pairing : Takigawa Chris Yuu x Miyuki Kazuya X Sawamura Eijun
no rate
warning : ฟิคเรื่องนี้เป็นฟิคสามพีนะคะ อาจจะมีการผันแปรต่อไปในอนาคต
ซาวามุระแต่งตัวในห้องอย่างอารมณ์ดี เพราะวันนี้เป็นวันนัดไปเที่ยวกับคริสเซมไป เขาเฝ้ารอมาทั้งอาทิตย์อย่างใจจดใจจ่อหวังจะได้เจอกับรุ่นพี่ที่เขาเคารพ
"ผมไปก่อนนะครับ!"
"เออ รีบไปแล้วรีบกลับมาด้วยล่ะ" เสียงคุราโมจิตะโกนตามหลัง
อ่า..... หนาวจัง.... ซาวามุระกระชับผ้าพันคอให้อุ่นขึ้น ไอละอองหิมะเริ่มตกประปราย เข้าสู่หน้าหนาวเต็มตัวแล้วสินะ พอเข้าใกล้วันปีใหม่เขาเองก็ต้องกลับไปเยี่ยมบ้านเกิด ไม่รู้ว่าครอบครัวและเพื่อนๆของเขาจะเป็นอย่างไรบ้าง ถึงแม้ว่าเขาจะติดต่อวาคานะเพื่อนสาวของเขาอยู่ตลอดเวลาก็เถอะ
"นั่นนายจะไปไหนน่ะ ซาวามุระ" เสียงเฉพาะตัวของใครคนหนึ่งรั้งเขาเอาไว้ก่อนจะค่อยๆหันหน้าไปเจอกับต้นเสียง มิยูกิเซมไป....
ตลอดทั้งอาทิตย์ที่ผ่านมาเขาแทบไม่ได้คุยกับคนตรงหน้า ไม่รู้เพราะเหตุอะไรทำให้แคชเชอร์หนุ่มคนนี้ต้องคอยหลบหน้าเขาตลอด ทุกครั้งที่เขาจะเข้าไปคุยหรือเข้าไปทักเจ้าตัวก็จะเดินหนีเหมือนกับรู้ว่าเขาจะไปหา ไม่ใช่เขาไม่พยายามเพียงแต่เขาหาโอกาสไม่ได้เลย แล้วทีตอนที่ไม่อยากเจอดันมาทักเขาก่อนเนี้ยนะ ....คิดแล้วก็น่าโมโหคนอะไรเล่นตัวอยู่ได้....
"ไปหาคริสเซมไปครับ" ซาวามุระตอบส่งๆ น้ำเสียงที่ออกมาก็ทำให้มิยูกิรู้แล้วว่าเจ้าเด็กคนนี้ไม่อยากจะสนทนากับเขาเสียเท่าไหร่ อาจจะเพราะโกรธที่ตัวเขาคอยเอาแต่หนีไม่ยอมคุยกับเจ้าตัวล่ะมั้ง.... หมอนี่มันเด็กจริงๆ....
"งั้นเหรอ อย่ากลับดึกล่ะ"
"รู้แล้วล่ะน่า ไม่ต้องมาบอกหรอก"
"ที่บอกนี่เพราะห่วงหรอกนะเจ้าโง่..."
"ห๊ะ...." ซาวามุระตกใจกับคำพูดอีกคน ไม่ใช่ไม่ได้ยินแต่เพราะได้ยินชัดเจน เขาอยากจะถามว่าเมื่อกี้พูดเล่นใช่มั้ยแต่ดูท่าจะช้าไปเพราะเจ้าตัวดันเดินหนีเขาไปเสียแล้ว....
......เป็นห่วงงั้นเหรอ.....
ซาวามุระยืนรอหน้าหอพักตามที่คริสเซมไปบอก เพียงไม่นานเขาก็มองเห็นรุ่นพี่ที่เขายืนรอเดินตรงมาหา หัวใจดวงน้อยๆดวงนี้กำลังพองโตตามความรู้สึกของเจ้าตัว ....ดีใจ....
