pairing : Takigawa Chris Yuu x Miyuki Kazuya X Sawamura Eijun
no rate
warning : ฟิคเรื่องนี้เป็นฟิคสามพีนะคะ อาจจะมีการผันแปรต่อไปในอนาคต
เสียงมือถือที่ตั้งเวลาปลุกเอาไว้ส่งเสียงร้องจนเจ้าของต้องกดหยุดมัน ซาวามุระตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงียอ้าปากหาวพลางยืดตัวบิดไปมา เขามองไปรอบๆห้องก็ไม่เจอใครสงสัยคุราโมจจิเซมไปลงไปข้างล่างแล้วล่ะมั้ง ซาวามุระลุกจากเตียงแล้วทำกิจวัตรประจำวันของตัวเองก่อนจะลงไปกทานข้าวที่โรงอาหาร
"เอย์จุนคุงนายนอนดึกเหรอ? ขอบตาดำเชียว" ฮารุอิจิเด็กหนุ่มผมสีชมพูเอ่ยถามเพื่อนของตนที่ตอนนี้แทบจะหลับคาชามข้าว
"นิดหน่อยน่ะฮารุจจิ ฉันให้เจ้าคาเนมารุมันติวหนังสือให้นะแต่ดึกไปหน่อย"
"เห... งั้นเหรอ? เอย์จุนคุงนี่ขยันจังเลยนะ ฟุรุยะคุงก็ต้องขยันมั่งแล้วล่ะ" ฮารุอิจิหันไปพูดกับฟุรุยะถึงกับทำซาวามุระหูผึ่งยืดตัวว่านายควรดูฉันเป็นตัวอย่างนะ ฟุรุยะมองซาวามุระอย่างไม่ยอมแพ้ก่อนจะกินข้าวต่อไปอย่างเงียบๆ
หลังจากที่กินข้าวเสร็จซาวามุระก็เปลี่ยนชุดไปเรียนตามปกติ วันนี้เขาก็แอบหลับในห้องเรียนเพียงเพราะนอนไม่พอ
"เฮ้ ซาวามุระ วันนี้เวรนายทิ้งขยะนะ" เพื่อนร่วมห้องของซาวามุระตะโกนบอก
"อื้ม!" ซาวามุระขานรับก่อนจะเอาถังขยะลงไปข้างล่าง ระหว่างทางที่เดินไปจู่ๆเขาก็สะดุดตากับใครคนนึง เขาเห็นมิยูกิยืนอยู่กับสาวน้อยคนหนึ่งดูเหมือนจะคุยอะไรบางอย่าง ด้วยความที่อยากรู้ซาวามุระจึงหลบมุมแอบดูใกล้ๆ เพียงไม่กี่นาทีต่อมาหญิงสาวคนนั้นก็วิ่งผ่านตรงมุมที่เขาหลบพอดีพร้อมกับยกมือขึ้นมาบังหน้าเหมือนพยายามปกปิดอะไรซักอย่าง หรือว่า....
"ออกมาได้แล้วซาวามุระ"
"นายรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ตรงนี้!" ซาวามุระเดินออกมา
"แค่หน้าตาที่ดูไม่ฉลาดอย่างนายน่ะ มองแปปเดียวฉันก็รู้แล้ว" มิยูกิหัวเราะแล้วมองอีกคน
"นี่นายหลอกด่าฉันเรอะ!"
"ฮ่าๆๆๆ แล้วนี่กำลังจะทิ้งขยะใช่มั้ย เดี่ยวฉันไปเป็นเพื่อน" มิยูกิเดินไปจับหูถังขยะอีกฟากแล้วเดินนำไปที่ทิ้งขยะ
"นี่เมื่อกี้น่ะ ใครเหรอ? ฉันเห็นเธอร้องไห้ด้วย" ซาวามุระเอ่ยถาม
"ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่คุยกันนิดหน่อยน่ะ"
"โกหก นายโกหกแน่ๆ หน้านายมันฟ้อง"
"นี่นายสนใจเรื่องของฉันมากเลยเหรอ?" มิยูกิยิ้มตาหยีออกมาอย่างไม่ปิดบัง
"ฉันไม่ได้สนใจนาย ฉันสนใจผู้หญิงคนนั้นต่างหาก" มิยูกิลอบถอนหายใจ
"นี่ซาวามุระ.... นายสนใจฉันเพียงแค่เรื่องรับลูกบอลให้นายอย่างเดียวเหรอ?"
"อืม.... ก่อนหน้านั้นก็ใช่อยู่หรอก......" ก่อนหน้านั้น ก่อนหน้านั้นอย่างงั้นเหรอ แล้วตอนนี้ล่ะ ตอนนี้เขาไม่น่าสนใจสำหรับหมอนี่เลยเหรอ เขาไม่อยู่ในสายตาของซาวามุระเลยใช่มั้ย คิดแล้วมันก็น่าเจ็บใจแปลกๆ....
