pairing : Takigawa Chris Yuu x Miyuki Kazuya X Sawamura Eijun
no rate
warning : ฟิคเรื่องนี้เป็นฟิคสามพีนะคะ อาจจะมีการผันแปรต่อไปในอนาคต
สวบ สวบ
ขายาวก้าวไปตามทางเดินสนามฝึกซ้อมที่ตอนนี้เต็มไปด้วยบรรดาเจ้าสิ่งสีขาวบริสุทธิ์ รอยเท้าหลายรอยปรากฎอยู่บนพื้นสีขาวที่ดูนุ่มราวกับปุยนุ่น แต่ก็เย็นจนชวนให้หนาวจับขั้วหัวใจ เพราะเมื่อคืนดันมีพายุหิมะเข้ามาเลยทำให้พื้นที่ทุกตารางนิ้วนี้เต็มไปด้วยหิมะ มิยูกิมองสภาพสนามที่ตนเพิ่งเดินผ่านมา เขาเดินเข้าห้องเก็บของเพื่อที่จะหยิบอุปกรณ์ทำความสะอาดออกมา ....หวังว่ามันจะช่วยไล่หิมะพวกนี้ได้ล่ะนะ.... ยิ่งเป็นช่วงหน้าหนาวพวกเขาก็ต้องคอยดูแลสนามไม่ให้มีสิ่งแปลกปลอมเข้ามาอยู่ในพื้นที่เพราะมันต้องใช้ตลอดระยะเวลาการซ้อมเวลา ถ้าพวกเขาไม่ทำความสะอาดละก็พอเข้าช่วงฤดูใบไม้ผลิทั้งสนามคงเต็มไปด้วยน้ำเจิ่งนองแน่ๆ
"โหววว หิมะเยอะมากเลยนะเนี้ย!" คุราโมจิหยิบอุปกรณ์ทำความสะอาดแล้วส่งต่อๆกันไปเป็นทอดๆ
"ฮะฮ่ะฮ่า! ดูนี่สิฮารุจจิ! เป็นไงบอลหิมะของฉัน!" ซาวามุระที่โวยวายอยู่ข้างนอกพยายามจะส่งผลงานที่อยู่ในมือของตนให้เพื่อนดู ฮารุอิจิมองอีกคนอย่างยิ้มๆก่อนจะหันไปดูทางฝ่ายฟุรุยะที่เจ้าตัวดันสร้างคุณหมีสีขาวตัวใหญ่อยู่บนสนามไปเสียแล้ว
"เฮ้ย.... เจ้าพวกนั้นมันเล่นอะไรของมัน" คาเนมารุมองไปที่กลุ่มสามคนนั้น
"เอาน่า ไม่เป็นไรหรอก" โทโจเดินมาตบไหล่เบาๆก่อนจะไปช่วยบรรดารุ่นพี่แบกอุปกรณ์ทำความสะอาด
หลังจากที่เตรียมอุปกรณ์กันเสร็จทุกคนก็ช่วยกันลงแรงกวาดบรรดาหิมะบนพื้น บ้างก็ลื่นล้ม บ้างก็กวาดสาดใส่เพื่อนข้างๆ ในเวลานี้เรียกมีทั้งเสียงหัวเราะและเสียงด่าทอกันลั่นเต็มสนาม
"ฮี่ๆ ซาวามุระ!!" เสียงคุราโมจิเรียกเจ้ารุ่นน้องรูมเมท ซาวามุระก็หันตามอย่างว่าง่ายโดยไม่รู้เลยว่ามีบางสิ่งมากระทบเข้าที่ใบหน้าของตนจนล้มหงายหลัง และเจ้าสิ่งนั้นก็มาจากรุ่นพี่ที่เรียกเขานั่นเอง คุราโมจินึกสนุกอยากแกล้งซาวามุระขึ้นมาจึงขว้างบอลหิมะอัดใส่หน้าอีกคนเต็มๆ แต่ดูเหมือนผิดคาดไปหน่อยที่เป้าหมายของเขาดันล้มไปด้วยเป็นของแถม จะว่าคือกำไรสำหรับการแกล้งหรือว่าอย่างไรดี คุราโมจิหัวเราะกับท่าทางของซาวามุระ