ตามความจริงแล้วเขาเองก็ติดต่อคริสเซมไปอยู่ตลอดเวลาตั้งแต่วันที่แลกอีเมลกันนั้นแหล่ะ แต่การคุยผ่านหน้าจอก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกดีเท่ากับเจอตัวจริงแล้วได้พูดคุยกันต่อหน้า ซาวามุระคลี่ยิ้มออกมา รอยยิ้มสดใสที่ประดับอยู่บนใบหน้าของรุ่นน้องพิชเชอร์ ทำให้คริสเซมไปต้องชะงักแล้วหยุดมองใบหน้านั่น ถึงแม้ว่าอากาศที่รอบตัวนี้มันจะชวนให้รู้สึกหนาวจับใจก็ตาม แต่เพียงแค่มองคนตรงหน้าก็พลันทำให้บรรยากาศรอบตัวอบอุ่นขึ้นมาทันที
"รอนานรึยัง ซาวามุระ" คริสคลี่ยิ้มบางๆ
"ไม่นานครับ!" ซาวามุระตอบกลับอย่างสดใส
"งั้นเราไปกันเถอะ" คริสเดินเคียงคู่กับรุ่นน้องของเขา ซวามุระเองก็มีท่าทีที่มีความสุขมากมาย ทั้งสองเดินกันไปไกลก่อนจะลับตาไป .....
ตลอดทางซาวามุระชวนคริสพูดไม่หยุดเขาเองก็ไม่ได้รำคาญหรอกนะ กลับชอบเสียด้วยซ้ำที่ได้ยินเสียงใสๆพูดเจื้อแจ้วให้ฟัง คริสลอบมองซาวามุระโดยไม่ให้เจ้าตัวนั้นรู้ เด็กคนนี้เป็นเหมือนแสงสว่างให้เขาเดินหน้าต่อไป เขาเองก็ยังนึกไม่ออกเลยว่าถ้าไม่มีซาวามุระในวันนั้นเขาจะยังคงกลับมาเป็นคริสคนเดิมเหมือนในปัจจุบันได้อีกมั้ย
....อยาก....
....อยากจะอยู่ข้างกายเด็กคนนี้.....
....อยากเก็บรอยยิ้มนี้ไว้คนเดียว.....
....อยากครอบครอง....
'คริสเซมไปคิดยังไงกับซาวามุระเหรอครับ?' จู่ๆคำถามของรุ่นน้องแคชเชอร์ก็แว๊บเข้ามาในหัวของเขา คริสสะบัดไล่ความคิดออก ไม่ใช่เขาไม่รู้ว่ารู้สึกยังไง เพียงแต่ไม่อยากก้าวล้ำเกินเส้นกั้นที่เขาขีดเอาไว้ ความจริงเขาเองก็ยอมรับความรู้สึกของตัวเองได้ไม่นานหลังจากพบเจอกันครั้งล่าสุด บางทีคำถามนั้นอาจจะเป็นตัวเปิดใจของเขาก็เป็นได้.... ว่าความรู้สึกที่ฝังลึกอยู่ภายในนั้นคืออะไร.....
ใช้เวลาไม่นานซาวามุระกับคริสก็มาที่ใจกลางกรุงคริสชวนซาวามุระขึ้นไปยังโตเกียวทาวเวอร์ หวังว่าจะให้เด็กคนนี้ได้มองวิวรอบเมืองจากที่สูง ดูเหมือนว่าซาวามุระจะตื่นเต้นมาก ดวงตากลมที่มองลงไปยังเบื้องล่างเปล่งประกายราวกับเด็กเพิ่งเจอของเล่นใหม่ คริสมองอีกคนอย่างขำๆ
"ซาวามุระ นี่ใกล้เที่ยงแล้วนะไปหาอะไรกินกันมั้ย?" คริสว่าพลางเอามือวางบนหัวคู่สนทนา
"ครับ! ผมเองก็เริ่มหิวแล้วด้วย"
"นายอยากจะกินอะไรล่ะ"
"แล้วแต่คริสเซมไปเลยครับ! ผมเองก็ไม่ค่อยชินกับที่นี่ด้วย ปกติอยู่แต่ในหอ..." ซาวามุระพูดมุบมิบคนทำให้คริสเผลอขำออกมา ซาวามุระมองอีกคนหน้าเหวอๆพลางสงสัย อะไร? เขาทำอะไร? คริสเซมไปขำเขาทำไม?