"แต่ตอนนี้ก็ไม่ใช่ว่าฉันล้มเลิกความตั้งใจที่อยากให้นายรับลูกให้นะ แค่ตอนนี้ฉันอยากให้คริสเซมไปรับลูกให้มากกว่าก็เท่านั้นเอง"
"โหย... พูดตรงๆแบบนี้ฉันเสียใจนะเนี้ย ทำร้ายจิตใจกันเกินไปแล้วเจ้าบ้า"
"อะไรล่ะ ฉันก็แค่พูดตามที่ใจคิด มาถึงเตาเผาขยะแล้วเดี่ยวฉันจัดการเองส่วนนายน่ะไปซะ" ซาวามุระพูดพลางจัดการขยะใส่เตาเผา ส่วนมิยูกิเลือกที่จะเดินออกไปอย่างว่าง่าย
พูดตามที่ใจคิด...... แสดงว่าคริสเซมไปเป็นที่หนึ่งส่วนเขาเป็นที่สอง นี่ฉันเป็นแค่ตัวสำรองสำหรับนายใช่มั้ยซาวามุระ... ให้ตายสิเขากำลังคิดอะไรอยู่ก็แค่คำพูดของเด็กกะโปโลเขาไม่ควรจะเอามาคิดมากสิ แต่เขาก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าในใจของซาวามุระคงมีแต่คริสเซมไป แล้วเขาล่ะ เขาเคยอยู่ในนั้นรึเปล่า....
"อ่า.... บ้าชะมัดเลยนี่ฉันคิดอะไรไร้สาระอยู่เนี้ย เลิกซะคาซึยะ!" มิยูกิยีหัวตัวเองไล่ความคิดนั้นออกไป นี่เขาทำไมต้องมาน้อยใจด้วยเนี้ย มันไม่สมกับเป็นเขาเลย.....
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ซาวามุระยืนรออยู่ที่หน้าห้องของคาเนมารุเคาะประตูไปหลายทีตะโกนเรียกก็แล้วแต่ไร้วี่แววการตอบกลับ เขาว่าจะให้คาเนมารุช่วยติวหนังสือเสียหน่อย เพราะเขาไม่เข้าใจตรงบางจุดแต่ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะไม่อยู่ ซาวามุระยืนรอซุกพักก่อนจะหันหลังกลับ
"เชอะ ให้ฮารุจจิช่วยสอนก็ได้" ซาวามุระบ่นพึมพำแต่แล้วก็ดันปะทะกับมิยูกิที่เดินมาพอดี
"ซาวามุระ ดึกป่านนี้แล้วยังไม่นอน" มิยูกิพูดพลางเช็ดหัวไปพลางดูจากผ้านั้นแล้วคงเพิ่งจะกลับมาจากห้องอาบน้ำเป็นแน่
"นายอีกแล้วเหรอ!? ทำไมฉันต้องเจอนายเวลานี้ทุกทีเบื่อแล้วนะ"
"นั้นมันควรจะเป็นคำพูดของฉันนะ แล้วฉันก็เป็นรุ่นพี่นายด้วย อย่ามาเฉไฉนายมาทำอะไรในเวลาแบบนี้" มิยูกิถามอีกครั้งก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นหนังสือสองสามเล่มในมืออีกคน
"อ่อ.... นี้นายมาเพื่อให้คริสเซมไปติวหนังสือให้ใช่มั้ย? ซาวามุระ" มิยูกิชี้ไปตรงหนังสือที่ซาวามุระถืออยู่
"เปล่าซักหน่อย ฉันมาให้คาเนมารุช่วยสอนต่างหากแต่หมอนั้นดันไม่อยู่ซะได้ ฉันก็เลยคิดว่าจะให้ฮารุจจิช่วยสอนแทน"
"ถ้าคาเนมารุล่ะก็ยังอยู่ในห้องอาบน้ำอยู่เลย จะรอมั้ยล่ะ"
"ไม่ล่ะ ฉันไม่มีเวลาพอมารอหมอนั้นหรอก ไปล่ะ!" ซาวามุระเดินผ่านมิยูกิเพื่อที่จะตรงไปยังห้องของฮารุอิจิแทน ไม่... ไม่อยากให้ไปเลย อยากให้ซาวามุระมองมาที่เขา พึ่งพาเขาให้มากกว่านี้ นึกถึงแต่เขา เพียงคนเดียวเท่านั้นที่อยากให้สนใจ!
หมับ!
ไวกว่าความคิดมิยูกิจับมือของซาวามุระเอาไว้ไม่ให้เดิน ซาวามุระหันมามองตามมือของตนแล้วสบตากับอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจ
"ให้ฉันสอนนายก็ได้นะ" ซาวามุระมองมิยูกิอย่างไม่เชื่อสายตาพร้อมกับทำท่าไม่ไว้ใจอีกฝ่ายจนดูออก
"ปฏิกิริยานั่นมันอะไรกันซาวามุระ"
"ก็ฉันแปลกใจนี่ ที่นายจะติวหนังสือให้ฉัน วางแผนจะแกล้งอะไรฉันบอกมานะ!" ซาวามุระถอยหลังตั้งการ์ดพร้อมรับเต็มที่
"นี่ฉันดูไม่น่าไว้ใจขนาดนั้นในสายตานายเชียวเหรอ?"
"ใช่แล้ว เพราะนายมันเจ้าเล่ห์ยังไงล่ะ!"
