pairing : Takigawa Chris Yuu x Miyuki Kazuya X Sawamura Eijun
no rate
ปิ๊บๆ ปิ๊บๆ
เสียงนาฬิกาปลุกมือถือดังขึ้นตามเวลาที่มันต้องทำงาน มือใหญ่คว้านไปทั่วเพื่อหาต้นเสียงแล้วปิดมันซะ มิยูกิซะลึมซะลือตื่นขึ้นมา เขายกมือป้องปากหาวส่วนมืออีกข้างก็เกาหัวแกรกๆ คนเพิ่งตื่นเอื้อมมือหมายจะหยิบแว่นแต่แล้วก็ต้องชะงัก เขานึกขึ้นมาได้ว่ามันหักไปแล้ว...
แรงรัดรอบเอวแน่นขึ้นจนทำให้เขาต้องก้มลงไปมองตัวต้นเหตุ ซาวามุระยังคงนอนหลับตาพริ้มไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร ดวงตาที่กึ่งแดงกึ่งบวมเป็นผลพวงมาจากการร้องไห้เมื่อคืน มิยูกิเพ่งพินิจใบหน้าคนที่สวมกอดเขาก่อนจะยื่นมือไปเกลี่ยแก้มใสเบาๆไม่ให้คนที่หลับอยู่รู้สึกตัวก่อนจะค่อยๆไต่ระดับไปยังเส้นผม มิยูกิเกลี่ยผมซาวามุระอยู่ซักพักก่อนจะลุกออกจากเตียงไปทำกิจวัตรประจำวันของตัวเอง
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ทางด้านซาวามุระที่สะลึมละลือควานหาบางอย่างแต่จะหาอย่างไรก็หาไม่เจอก่อนจะลืมตาขึ้นมาแล้วก็พอว่ามีแต่เขาที่อยู่บนเตียง ซาวามุระขยี้ตาเบาๆเพื่อให้มองเห็นทุกอย่างชัดขึ้นแต่ก็ไม่ช่วยอะไรเลย สงสัยคงเพราะร้องไห้แน่ๆ เลยทำให้ดวงตาของเขายากต่อการที่จะลืม
ซาวามุระมองไปรอบๆห้องแต่ก็ไม่เจอบุคคลที่เขาควรจะเจอ เมื่อคืนเขารับรู้ทุกการกระทำของตัวเอง เขาตั้งใจที่จะมาขอโทษมิยูกิ แต่พอเห็นหน้าเจ้าตัวแล้วกลับร้องไห้ออกมาแทน เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องร้องไห้ออกมาทั้งที่แค่ขอโทษก็จบแล้วแท้ๆ..... ตอนที่รู้ว่ามิยูกิบาดเจ็บเพราะเขา เขาได้แต่โทษตัวเองและกระวนกระวายใจว่าอีกคนจะเป็นอะไรที่ร้ายแรงมั้ย ซาวามุระคิดทบทวนต่ออีกซักพักก่อนจะเดินออกจากห้องแล้วเดินกลับห้องไป.....
ซาวามุระเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกมารอข้างนอกหวังว่าจะเจอมิยูกิ ตอนที่เขากลับเข้าห้องก็ลำบากอยู่นิดหน่อยเพราะต้องหลีกหนีคำถามที่คุราโมจจิใส่มาเป็นชุดว่าเมื่อคืนเขาไปอยู่ที่ไหน นอนกับใคร ทำไมไม่กลับห้อง ซาวามุระกระชับผ้าพันคอให้แน่นมากขึ้น เพราะสภาพอากาศที่เย็นจัดแบบนี้อีกไม่นานคงจะมีหิมะตกแน่ๆ
"ทำไมหมอนั้นช้าจัง...." ซาวามุระเอายกมือขึ้นมาเป่าให้ความอบอุ่นก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมากดเมลส่งหาคนที่เขากำลังรอแต่ก็ต้องนึกได้ว่าไม่มีอีเมลนี่นา..... แถมเบอร์ก็ยังไม่มีอีก.... นี่เขาไม่เคยแม้แต่จะถามช่องทางการติดต่อกับอีกคนเลย คงเพราะว่าอยู่หอเดียวกัน เจอหน้ากันทุกวันก็เลยไม่จำเป็นเท่าไหร่ แต่ใครจะไปคิดล่ะว่ามันดันจำเป็นขึ้นมากระทันหันแบบนี้.... ถึงแม้จะไม่สำคัญมากก็เถอะ....