"เข้าใจล่ะ เดี๋ยวฉันจะพาหาอะไรอร่อยๆกิน" คริสลูบหัวคนตรงหน้าอย่างเอ็นดู ซาวามุระเองก็ยอมให้อีกคนกระทำแต่โดยดีเขารู้สึกว่ามือคริสเซมไปทั้งใหญ่และอบอุ่น อยากอยู่แบบนี้นานๆจัง....
เพียงไม่นานคริสก็พาซาวามุระมาที่คาเฟ่แห่งหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ห่างจากโตเกียวทาวเวอร์นัก แค่เดินข้าวออกมาไม่กี่เมตรก็มาถึงแล้ว ภายในร้านถูกจัดด้วยเฟอร์นิเจอร์ไม้เกือบทั้งหมด มีมุมอับที่เหมาะแก่การนั่งทำงาน อ่านหนังสือ หรือเป็นที่พลอดรักสำหรับคู่เดท
คริสเลือกมุมที่ดูเป็นส่วนตัวที่สุดแต่ก็ไม่ได้เข้าโซนมุมอับของทางร้าน เขาเลือกที่นั่งหลังร้านมีฉากกั้นบางๆตามแต่ละโซน
"รับอะไรดีคะ?" พนักงานในชุดสาวเสิร์ฟเดินมาถามพร้อมกับส่งใบเมนูให้ลูกค้าทั้งสอง
"ผมแฮมเบิร์กครับ" คริสสั่งอาหารก่อนจะส่งเมนูคืน
"ของผมข้าวห่อไข่ครับ!" ซาวามุระพูดเสียงใสสั่งพนักงาน จนพนักงานสาวต้องยิ้มเอ็นดูให้กับความน่ารักของเด็กคนนี้
"ทราบแล้วค่ะ รอซักครู่นะคะ" พนักงานสาวรับออเดอร์ก่อนจะเดินหายไป
ซาวามุระมองภายใจร้านอย่างตื่นตาตื่นใจ หันไปมองทางซ้ายทีขวาที จนคริสมองเห็นหูกับหางที่กระดิกดุ๊กดิ๊กๆของคนตรงหน้า
"ฮึ..." คริสหัวเราะในลำคอจนอีกคนหันมามอง
"?.... อะไรเหรอครับ?" ซาวามุระทำหน้าเหลอหลาใส่
"เปล่าหรอก" คริสยิ้มกลับให้อีกคน จนซาวามุระหน้าแดง ....คริสเซมไปยิ้มให้เขาด้วย!!.... ทั้งสองไม่พูดอะไรเลยจนกระทั่งอาหารมาเสิร์ฟ ต่างคนต่างกินอาหารของตัวเองยกประเด็นขึ้นมาคุยกันบ้างนิดหน่อย ซาวามุระกินข้าวระมัดระวังจนซอสมะเขือเทศเลอะรอบปาก สงสัยคงติดมาจากหอ ความจริงก็ซุ่มซ่ามด้วยส่วนหนึ่ง คริสมองรุ่นน้องตรงหน้าที่กินข้าวไปด้วยคุยไปด้วยกับเขาแล้วส่งยิ้มมาให้ คริสคราบเตือนเรื่องคราบบนปากหลายครั้ง ซาวามุระก็เช็ดอยู่หลายครั้งจนปากบวมเจ่อ ...ทำไมถึงได้กินอะไรเหมือนเด็กแบบนี้นะ...