"โหย... ฉันเสียใจนะเนี้ย แล้วยิ่งนายเป็นคนว่าฉันด้วยเนี้ยเจ็บปวดแปลกๆแฮะ"
"อย่างนายรู้สึกเจ็บกับเขาเป็นด้วยเหรอ? แล้วที่บอกว่าจะติวหนังสือให้นี่..พูดจริงใช่มั้ย ไม่ได้จะแกล้งฉันนะ!"
"จริงสิ ฉันไม่โกหกนายหรอก เข้ามาในห้องสิ" มิยูกิเปิดประตูห้องในอีกคนเดินเข้ามาซาวามุระก็เดินตามเข้าไปอย่างว่าง่าย
"เอาล่ะ มีตรงไหนบ้างที่นายไม่เข้าใจบอกฉันมาเลย" มิยูกิหาเก้าอี้อีกตัวมาวางไว้ข้างโต๊ะเพื่อที่จะได้ให้ซาวามุระนั่ง
"ก็นิดหน่อยน่ะ ตรงโจทย์ข้อนี้น่ะ ฉันไม่รู้ว่าต้องตีกราฟยังไง" ซาวามุระชี้ข้อที่ตัวเองทำไม่ได้และไม่เข้าใจ มิยูกิยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆเพื่อดูโจทย์ เส้นผมที่เพิ่งผ่านการเช็ดมาไปสัมผัสโดนต้นคอของซาวามุระเบาๆความเย็นที่แผ่เข้าไปในร่างกายมันชวนให้จั๊กจี้พิลึก
"นี่ใกล้ไปแล้วมิยูกิ ออกห่างหน่อยสิ ผมนายมันมาโดนต้นคอฉันนะ มันเย็น!!" ซาวามุระพูดออกมาอย่างไม่ปิดบังจนมิยูกิมองอีกคนอย่างตกตะลึง นายนี่มันพูดตรงเกินไปแล้วนะเจ้าบ้า มิยูกิลอบยิ้มในใจก่อนจะนึกอะไรสนุกๆขึ้นมาได้
"หืม.... นายไม่ชอบมันเหรอซาวามุระ ฟู่" คราวนี้มิยูกิจงใจเป่าลมใส่หูซาวามุระอย่างนึกสนุกแล้วปฏิกิริยาก็เป็นอย่างที่เขาคาดการณ์เอาไว้ ซาวามุระตกใจหน้าแดงยกมือขึ้นมาปิดหูอย่างรวดเร็วด้วยความที่ไม่ทันตั้งตัวจึงทำให้เขาเกือบตกเก้าอี้ มิยูกิพอเห็นใบหน้าอีกฝ่ายแล้วก็อยากจะแกล้งมากกว่านี้ หมอนี่เคยที่จะปกปิดอะไรซักอย่างมั้ยเนี้ย มีอะไรก็เปิดเผยเสียจนเขาไม่ต้องคาดเดา ใบหน้าที่แดงก่ำ แววตาที่ตื่นตระหนก แกล้งหมอนี้มันสนุกจริงๆแฮะ....
"หยุดเลยนะเจ้าบ้า! ไหนบอกว่าจะไม่แกล้งฉันไง! คนหลอกลวง!" ซาวามุระโวยวายจนหน้าแดงก่ำ หอบหายใจถี่เพราะต้องเค้นพลังเสียงเพื่อตอบโต้กับคนตรงหน้า ซาวามุระยกมือขึ้นมากุมอกเขารับรู้ได้ถึงแรงเต้นของก้อนเนื้อตรงข้างซ้ายที่เต้นเร็วผิดปกติ เพราะมิยูกิแท้ๆที่ทำให้เขาตกใจจนไม่มีสมาธิแบบนี้
"ฮ่าๆ นายนี่มันตลกจริงๆเลยซาวามุระ โอ้ย ท้องฉัน ฮ่าๆ" มิยูกิหัวเราะกุมท้องอย่างพยายามหักห้ามใจตัวเองไม่ให้เสียงดังไปกว่านี้
"นี่นาย หยุดหัวเราะเดี๋ยวนี้เลยนะ!" ซาวามุระตะโกนห้ามอีกคนที่ตอนนี้แทบจะนอนลงไปกองกับพื้น กลายเป็นว่าตลอดทั้งคืนนี้เขาแทบจะไม่ได้ติวหนังสือเลยเพราะต้องมาทะเลาะกับมิยูกิ ที่เอะอะก็แกล้งเขาทุกที เสียงที่ดังออกมาจากห้องของมิยูกิเรียกคุราโมจิเซมไปกับบรรดารุ่นพี่ปีสองคนอื่นๆให้มาเล่นกันอยู่ที่ห้องของเจ้าหนุ่มแคชเชอร์ ดูท่าว่าคืนนี้ซาวามุระจะนอนดึกอีกวันเป็นแน่
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"เฮ้ย! ซาวามุระตื่นได้แล้ว! เช้าแล้วนะเฟ้ย!" คุราโมจิเรียกซาวามุระที่ตอนนี้เจ้าตัวนอนหลับน้ำลายยืดอยู่