"ขึ้นไปตามดีกว่า..." ซาวามุระพึมพำกับตัวเองก่อนจะเดินไปตามอีกคนที่ห้อง เขาเลือกที่จะไม่เคาะประตูแต่เปิดเข้าไป ซาวามุระมองอีกคนที่ตอนนี้กำลังนอนอ่านหนังสือการ์ตูนอยู่ ....หมอนี่ไม่คิดจะไปซื้อแว่นจริงดิ....
"อ่าว ซาวามุระ ทำไมไม่เคาะประตูก่อน" เจ้าของห้องละสายตาจากหนังสือที่อยู่ในมือก่อนจะมาสนใจอีกคนที่เข้ามาโดยไม่ให้สัญญาณอะไรเลย
"เฮ้ย! นี่นาย! จะไปซื้อมั้ยของน่ะ! ถ้าไม่ไปก็ไม่ต้องไปแล้วนะเฟ้ย!" ซาวามุระตะโกนใส่อีกคนจนหน้าแดงเพราะไม่ได้หยุดหายใจ
"ก็นายไม่ได้บอกฉันว่าจะไปวันนี้นี่" คำตอบที่ได้มาจากมิยูกิทำให้ซาวามุระชะงัก ....จริงสิ เขาไม่ได้บอกเจ้าตัวนี่นา.....
"ก... ก็... ฉันอยากรีบจัดการมันให้เสร็จๆยังไงเล่า รีบแต่งตัวได้แล้ว!"
"เห.... นายดูกระตือรือร้นจังนะ" มิยูกิแซว
"แล้วนายไม่ลำบากรึไง ที่ไม่มีแว่นน่ะ"
"อืม... ก็ลำบากอยู่นะ เข้าใจล่ะ รอฉันเปลี่ยนเสื้อแปป นายนั่งรอในนี้แหล่ะข้างนอกมันหนาว" มิยูกิบอกอีกคนก่อนจะเดินไปเอาเสื้อผ้าในตู้มาเปลี่ยน
ซาวามุระนั่งลงบนเตียง สายตาเหลือบมองไปยังคนที่กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ แผ่นหลังเปลือยเปล่าปรากฎแก่สายตารุ่นน้องที่มอง ถึงแม้ว่าจะเคยอาบน้ำด้วยกันมาแล้วก็ตาม แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้มองจริงๆจังๆแบบนี้ ....หมอนี่หุ่นดีชะมัด.... สิ้นความคิดใบหน้าก็พลันเห่อร้อนขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ ....บ้าน่ะ แค่มองเองนะ ทำไมเขาต้องหน้าแดงด้วย!.... ซาวามุระสะบัดหัวไล่ความคิดตัวเอง
"ทำอะไรของนายซาวามุระ สะบัดหัวไล่เหารึไง?" มิยูกิแกล้งแหย่
"ไม่ใช่ซักหน่อย!" ซาวามุระแว๊ดใส่
"เอาล่ะไปกันได้แล้ว" มิยูกิจับมืออีกคนก่อนจะรีบเดินออกจากห้องไป
"อ่ะ.... เดี๋ยว ไม่เห็นต้องจับมือเลยก็ได้" ซาวามุระแย้งขึ้นมาหลังจากที่พวกเขาเดินออกมาจากหอพักแล้ว
".....มือของนายน่ะ....."
"หืม?"
"มันเย็นมากเลย ไปทำอะไรมา" มิยูกิกระชับมือให้แน่นขึ้น
"ก็ยืนรอนายตอนแรกน่ะ ก่อนจะไปตามที่ห้อง" ซาวามุระพูดอ้อมแอ้มก้มหน้างุดหลบหน้าอีกคน
"ห๊ะ! นี่นายบ้าไปแล้วเหรอ? มายืนรอข้างนอกแต่ก็ไม่ยอมใส่ถุงมือ นายมันบ้าสมเป็นนายจริงๆ" มิยูกิแอบหัวเราะออกมาอย่างไม่ปิดบัง ซาวามุระหน้าแดงด้วยความอับอายที่ถูกอีกคนกล่าวหา
"ก็คนมันไม่มีนี่จะให้ทำยังไงเล่า!"