"ขอบคุณสำหรับอาหารครับ!" ซาวามุระกล่าวคำขอบคุณบนโต๊ะอาหารก่อนจะยกน้ำขึ้นมาดื่ม
"อยากจะไปที่ไหนเป็นพิเศษรึเปล่าซาวามุระ" คริสถาม
"ผมอยากเดินเล่นอีกซักหน่อยครับ" ซาวามุระตอบกลับพลางยิ้มร่า
"เข้าใจล่ะ... เดี๋ยวก่อนซาวามุระ" ซาวามุระเตรียมจะลุกขึ้นออกจากโต๊ะแต่ก็ต้องชะงักไว้ก่อน
"ทำไมเหรอครับ?" คริสไม่พูดอะไรเพียงแค่เอื้อมมือไปเช็ดริมฝีปากอีกคนอย่างเบามือ
"ข้าวติดน่ะ"
"อ่ะ.... ขอบคุณครับ...." ซาวามุระมองรุ่นพี่แล้วพลันจู่ๆก็หน้าแดงขึ้น ความจริงเขาเองก็ตกใจเล็กน้อยกับการกระทำของคริสเซมไป ....เขาควรเขินดีมั้ยนะ....
หลังจากกินข้าวเสร็จก็เหลือเวลาอยู่อีกตั้งครึ่งค่อนวัน ชายหนุ่มทั้งสองจึงตัดสินใจที่เดินเล่นในตัวเมืองกันต่อ แวะเข้าตรงนั้นบ้างตรงนี้บ้าง แต่ระหว่างทางที่เดินพวกเขาก็สังเกตเห็นสาวน้อยคนหนึ่งยืนร้องไห้อยู่ พอไปสอบถามก็ทำให้รู้ว่าเด็กคนนี้พลัดหลงกับพี่สาวของตัวเอง เลยต้องพาประกาศตามหาเสียให้วุ่น
พอจัดการเรื่องวุ่นวายทั้งหมดเสร็จแล้ว คริสเหลือบดูเวลากว่าจะรู้ตัวก็ปาเข้าไปบ่ายสามแล้วนี่พวกเขาก็เที่ยวกันมามากเลยทีเดียว เลยเสนอรุ่นน้องที่อยู่ข้างๆว่าเขาจะไปส่งเจ้าตัวกลับที่หอก่อนแล้วเขาจะค่อยกลับบ้านทีหลัง ระหว่างที่กำลังเดินนั้นก็ผ่านหน้าร้านขายของพอดีซาวามุระเหลือบไปเห็นที่ห้อยโทรศัพย์ที่เป็นไม้เบสบอลอยู่คู่กับลูกบอล คริสสงสัยว่าทำไมจู่ๆอีกคนก็ชะงักไปจึงหันไปมองแล้วก็เข้าใจในทันที
"อยากเข้าไปดูหน่อยมั้ยซาวามุระ?"
"ครับ!" เสียงใสขานรับโดยไม่ปฏิเสธก่อนจะเดินเข้าร้านไปดูสิ่งของที่เขาสนใจ คริสเดินดูของในร้านไปเรื่อยๆ ก่อนจะถูกเรียกโดยอีกคน
"คริสเซมไปครับ!"
"หืม? ดูของเสร็จแล้วเหรอ?"
"ครับ เสร็จแล้ว แล้วก็นี่!" ไม่พูดอะไรมากมายซาวามุระยื่นที่ห้อยโทรศัพย์ไม้เบสบอลกับลูกบอลคู่กันให้กับคริส รุ่นพี่ตรงหน้าตกใจเล็กน้อยก่อนจะรับเจ้าสิ่งของนี้มาไว้ในมือ
"แล้วของนาย?...."
"ของผมอยู่นี่ครับ!" ซาวามุระยิ้มแป้นก่อนจะชูมือถือของตัวเองขึ้นมาให้อีกคนได้เห็นสิ่งที่ห้อยอยู่ตรงท้าย ....เหมือนกัน....