"ให้ตายสิหมอนี่" คุราโมจิบ่นก่อนที่จะเตรียมตัวงัดท่ามวยปล้ำปลุกเจ้าเด็กที่ยังคงหลับอุตุอย่างสบายใจ ดูหน้าหมอนี่สิพริ้มเชียว
"คุราโมจิ นายยังไม่ไปอีกเหรอ?" มิยูกิเดินเข้าห้องหลังจากทำกิจวัตรประจำวันของตัวเองเสร็จแล้วเป็นที่เรียบร้อย
"อืม ฉันยังปลุกเจ้านี่ไม่ได้เลย นอนหลับจนน้ำลายยืดแล้ว"
"ฮี่ๆ ของดีแบบนี้ต้องเก็บไว้" มิยูกิหยิบมือถือขึ้นมาแล้วแอบถ่ายรูปเจ้าตัวตอนนอนแล้วเซฟเก็บไว้อย่างอารมณ์ดี ดูสินอกจากนอนน้ำลายไหลแล้วยังอ้าปากกว้างด้วย ตลกชะมัด
"ชั่วร้ายมากมิยูกิ อย่าลืมส่งรูปให้ฉันด้วยล่ะ" คุราโมจิตบบ่ามิยูกิแล้วพลางหัวเราะคิกคักกันสองคน
"นี่ ฉันฝากนายปลุกเจ้านี่หน่อยนะ ถ้าปลุกดีๆแล้วไม่ตื่นกระโดดทับมันได้เลย" คุราโมจิส่งยิ้มให้อีกคนก่อนจะเดินออกจากห้องไป นี่ทำไมเขาต้องมาปลุกซาวามุระด้วยเนี้ย ถึงวันนี้มันจะวันหยุดไม่มีอะไรที่ต้องทำในตอนเช้าเหมือนวันที่มีเรียนก็เถอะ เขาเองก็อยากพักผ่อนอย่างสงบบ้างหรือไม่ก็ฝึกซ้อมเบสบอล
มิยูกิหันไม่มองตัวปัญหาที่ยังคงนอนไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่บนเตียง หน้าตอนหลับนี่ดูเรียบร้อยดีนะ
"นี่ ซาวามุระตื่นได้แล้ว" มิยูกินั่งลงตรงข้างเตียงแล้วสะกิดอีกคน
"งืม..... ขออีกห้านา..ที... ฟี้..."
"เฮ้ย ตื่นได้แล้วเจ้าบ้า"
"งืมๆ.... อีกแปปนึง......คริ..ส..เซมไป....งืม..."
มิยูกิชะงักไปพักหนึ่ง นี่นายคิดถึงคริสเซมไปจนละเมอออกมาเลยเชียวเหรอ ความน้อยใจเล็กๆถูกจุดขึ้นมาภายในใจของมิยูกิ ถึงจะรู้ว่าชื่อที่อีกฝ่ายละเมอออกมาจะเป็นรุ่นพี่ที่เขาเคารพก็เถอะ แต่มันก็อดที่จะอิจฉาลึกๆไม่ได้ ....น่าหมั่นไส้จริงๆ.... มิยูกิบีบจมูกซาวามุระด้วยความหมั่นไส้ ผ่านไปไม่กี่วิเจ้าเด็กที่เขาบีบจมูกอยู่ก็ดิ้นทุรนทุรายเนื่องจากหายใจไม่ออกจนต้องลุกพรวดขึ้นมาจากเตียง
"ไงซาวามุระ ตื่นแล้วสินะ" มิยูกิปล่อยมือจากจมูกรั้นของอีกคน
"แฮ่ก... แฮ่ก... แฮ่ก... นี่นายจะฆ่าฉันรึไง!" ซาวามุระตะโกนเสียงดังลั่นไปทั่วห้องพัก
เป็นไปตามที่มิยูกิคาดตื่นขึ้นมาได้ก็โวยวายเลยนะ
"ก็เห็นว่านายยังไม่ตื่น ฉันก็เลยทำให้นายตื่นไง ฮี่ๆ" มิยูกิยิ้มใส่อีกคน
"อย่างน้อยก็ช่วยปลุกดีๆหน่อยสิ!"
"ตอนแรกก็ปลุกดีๆแล้วนะ แต่นายไม่ยอมตื่นเอง ก็เลยต้องมีวิธีการกันหน่อย จริงสิตอนที่นายหลับฉันแอบถ่ายรูปเอาไว้ด้วยล่ะ" มิยูกิฉีกยิ้มพร้อมกับโชว์รูปที่แอบถ่ายซาวามุระตอนหลับให้เจ้าตัวดู ซาวามุระที่เห็นรูปตัวเองอยู่ในนั้นถึงกับตกใจ เพราะรูปนั้นดันเป็นตอนที่เขากำลังหลับนอนอ้าปากน้ำลายยืด ซาวามุระหน้าแดงอย่างเขินอายจึงสั่งให้มิยูกิลบมันทิ้ง แต่มิยูกิเลือกที่จะปฎิเสธ ของดีแบบนี้ถ้าเขาลบทิ้งก็แย่น่ะสิ พออีกฝ่ายไม่ยอมทำตามที่สั่งซาวามุระจึงวิ่งไล่เอามือถือของมิยูกิเพื่อที่จะลบรูปของเขาทิ้ง จนเกิดเสียงตะโกนและเสียงหัวเราะไปทั่วห้อง ขอสนุกแบบนี้อีกหน่อยนะ ซาวามุระ....