"เอามือสวมไว้ในเสื้อสิ จะได้ไม่เย็น" มิยูกิว่ายิ้มๆก่อนจะเอามือข้างที่จับกันอีกคนสวมเข้าไปในเสื้อโค้ทของตัวเอง "เป็นไง ทีนี่ก็ไม่เย็นแล้ว"
ซาวามุระตกใจที่จู่ๆอีกคนก็มาทำแบบนี้กับเขา ....แปลกไปนะ.... มีที่ไหนที่ผู้ชายคนหนึ่งเอามือของผู้ชายอีกคนหนึ่งเข้าไปสวมอยู่ในเสื้อโค้ทของตัวเอง แปลกเกินไปแล้ว....
"เฮ้ย ทำแบบนี้ไม่รู้สึกแปลกเหรอ?" ซาวามุระถาม
"แปลก? แปลกยังไง?"
"ก็... ทำแบบนี้ไง! แบบนี้! มันแปลกเกินไปสำหรับผู้ชายสองคนนะ!" ซาวามุระว่าพลางชี้ไปที่มือของตัวเองที่ตอนนี้อยู่ข้างในเสื้ออีกคน
"แค่ให้ความอบอุ่นมันแปลกตรงไหน?"
"......"
ซาวามุระไม่ตอบอะไรทำแค่เพียงก้มหน้าตลอดทางที่เดิน จนถึงป้ายรถบัสแต่มิยูกิก็ยังคงไม่ปล่อยมือจากอีกคน เขาจับมือซาวามุระตลอดขึ้นรถบัสจนมาถึงย่านสรรพสินค้าใจกลางกรุงโตเกียว สำหรับเด็กบ้านนอกเข้ากรุงอย่างซาวามุระเป็นครั้งแรกที่เขาได้มาเดินในสถานที่แบบนี้ ซาวามุระมองไปทางนู้นทีทางนี้ทีอย่างสนอกสนใจ มิยูกิมองอีกคนก่อนจะยกยิ้ม ....ทำตัวเหมือนเด็กเลย.... ก่อนจะพาเจ้าเด็กคนนี้เดินไปร้ายขายแว่นที่อยู่ตรงกลางชั้น
มิยูกิตกเป็นเป้าสายตาบรรดาสาวๆที่เดินผ่าน ก็ไม่แปลกเท่าไหร่เพราะโดยพื้นฐานแล้วมิยูกิเป็นคนหน้าตาดีพอไม่มีแว่นบดบังใบหน้าเลยทำให้เป็นเป้าสายตาได้ง่าย ซาวามุระมองเหล่าบรรดาผู้หญิงที่เอาแต่มองมิยูกิ ....หมอนี่มันฮอตจังเลยนะ ขนาดไม่มีแว่นยังตกเป็นเป้าสายตาขนาดนี้ น่าหงุดหงิดชะมัด.....
"นี่ปล่อยได้แล้ว มันหายเย็นแล้ว" ซาวามุระพูดขึ้นมาก่อนจะดึงมือของตัวเองแต่มิยูกิรั้งเอาไว้
"ถ้าปล่อยมือฉันเดี๋ยวนายก็หลงหรอก มาครั้งแรกด้วยใช่มั้ย? ฉันไม่อยากประกาศตามหาเด็กหายนะ" มิยูกิยิ้มยียวน
"ห๊ะ! นายว่าใครเด็ก!"
"คร้าบบบ ไม่เด็กก็ได้... โอ๊ะ ตรงโน้นมีร้านของเล่นด้วยแหน่ะไปดูมั้ย?" มิยูกิจงใจแกล้งอีกคนอย่างนึกสนุก ซาวามุระโมโหที่อีกฝ่ายทำกับเขาเป็นเด็กเสียเต็มประดา ....อยากจะกระโดดถีบให้กระเด็นจริงๆ....
"หน็อย....." ซาวามุระขมวดคิ้วจนหน้ามุ่ย ....ถ้าไม่ติดว่าหลงทางนะ เข้าไม่อยู่กับหมอนี่หรอก....