"หึ... นายไม่จำเป็นต้องซื้อให้หรอกนะ"
"แต่ผมอยากให้คริสเซมไปนี่ครับ!ถือซะว่าเป็นเครื่องรางสำหรับสอบเข้ามหาลัย!"
"ฮึ.... เข้าใจล่ะ ฉันจะเก็บรักษาไว้อย่างดี ขอบคุณมากซาวามุระ" ซวามุระวาดยิ้มอีกครั้งก่อนจะพาอีกคนเดินออกจากร้านไป....
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"ขอบคุณที่มาส่งนะครับคริสเซมไป!" ซาวามุระบอกอีกคนอย่างร่าเริงถึงแม้ว่าสภาพอากาศตอนนี้จะชวนให้ร่าเริงไม่ออกก็เถอะ....
"อืม.... ดูแลตัวเองด้วยนะซาวามุระ หิมะก็เริ่มตกแล้ว"
"ครับ!" ซาวามุระขานรับ คริสมองคนตรงหน้าอย่างเอ็นดู ....หมอนี่ ทำให้เขารู้สึกดีทุกครั้งที่ได้ยินเสียง หรือแม้แต่รอยยิ้มที่สดใสชวนให้อบอุ่นใจนี่.... ซาวามุระโค้งลารุ่นพี่ของเขาก่อนจะเดินกลับเข้าหอพักไป
.....ไม่อยากแยกจาก.....
คริสมองแผ่นหลังรุ่นน้องที่กำลังเดินจากเขาไป
.....อยากจะรั้งเอาไว้......
ถึงเสียงหัวใจจะเรียกร้องแต่สมองก็สั่งการไม่ให้ทำตามคริสชะงักร่างกายตัวเองไม่ให้วิ่งไปหาเด็กคนนั้น ถ้าเขากระทำตามใจตัวเองมันอาจจะส่งผลเสียต่อตัวเขาและอีกคน คริสมองที่ห้อยโทรศัพย์พลางนึกถึงใบหน้าของคนที่ให้ก่อนจะบรรจงจุมพิศเจ้าสิ่งของนี้ เปรียบเสมือนตัวแทนของรุ่นน้องที่เขาคนึงหา
"ซาวามุระ......." คริสเอ่ยชื่อเจ้าของผะแผ่วก่อนจะเดินจากหอพักไป
"อ่ะ... คริสเซมไป..." ระหว่างทางที่เดินกลับนั้นคริสก็เจอกับมิยูกิเข้าพอดี
"อ่าวมิยูกิ นายออกมาทำอะไรนอกหอพักล่ะ?"
"ผมมาซื้อของนิดหน่อยน่ะครับ ดีเลยเจอคริสเซมไปพอดี ผมมีเรื่องอยากจะคุยด้วยหน่อยน่ะครับ" มิยูกิพูดพลางยกยิ้มอันเป็นเอกลักษณ์ แต่มันต่างออกไป...ไม่ใช่รอยยิ้มที่ดูยียวนเหมือนแต่ก่อน แต่กลับเป็นรอยยิ้มที่เหมือนอยากเอาจะชนะบางอย่าง....
"ได้สิ มีอะไรก็ว่ามาเลย"
มิยูกิกลั้นหายใจไปอึกนึงก่อนจะเอ่ยออกไป
"ผมชอบซาวามุระครับ"
สิ้นคำพูดมิยูกิรอยยิ้มที่เคยวางอยู่บนใบหน้าหล่อเหลานั้นพลันหายไป แววตาที่ดูขี้เล่นแปรเปลี่ยนเป็นจริงจังเหมือนกับตอนที่เขาลงสนามแข่ง คริสสะอึกกับคำพูดของรุ่นน้องที่กล่าวออกมาให้เขาได้ยิน มือที่ถูกคลุมด้วยผ้าไหมพรมพลันเย็นเฉียบ คริสปรับสีหน้าให้เป็นปกติก่อนจะทักอีกฝ่าย
"แล้ว นายมาบอกเรื่องนี้กับฉันทำไม"
"ผมแค่มาบอกให้ทราบครับ ผมดูออกนะว่าความจริงแล้วคริสเซมไปคิดยังไงกับซาวามุระ" คำพูดของมิยูกิเปรียบเหมือนมีดที่แทงเข้าไปในจิตใจของคริสเข้าอย่างจัง
"เธอรู้?...."