TBC.
talk : ตอนนี้ดูสั้นๆเนอะ 5555555 ขอยกตอนนี้ให้มิยูกิได้ไปเต็มๆเลยจ้าาาา ถึงนางจะได้ตอนนี้ไปแต่ก็ไม่ยอมทำคะแนนซักที ป่วนน้องอยู่ได้ 555555 อ่านแล้วติเตียนได้นะคะ เจอจุดไหนพลาดก็บอกเราด้วยนะ เลิ๊บๆ U v U
"เห... งั้นเหรอ? เอย์จุนคุงนี่ขยันจังเลยนะ ฟุรุยะคุงก็ต้องขยันมั่งแล้วล่ะ" ฮารุอิจิหันไปพูดกับฟุรุยะถึงกับทำซาวามุระหูผึ่งยืดตัวว่านายควรดูฉันเป็นตัวอย่างนะ ฟุรุยะมองซาวามุระอย่างไม่ยอมแพ้ก่อนจะกินข้าวต่อไปอย่างเงียบๆ
หลังจากที่กินข้าวเสร็จซาวามุระก็เปลี่ยนชุดไปเรียนตามปกติ วันนี้เขาก็แอบหลับในห้องเรียนเพียงเพราะนอนไม่พอ
"เฮ้ ซาวามุระ วันนี้เวรนายทิ้งขยะนะ" เพื่อนร่วมห้องของซาวามุระตะโกนบอก
"อื้ม!" ซาวามุระขานรับก่อนจะเอาถังขยะลงไปข้างล่าง ระหว่างทางที่เดินไปจู่ๆเขาก็สะดุดตากับใครคนนึง เขาเห็นมิยูกิยืนอยู่กับสาวน้อยคนหนึ่งดูเหมือนจะคุยอะไรบางอย่าง ด้วยความที่อยากรู้ซาวามุระจึงหลบมุมแอบดูใกล้ๆ เพียงไม่กี่นาทีต่อมาหญิงสาวคนนั้นก็วิ่งผ่านตรงมุมที่เขาหลบพอดีพร้อมกับยกมือขึ้นมาบังหน้าเหมือนพยายามปกปิดอะไรซักอย่าง หรือว่า....
"ออกมาได้แล้วซาวามุระ"
"นายรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ตรงนี้!" ซาวามุระเดินออกมา
"แค่หน้าตาที่ดูไม่ฉลาดอย่างนายน่ะ มองแปปเดียวฉันก็รู้แล้ว" มิยูกิหัวเราะแล้วมองอีกคน
"นี่นายหลอกด่าฉันเรอะ!"
"ฮ่าๆๆๆ แล้วนี่กำลังจะทิ้งขยะใช่มั้ย เดี่ยวฉันไปเป็นเพื่อน" มิยูกิเดินไปจับหูถังขยะอีกฟากแล้วเดินนำไปที่ทิ้งขยะ
"นี่เมื่อกี้น่ะ ใครเหรอ? ฉันเห็นเธอร้องไห้ด้วย" ซาวามุระเอ่ยถาม
"ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่คุยกันนิดหน่อยน่ะ"
"โกหก นายโกหกแน่ๆ หน้านายมันฟ้อง"
"นี่นายสนใจเรื่องของฉันมากเลยเหรอ?" มิยูกิยิ้มตาหยีออกมาอย่างไม่ปิดบัง
"ฉันไม่ได้สนใจนาย ฉันสนใจผู้หญิงคนนั้นต่างหาก" มิยูกิลอบถอนหายใจ
"นี่ซาวามุระ.... นายสนใจฉันเพียงแค่เรื่องรับลูกบอลให้นายอย่างเดียวเหรอ?"
"อืม.... ก่อนหน้านั้นก็ใช่อยู่หรอก......" ก่อนหน้านั้น ก่อนหน้านั้นอย่างงั้นเหรอ แล้วตอนนี้ล่ะ ตอนนี้เขาไม่น่าสนใจสำหรับหมอนี่เลยเหรอ เขาไม่อยู่ในสายตาของซาวามุระเลยใช่มั้ย คิดแล้วมันก็น่าเจ็บใจแปลกๆ....
"แต่ตอนนี้ก็ไม่ใช่ว่าฉันล้มเลิกความตั้งใจที่อยากให้นายรับลูกให้นะ แค่ตอนนี้ฉันอยากให้คริสเซมไปรับลูกให้มากกว่าก็เท่านั้นเอง"
"โหย... พูดตรงๆแบบนี้ฉันเสียใจนะเนี้ย ทำร้ายจิตใจกันเกินไปแล้วเจ้าบ้า"
"อะไรล่ะ ฉันก็แค่พูดตามที่ใจคิด มาถึงเตาเผาขยะแล้วเดี่ยวฉันจัดการเองส่วนนายน่ะไปซะ" ซาวามุระพูดพลางจัดการขยะใส่เตาเผา ส่วนมิยูกิเลือกที่จะเดินออกไปอย่างว่าง่าย
พูดตามที่ใจคิด...... แสดงว่าคริสเซมไปเป็นที่หนึ่งส่วนเขาเป็นที่สอง นี่ฉันเป็นแค่ตัวสำรองสำหรับนายใช่มั้ยซาวามุระ... ให้ตายสิเขากำลังคิดอะไรอยู่ก็แค่คำพูดของเด็กกะโปโลเขาไม่ควรจะเอามาคิดมากสิ แต่เขาก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าในใจของซาวามุระคงมีแต่คริสเซมไป แล้วเขาล่ะ เขาเคยอยู่ในนั้นรึเปล่า....