มิยูกิพาซาวามุระเดินเข้ามาในร้านก่อนจะช่วยกันเลือกดูแว่นให้มิยูกิ ตอนแรกซาวามุระเลือกแว่นสีเหลืองอมเขียวมาให้แต่พอลองใส่แล้วมันไม่เข้ากันเลยก็ต้องเลือกอันใหม่ กว่าจะเลือกอันที่เหมาะได้ก็ใช้เวลานานพอสมควรเพราะซาวามุระดันเลือกแต่อันแปลกๆให้มิยูกิ พอเลือกได้แล้วก็เดินไปคิดเงิน ระหว่างที่กำลังคิดเงินอยู่นั้นมือถือของซาวามุระก็สั่นขึ้นมาเสียก่อน ซาวามุระหยิบขึ้นมาดูเผื่อมีอะไรสำคัญ ปรากฎว่ามีเมลส่งมาจากคริสเซมไป.....
/ได้ใบเมนูแล้วใช่มั้ย?/
/ครับ! ได้แล้วครับ ขอบคุณมากครับคริสเซมไป!/ ซาวามุระตอบกลับอย่างไม่รีรอ ด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มผิดปกติทำให้มิยูกิเกิดนึกสงสัยก่อนจะเอ่ยถาม
"ใครน่ะ?"
"คริสเซมไปน่ะ" ซาวามุระตอบกลับอีกคนแต่ไม่เงยหน้าขึ้นมาจากมือถือเลย
....คริสเซมไปอีกแล้วเหรอ?....
"อ่า งั้นเหรอ? แล้วเขาว่ายังไงบ้างล่ะ" มิยูกิถามเสียงเรียบ เขาเองไม่อยากจะมารู้สึกหึงอะไรตอนนี้หรอกนะ แต่ว่าสถานะอย่างเขามีสิทธิ์ที่จะหึงได้ด้วยเหรอ?.....
"ก็ไม่มีอะไรมากหรอก อ๊ะ! เขาชวนฉันไปเที่ยวด้วยล่ะ!" ซาวามุระพูดอย่างร่าเริงดวงตาประกายความสดใสออกมาจนยากที่จะละสายตา มิยูกิมองท่าทางอีกคน
"แล้วอยากไปมั้ยล่ะ?"
"ก็อยากอยู่หรอกนะ แต่ฉันบอกเขาไปว่าของคิดดูก่อน" ซาวามุระเก็บมือถือพลางพูดอย่างอารมณ์ดี
"......อย่าไป......"
"หา?"
"อ่า.... ช่างเถอะ" มิยูกิกุมขมับ
"นายบอกฉันว่า 'อย่าไป' ทำไมล่ะ?" ซาวามุระถามด้วยความสงสัย
"ก็นายเพิ่งเข้าเมืองแถมยังไม่รู้เส้นทางถ้านายไป.... มีหวังเป็นเด็กหลงแน่ๆ"
"ฉันไม่หลงหรอกน่ะ อีกอย่างมีคริสเซมไปอยู่ด้วยทั้งคน ฉันตัดสินใจแล้วฉันจะไป!" ซาวามุระเถียงกลับก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาใหม่เพิ่งจะตอบตกลงนัดกับรุ่นพี่ที่เป็นประเด็นอยู่ตอนนี้
"นี่นายไม่ฟังฉันเลยเหรอซาวามุระ บอกว่าไม่ก็ไม่สิ" มิยูกิเริ่มหงุดหงิดจึงดึงมือถือของซาวามุระมาไว้ที่ตนเอง
"เฮ้ย! เอาคืนมานะ!" ซาวามุระเอื้อมมือหวังจะคว้าแต่ก็ช้าไปเพราะมิยูกิคอยเอาแต่หลบไม่ให้เขาได้เอามือถือคืนซักที
"ไม่คืน..." ซาวามุระเองก็เริ่มที่จะมีน้ำโหขึ้นมาบ้างที่อีกฝ่ายแกล้งเขาอย่างนี้
"นายเป็นแม่ฉันเรอะ! เอาคืนมาเดี๋ยวนี้" ซาวามุระยังคงกระโดดย้องแย้งเอื้อมซ้ายทีขวาที ความจริงมิยูกิไม่มีสิทธิ์ที่จะก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของเขา "นายเป็นอะไรของนายห๊ะ!" ซาวามุระเหลืออดเต็มทีจึงตะโกนใส่คนตรงหน้า
"ชิ.... " มิยูกิจิ๊ปากอย่างหงุดหงิด "อา... ตามใจนายก็แล้วกัน" มิยูกิคืนมือถือให้ซาวามุระอย่างขัดใจ ถึงแม้ว่าคนผิดจะเป็นเขาก็ตามที่ไปยุ่มย่ามอีกคน แล้วดันหึงจนหน้ามืดตามมัวไม่สนใจอะไรเลย มันขัดต่อตัวของเขาเอง ความจริงเขาเป็นคนมีเหตุผลกว่านี้แตี่นี่มันอะไรกัน พอเป็นเรื่องของซาวามุระกับคริสเซมไปทีไรทำไมเขาถึงห้ามตัวเองไม่ได้ ....บางทีเขาควรจะอยู่คนเดียวซักพัก....