"ครับ... ผมรู้ และผมอยากจะบอกว่าถ้าคริสเซมไปยังคิดจะอยู่เฉยแบบนี้ ผมจะบุกเข้าไป ให้ซาวามุระกลายมาเป็นของผม" มิยูกิมองตาคริสโดยตรง สองสายตาประสานกันอย่างไม่มีใครยอมใคร
"แล้วถ้าฉันบอกว่าไม่ยกให้ล่ะ"
"ผมมั่นใจว่าเซมไปต้องยอม ถ้าเซมไปยังไม่ทำลายเส้นกั้นที่กำหนดขึ้นมา" และเป็นอีกคำพูดที่แทงใจคริส
"ผมไม่ทราบของนะครับว่าเซมไปชอบซาวามุระขนาดไหน แต่ผมมั่นใจว่าความระดับความชอบของผมก็คงไม่ต่างกัน และผมก็ไม่คิดจะยกซาวามุระให้ใคร" มิยูกิเดินผ่านตัวอีกคนก่อนจะเอ่ยออกไป "หวังว่าคงจะเข้าใจนะครับ"
มิยูกิเดินผ่านมาโดยไม่คิดจะหันมามอง ถึงแม้ว่าอีกคนจะเป็นรุ่นพี่ที่เขาเคารพรักมากแค่ไหน แต่มีแค่เรื่องนี้ เรื่องเดียวเท่านั้น ที่เขาไม่ยอมให้ใคร...
คริสเสยผมอย่างกลุ้มใจ เขาไม่คิดว่ารุ่นน้องแคชเชอร์จะดันมาชอบคนๆเดียวกันกับเขา เขาควรจะทำอย่างไรดี เขาเองก็ไม่อยากสูญเสียซาวามุระให้ใครเหมือนกัน ถ้าเขาเลือกที่จะทำลายเส้นกั้นนี้ล่ะ ถ้าเขาทำลายมัน.... เขาก็มีโอกาสที่จะทำให้ซาวามุระกลายเป็นของเขาใช่มั้ย?
คริสไม่สนสิ่งใดอีกต่อไป เขาไม่รู้ว่าการกระทำของเขาจะเป็นการขืนใจอีกฝ่ายหรือไม่ แต่เขารู้เพียงว่าเขาจะไม่ยอมยกซาวามุระให้มิยูกิเด็ดขาด!!
TBC.
talk : เย่ จบไปแล้วอีกตอนนึง อู้วววว ทั้งสองคนไฟ้วกันแล้ว ใครกันจะได้เอย์จังของป้าไปครอง =v = ติดตามค่ะเพราะเราเองก็ยังไม่รู้เลย กร๊าก /โดนชก คาร์หลุดอ่ะฮรืออออ เราพยายามที่จะรักษาคาร์ของตลค.แล้วนะ แต่ตอนนี้คือมันหลุดอ่ะ เรารู้สึกว่ามันหลุดไปไกลเลย แงงงงง ; 7 ; อ่านแล้วติได้นะคะ น้อมรับทุกคำติเพราะเราเองก็ไม่ใช่คนที่แต่งได้ดีอะไรขนาดนั้น ตรงไหนที่ผิดเพี้ยนก็บอกด้วยเน้อ รักทุกคนค่ะ จ๊วบบบบบ
กรี๊ดๆๆๆๆๆ ลุ้นมากค่ะ *---* มาแต่งต่อเถอะนะคะ พลีสสสสสสสสส
ตอบลบดีทุกคู่เลยค่ะ แต่เราทีมคริสเซมไป ฮือออ พี่อย่ายอมนะ
ตอบลบ2564 แล้วยังมีหวังมั้ยคะคุณไรต์🥺