"อ่า.... บ้าชะมัดเลยนี่ฉันคิดอะไรไร้สาระอยู่เนี้ย เลิกซะคาซึยะ!" มิยูกิยีหัวตัวเองไล่ความคิดนั้นออกไป นี่เขาทำไมต้องมาน้อยใจด้วยเนี้ย มันไม่สมกับเป็นเขาเลย.....
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ซาวามุระยืนรออยู่ที่หน้าห้องของคาเนมารุเคาะประตูไปหลายทีตะโกนเรียกก็แล้วแต่ไร้วี่แววการตอบกลับ เขาว่าจะให้คาเนมารุช่วยติวหนังสือเสียหน่อย เพราะเขาไม่เข้าใจตรงบางจุดแต่ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะไม่อยู่ ซาวามุระยืนรอซุกพักก่อนจะหันหลังกลับ
"เชอะ ให้ฮารุจจิช่วยสอนก็ได้" ซาวามุระบ่นพึมพำแต่แล้วก็ดันปะทะกับมิยูกิที่เดินมาพอดี
"ซาวามุระ ดึกป่านนี้แล้วยังไม่นอน" มิยูกิพูดพลางเช็ดหัวไปพลางดูจากผ้านั้นแล้วคงเพิ่งจะกลับมาจากห้องอาบน้ำเป็นแน่
"นายอีกแล้วเหรอ!? ทำไมฉันต้องเจอนายเวลานี้ทุกทีเบื่อแล้วนะ"
"นั้นมันควรจะเป็นคำพูดของฉันนะ แล้วฉันก็เป็นรุ่นพี่นายด้วย อย่ามาเฉไฉนายมาทำอะไรในเวลาแบบนี้" มิยูกิถามอีกครั้งก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นหนังสือสองสามเล่มในมืออีกคน
"อ่อ.... นี้นายมาเพื่อให้คริสเซมไปติวหนังสือให้ใช่มั้ย? ซาวามุระ" มิยูกิชี้ไปตรงหนังสือที่ซาวามุระถืออยู่
"เปล่าซักหน่อย ฉันมาให้คาเนมารุช่วยสอนต่างหากแต่หมอนั้นดันไม่อยู่ซะได้ ฉันก็เลยคิดว่าจะให้ฮารุจจิช่วยสอนแทน"
"ถ้าคาเนมารุล่ะก็ยังอยู่ในห้องอาบน้ำอยู่เลย จะรอมั้ยล่ะ"
"ไม่ล่ะ ฉันไม่มีเวลาพอมารอหมอนั้นหรอก ไปล่ะ!" ซาวามุระเดินผ่านมิยูกิเพื่อที่จะตรงไปยังห้องของฮารุอิจิแทน ไม่... ไม่อยากให้ไปเลย อยากให้ซาวามุระมองมาที่เขา พึ่งพาเขาให้มากกว่านี้ นึกถึงแต่เขา เพียงคนเดียวเท่านั้นที่อยากให้สนใจ!
หมับ!
ไวกว่าความคิดมิยูกิจับมือของซาวามุระเอาไว้ไม่ให้เดิน ซาวามุระหันมามองตามมือของตนแล้วสบตากับอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจ
"ให้ฉันสอนนายก็ได้นะ" ซาวามุระมองมิยูกิอย่างไม่เชื่อสายตาพร้อมกับทำท่าไม่ไว้ใจอีกฝ่ายจนดูออก
"ปฏิกิริยานั่นมันอะไรกันซาวามุระ"
"ก็ฉันแปลกใจนี่ ที่นายจะติวหนังสือให้ฉัน วางแผนจะแกล้งอะไรฉันบอกมานะ!" ซาวามุระถอยหลังตั้งการ์ดพร้อมรับเต็มที่
"นี่ฉันดูไม่น่าไว้ใจขนาดนั้นในสายตานายเชียวเหรอ?"
"ใช่แล้ว เพราะนายมันเจ้าเล่ห์ยังไงล่ะ!"
"โหย... ฉันเสียใจนะเนี้ย แล้วยิ่งนายเป็นคนว่าฉันด้วยเนี้ยเจ็บปวดแปลกๆแฮะ"
"อย่างนายรู้สึกเจ็บกับเขาเป็นด้วยเหรอ? แล้วที่บอกว่าจะติวหนังสือให้นี่..พูดจริงใช่มั้ย ไม่ได้จะแกล้งฉันนะ!"