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ปัง!
ซาวามุระปิดประตูห้องเสียงดังจนคุราโมจิที่นอนอ่านหนังสือการ์ตูนอยู่ถึงกับสะดุ้งมามอง ....อ่า แย่ชะมัด.... วันนี้ตอนขากลับเขากับมิยูกิก็ไม่พูดอะไรต่อกันเลย แถมอีกฝ่ายเดินนำห่างทิ้งเขาไปอีก เกือบจะหลงทางเสียแล้ว ....หมอนั้นเป็นบ้าอะไร จู่ๆก็มาอารมณ์เสียใส่เขา.....
"กลับมาแล้วครับ" ซาวามุระขานเรียกอย่างอ่อนล้า
"โฮ้ย นายเป็นอะไรไปเจ้าบ้ามุระ" คุราโมจิถาม
"แค่เหนื่อยนิดหน่อยครับ" ซาวามุระว่าพลางทิ้งตัวลงบนเตียง ....จริงสิ เขายังไม่ได้ตอบกลับเมลเลยนี่นา.... ซาวามุระหยิบมือถือขึ้นมาก่อนจะตอบเมลกลับคริสเซมไป
/เรื่องไปเที่ยวผมไปครับ/ พอกดส่งเสร็จซาวามุระก็นั่งรอการตอบกลับ ซักพักนึงก็มีแจ้งเตือนเมลเข้าซาวามุระไม่รีรอที่จะเปิดดู
/วันศุกร์อาทิตย์หน้า รอฉันอยู่ที่หน้าหอนะ เดี๋ยวไปรับ/ ซาวามุระกวาดสายตาอ่านพลางยิ้มไปพลาง ....อยากเจอจังเลย.... ซาวามุระวางมือถือไว้ข้างเตียงก่อนจะผล็อยหลับไป
"เฮ้ย ซาวามุระ จะมานอนกลางวันอะไรตอนนี้" คุราโมจิบ่นรุ่นน้องที่เอาแต่นอนอยู่บนเตียง เสียงหายใจสม่ำเสมอของคนนอนบ่งบอกว่าเจ้าตัวไปหลับสนิทไปเรียบร้อยแล้ว
"ให้ตายสิหมอนี่...." คุราโมจิบ่นอย่างหัวเสียก่อนจะให้ความสนใจกับหนังสือในมือต่อ
TBC.
talk : อ่าาาา ตอนนี้ดูไม่ค่อยมีอะไรเท่าไหร่เนอะ ยังคงความเอื่อยเอาไว้เช่นเคย หลังจากตอนนี้ไปเราสัญญาค่ะว่าจะเดินเนื้อเรื่องให้เร็วกว่าเดิมนะคะ U___U ถ้ามีตรงไหนที่ผิดพลาดก็ติมาได้เลยค่ะ เพราะเราเองก็สำรวจอะไรไม่ถีถ้วยอาจจะมีตกบกพร่องก็ขออภัย รู้สึกว่าตัวเองเริ่มแต่งหลุดคาร์ยังไงไม่รู้ ฮรืออออออ เศร้า รักคนอ่านนะคะ จ๊วบบบบ
โอ้ยยย สงสารมิยูกิจังน้อยใจทุกตอนเลย คู่นี้นี่เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย จะได้ลงเอยกันซักทีมั้ยเนี้ยย ดูคู่คริสเซ่ เค้าจะเดทกันละน้าาา
ตอบลบCasino site - Review and Ratings for Play'n GO - ChoegoCasino.com
ตอบลบCasino is one of the top online casino sites in the world. However, their promotions and bonuses do not have an impact 더킹 카지노 on player