเวลานอนมามาก" คริสปิดตำราเรียนของเขาและของซาวามุระ เพราะเขารู้ว่าเด็กคนนี้เป็นพวกทำอะไรแล้วทำสุดโต่ง ถ้าปล่อยเอาไว้นานกว่านี้ได้สลบคาห้องเรียนพรุ่งนี้แน่ๆ
  
     
     "แต่ว่าผมยังอยากเรียนต่อนะครับ!"


     "ไม่ได้ นายต้องพักผ่อนซะบ้าง เมื่อวานนายก็นอนดึกใช่มั้ย"


     "อ่ะ! คริสเซมไปรู้ได้ไง!" 


     ซาวามุระตกใจมากที่คริสเซมไปรู้ว่าเขานอนดึกเพราะหลังจากกลับจากการซ้อมเขาก็นั่งอยู่กับมิยูกิแค่สองคนมีแค่พวกเขาเท่านั้นที่รู้ มิยูกิต้องแอบไปบอกคริสเซมไปแน่ๆเลย  


    "ฉันรู้ได้ไงมันไม่สำคัญหรอก แต่สำคัญตรงที่ว่านายควรจะนอนได้แล้ว" คริสปิดไฟที่มุมโต๊ะ


    "มิยูกิมาบอกคริสเซมไปใช่มั้ยครับ?"


    "เปล่าหรอก หมอนั้นไม่ได้บอกอะไรเลย"


    "โหว!! สุดยอดคริสเซมไปต้องมีพลังจิตแน่เลย!" พอได้ยินอย่างนั้นคริสก็ถึงกับต้องกุมขมับในความซื่อบื้อของอีกคน 


    "ช่างมันเถอะ เอาเป็นว่านายต้องไปนอน"


    
    "ครับ... ราตรีสวัสดิ์นะครับคริสเซมไป!" ซาวามุระเก็บของบนโต๊ะ คริสเองก็เปิดประตูให้อีกคนระหว่างที่เดินกลับซาวามุระก็หันมาก้มโค้งขอบคุณอีกครั้ง คริสมองตลอดทางเพื่อให้แน่ใจว่าอีกคนนั้นเดินกลับไปยังห้องของตนจริงๆจนลับสายตา


    
      เขาจะบอกได้ยังไงล่ะว่าทำไมถึงรู้ว่าซาวามุระนอนดึกแถมเขายังรู้ด้วยว่าเมื่อคืนนั้นเจ้าตัวนั่งอยู่กับแคชเชอร์รุ่นน้องของเขา แถมพูดถึงเขาเสียด้วย 


    เมื่อคืนคริสนอนไม่หลับเลยเดินออกมาตรงระเบียบหน้าห้องเพื่อสูดอากาศแต่แล้วสายตาเขาก็ดันเหลือบไปเห็นคนสองคนที่เขารู้จักเป็นอย่างดีกำลังคุยกันอย่างสนุกสนาน เขาเฝ้ามองตลอดเวลาว่าทั้งสองคนนั้นคุยอะไรกัน ทีแรกเขาคิดว่าจะเดินลงไปหาแต่ก็เปลี่ยนใจยืนมองดูอยู่เงียบๆจากข้างบนดีกว่า ซาวามุระพออยู่กับมิยูกิแล้วช่างแตกต่างจากตอนที่อยู่กับเขาโดยสิ้นเชิง มันทำให้เขาเห็นซาวามุระในอีกด้านที่เขายังไม่เคยเห็น ถึงแม้ว่าเจ้าตัวจะชอบกระดิกหางมาหาเขาอยู่บ่อยๆก็ตาม แต่กับมิยูกิแล้วซาวามุระกับเป็นตัวของตัวเองได้ดีกว่าตอนอยู่กับเขา 


    คริสเสยผมสะบัดไล่ความคิดของตัวเอง ชักฟุ้งซ่านไปใหญ่แล้ว แค่รุ่นน้องทำไมต้องคิดอะไรแบบนี้ด้วย คริสเอนตัวนอนถึงแม้ว่าตาจะปิดลงแต่ภายในใจของเขายังคงว้าวุ่นอยู่ เขาควรจะหยุดความรู้สึกนี้ซะ รุ่นน้อง รุ่นน้อง คริสท่องในใจเอาไว้ว่าเป็นเพียงรุ่นน้อง อย่าคิดอะไรที่เกินไปกว่านั้น...







TBC.


talk : อร๊ากกกกก สามพีนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร ฮรืออออออ ต้องโทษเพลงทิ้งไว้กลางทางจริงๆที่มันดันเหมาะกับสามคนนี้ แย่ที่สุด ขอบคุณทุกคนที่คอยกดดันเราและเวิ้นเว้อแนวพลอตต่างๆมาให้แต่งฟิคนะคะ TvT เริ่มเห็นลางๆละว่าใครกันที่ควรจะมาคู่กับน้อง หรึหรึ แต่มันไม่แน่หรอก ฟิคเรามันไม่มีอะไรที่แน่นอน ความขี้เกียจก็เช่นกัน /โดนชก เจอกันตอนต่อไปยยย์ อุฮิ /โป้งชี้ก้อย ชอบไม่ชอบยังไงก็ติเลยนะ ;v ;