"จริงสิ ฉันไม่โกหกนายหรอก เข้ามาในห้องสิ" มิยูกิเปิดประตูห้องในอีกคนเดินเข้ามาซาวามุระก็เดินตามเข้าไปอย่างว่าง่าย
"เอาล่ะ มีตรงไหนบ้างที่นายไม่เข้าใจบอกฉันมาเลย" มิยูกิหาเก้าอี้อีกตัวมาวางไว้ข้างโต๊ะเพื่อที่จะได้ให้ซาวามุระนั่ง
"ก็นิดหน่อยน่ะ ตรงโจทย์ข้อนี้น่ะ ฉันไม่รู้ว่าต้องตีกราฟยังไง" ซาวามุระชี้ข้อที่ตัวเองทำไม่ได้และไม่เข้าใจ มิยูกิยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆเพื่อดูโจทย์ เส้นผมที่เพิ่งผ่านการเช็ดมาไปสัมผัสโดนต้นคอของซาวามุระเบาๆความเย็นที่แผ่เข้าไปในร่างกายมันชวนให้จั๊กจี้พิลึก
"นี่ใกล้ไปแล้วมิยูกิ ออกห่างหน่อยสิ ผมนายมันมาโดนต้นคอฉันนะ มันเย็น!!" ซาวามุระพูดออกมาอย่างไม่ปิดบังจนมิยูกิมองอีกคนอย่างตกตะลึง นายนี่มันพูดตรงเกินไปแล้วนะเจ้าบ้า มิยูกิลอบยิ้มในใจก่อนจะนึกอะไรสนุกๆขึ้นมาได้
"หืม.... นายไม่ชอบมันเหรอซาวามุระ ฟู่" คราวนี้มิยูกิจงใจเป่าลมใส่หูซาวามุระอย่างนึกสนุกแล้วปฏิกิริยาก็เป็นอย่างที่เขาคาดการณ์เอาไว้ ซาวามุระตกใจหน้าแดงยกมือขึ้นมาปิดหูอย่างรวดเร็วด้วยความที่ไม่ทันตั้งตัวจึงทำให้เขาเกือบตกเก้าอี้ มิยูกิพอเห็นใบหน้าอีกฝ่ายแล้วก็อยากจะแกล้งมากกว่านี้ หมอนี่เคยที่จะปกปิดอะไรซักอย่างมั้ยเนี้ย มีอะไรก็เปิดเผยเสียจนเขาไม่ต้องคาดเดา ใบหน้าที่แดงก่ำ แววตาที่ตื่นตระหนก แกล้งหมอนี้มันสนุกจริงๆแฮะ....
"หยุดเลยนะเจ้าบ้า! ไหนบอกว่าจะไม่แกล้งฉันไง! คนหลอกลวง!" ซาวามุระโวยวายจนหน้าแดงก่ำ หอบหายใจถี่เพราะต้องเค้นพลังเสียงเพื่อตอบโต้กับคนตรงหน้า ซาวามุระยกมือขึ้นมากุมอกเขารับรู้ได้ถึงแรงเต้นของก้อนเนื้อตรงข้างซ้ายที่เต้นเร็วผิดปกติ เพราะมิยูกิแท้ๆที่ทำให้เขาตกใจจนไม่มีสมาธิแบบนี้
"ฮ่าๆ นายนี่มันตลกจริงๆเลยซาวามุระ โอ้ย ท้องฉัน ฮ่าๆ" มิยูกิหัวเราะกุมท้องอย่างพยายามหักห้ามใจตัวเองไม่ให้เสียงดังไปกว่านี้
"นี่นาย หยุดหัวเราะเดี๋ยวนี้เลยนะ!" ซาวามุระตะโกนห้ามอีกคนที่ตอนนี้แทบจะนอนลงไปกองกับพื้น กลายเป็นว่าตลอดทั้งคืนนี้เขาแทบจะไม่ได้ติวหนังสือเลยเพราะต้องมาทะเลาะกับมิยูกิ ที่เอะอะก็แกล้งเขาทุกที เสียงที่ดังออกมาจากห้องของมิยูกิเรียกคุราโมจิเซมไปกับบรรดารุ่นพี่ปีสองคนอื่นๆให้มาเล่นกันอยู่ที่ห้องของเจ้าหนุ่มแคชเชอร์ ดูท่าว่าคืนนี้ซาวามุระจะนอนดึกอีกวันเป็นแน่
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"เฮ้ย! ซาวามุระตื่นได้แล้ว! เช้าแล้วนะเฟ้ย!" คุราโมจิเรียกซาวามุระที่ตอนนี้เจ้าตัวนอนหลับน้ำลายยืดอยู่
"ให้ตายสิหมอนี่" คุราโมจิบ่นก่อนที่จะเตรียมตัวงัดท่ามวยปล้ำปลุกเจ้าเด็กที่ยังคงหลับอุตุอย่างสบายใจ ดูหน้าหมอนี่สิพริ้มเชียว
"คุราโมจิ นายยังไม่ไปอีกเหรอ?" มิยูกิเดินเข้าห้องหลังจากทำกิจวัตรประจำวันของตัวเองเสร็จแล้วเป็นที่เรียบร้อย
"อืม ฉันยังปลุกเจ้านี่ไม่ได้เลย นอนหลับจนน้ำลายยืดแล้ว"
"ฮี่ๆ ของดีแบบนี้ต้องเก็บไว้" มิยูกิหยิบมือถือขึ้นมาแล้วแอบถ่ายรูปเจ้าตัวตอนนอนแล้วเซฟเก็บไว้อย่างอารมณ์ดี ดูสินอกจากนอนน้ำลายไหลแล้วยังอ้าปากกว้างด้วย ตลกชะมัด
"ชั่วร้ายมากมิยูกิ อย่าลืมส่งรูปให้ฉันด้วยล่ะ" คุราโมจิตบบ่ามิยูกิแล้วพลางหัวเราะคิกคักกันสองคน
"นี่ ฉันฝากนายปลุกเจ้านี่หน่อยนะ ถ้าปลุกดีๆแล้วไม่ตื่นกระโดดทับมันได้เลย" คุราโมจิส่งยิ้มให้อีกคนก่อนจะเดินออกจากห้องไป นี่ทำไมเขาต้องมาปลุกซาวามุระด้วยเนี้ย ถึงวันนี้มันจะวันหยุดไม่มีอะไรที่ต้องทำในตอนเช้าเหมือนวันที่มีเรียนก็เถอะ เขาเองก็อยากพักผ่อนอย่างสงบบ้างหรือไม่ก็ฝึกซ้อมเบสบอล
มิยูกิหันไม่มองตัวปัญหาที่ยังคงนอนไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่บนเตียง หน้าตอนหลับนี่ดูเรียบร้อยดีนะ
"นี่ ซาวามุระตื่นได้แล้ว" มิยูกินั่งลงตรงข้างเตียงแล้วสะกิดอีกคน
"งืม..... ขออีกห้านา..ที... ฟี้..."
"เฮ้ย ตื่นได้แล้วเจ้าบ้า"
"งืมๆ.... อีกแปปนึง......คริ..ส..เซมไป....งืม..."
มิยูกิชะงักไปพักหนึ่ง นี่นายคิดถึงคริสเซมไปจนละเมอออกมาเลยเชียวเหรอ ความน้อยใจเล็กๆถูกจุดขึ้นมาภายในใจของมิยูกิ ถึงจะรู้ว่าชื่อที่อีกฝ่ายละเมอออกมาจะเป็นรุ่นพี่ที่เขาเคารพก็เถอะ แต่มันก็อดที่จะอิจฉาลึกๆไม่ได้ ....น่าหมั่นไส้จริงๆ.... มิยูกิบีบจมูกซาวามุระด้วยความหมั่นไส้ ผ่านไปไม่กี่วิเจ้าเด็กที่เขาบีบจมูกอยู่ก็ดิ้นทุรนทุรายเนื่องจากหายใจไม่ออกจนต้องลุกพรวดขึ้นมาจากเตียง
"ไงซาวามุระ ตื่นแล้วสินะ" มิยูกิปล่อยมือจากจมูกรั้นของอีกคน
"แฮ่ก... แฮ่ก... แฮ่ก... นี่นายจะฆ่าฉันรึไง!" ซาวามุระตะโกนเสียงดังลั่นไปทั่วห้องพัก
เป็นไปตามที่มิยูกิคาดตื่นขึ้นมาได้ก็โวยวายเลยนะ
"ก็เห็นว่านายยังไม่ตื่น ฉันก็เลยทำให้นายตื่นไง ฮี่ๆ" มิยูกิยิ้มใส่อีกคน
"อย่างน้อยก็ช่วยปลุกดีๆหน่อยสิ!"
"ตอนแรกก็ปลุกดีๆแล้วนะ แต่นายไม่ยอมตื่นเอง ก็เลยต้องมีวิธีการกันหน่อย จริงสิตอนที่นายหลับฉันแอบถ่ายรูปเอาไว้ด้วยล่ะ" มิยูกิฉีกยิ้มพร้อมกับโชว์รูปที่แอบถ่ายซาวามุระตอนหลับให้เจ้าตัวดู ซาวามุระที่เห็นรูปตัวเองอยู่ในนั้นถึงกับตกใจ เพราะรูปนั้นดันเป็นตอนที่เขากำลังหลับนอนอ้าปากน้ำลายยืด ซาวามุระหน้าแดงอย่างเขินอายจึงสั่งให้มิยูกิลบมันทิ้ง แต่มิยูกิเลือกที่จะปฎิเสธ ของดีแบบนี้ถ้าเขาลบทิ้งก็แย่น่ะสิ พออีกฝ่ายไม่ยอมทำตามที่สั่งซาวามุระจึงวิ่งไล่เอามือถือของมิยูกิเพื่อที่จะลบรูปของเขาทิ้ง จนเกิดเสียงตะโกนและเสียงหัวเราะไปทั่วห้อง ขอสนุกแบบนี้อีกหน่อยนะ ซาวามุระ....
TBC.
talk : ตอนนี้ดูสั้นๆเนอะ 5555555 ขอยกตอนนี้ให้มิยูกิได้ไปเต็มๆเลยจ้าาาา ถึงนางจะได้ตอนนี้ไปแต่ก็ไม่ยอมทำคะแนนซักที ป่วนน้องอยู่ได้ 555555 อ่านแล้วติเตียนได้นะคะ เจอจุดไหนพลาดก็บอกเราด้วยนะ เลิ๊บๆ U v U
หึงใช่มั้ยมิยูกิ วะ5555 ก็รีบๆทำอะไรซักอย่างซี่
ตอบลบช้าระวังจะอดซาวามูระ
อิอิ สู้ๆค่ะ แต่งต่อไปน้าาา
ปล.เรื่องนี้หายากมากเลยค่ะ หานานมากกว่าจะเจอ
ต้องเพิ่ม #แท็กหรืออะไรหน่อยมั้ยคะ???