"ฮึ่ม!!! คุราโมจิเซมไป!!!" ซาวามุระลุกพรวดขึ้นมาก่อนจะลงไปหยิบหิมะสีขาวบริสุทธิ์มาปั้นเป็นก้อนกลมๆปาคืนกลับไปยังรุ่นพี่ตัวแสบ แต่ดันพลาดไปโดนหน้ามาเอะโซโนะอย่างจังแทน
"ซาวามุระ.... นี่ใช่เวลามาเล่นมั้ย?!" มาเอโซโนะปาบอลหิมะอัดใส่ซาวามุระ แต่เป้าหมายก็ดันวิ่งหนีไปทั่ว จึงทำให้บอลที่ถูกปานั้นไปโดนคนอื่นทั่วทั่งสนาม ต่างคนต่างปากันอย่างไม่ยอมใครเพราะเข้าใจผิดว่าคนนั้นจงใจปามา คนนี้ปาใส่ บ้างก็พากันสร้างที่กั้นขึ้นมาปาบอลใส่บุคคลที่จู่โจม ตอนนี้กลายเป็นสงครามขนาดย่อมไปเสียแล้ว ใครที่เล็งบอลใส่ถือว่าเป็นศัตรู!!
มิยูกิที่เห็นท่าจะไม่ดีจึงขอปลีกตัวมาอย่างเงียบๆเพื่อที่เขาจะได้ไม่โดนลูกหลงของสมรภูมิในครั้งนี้ แต่ก็ใช่ว่าจะรอดพ้นจากสายตาของซาวามุระไปได้ เด็กหนุ่มพิชเชอร์ปั้นลูกหิมะก้อนใหญ่ๆก่อนจะเข้าไปใกล้ๆอีกคนที่ตอนนี้พยายามหาเส้นทางลับเดินหลีกเลี่ยงฝูงชนอยู่
เสียงเดินนั้นดังจนมิยูกิหันมามองตัวการ ด้วยสัญชาตญาณมิยูกิจับข้อมือของเจ้าเด็กลอบประทุษร้ายเขา ซาวามุระตกใจที่เป้าหมายของเขาดันหันมาพอดีจึงเผลอปล่อยมือเลยเลยทำให้มิยูกิดึงตัวซาวามุระเข้ามาด้วย กลายเป็นว่าตอนนี้ซาวามุระนอนทับตัวมิยูกิอยู่โดยทั้งตัวเต็มไปด้วยหิมะ
"ให้ตายสิ นายนี่มัน..." มิยูกิบ่นทั้งที่ดวงตายังคงมองฟ้าอยู่
"แล้วนายจะหันมาก่อนทำไมเล่า!" ซาวามุระบ่นกลับก่อนจะยันตัวขึ้นคร่อมมิยูกิแทนแต่ก็ยังคงไม่ลุกออกไปจากตัวคนที่นอน
"ถ้าฉันไม่หันมา ฉันก็คงโดนเจ้าบ้าที่ไหนไม่รู้เอาหิมะก้อนยักษ์ทุ่มใส่นะสิ"
"เชอะ" ซาวามุระสบถมาอย่างเสียดาย มิยูกิไม่พูดอะไรต่อ เขาพลิกตัวกลับอย่างไวให้ซาวามุระอยู่ใต้ร่างก่อนจะกอดเอาไว้นิ่ง คนที่ถูกกอดตกใจกับการกระทำของอีกคนเลยไม่ทันจะเอ่ยทักท้วง หิมะแพใหญ่ก็ตกลงมาจากหลังคาทับพวกเขาทั้งสอง ซาวามุระกอดอีกคนไว้ด้วยความตกใจ
ตึกๆ...... ตึกๆ.......
"อ่า.... นายไม่เป็นไรใช่มั้ย? ซาวามุระ...." มิยูกิเงยหน้าขึ้นมาถามอีกคนที่ตอนนี้ใบหน้าขึ้นสีเป็นสีแดงจัดอย่างไร้สาเหตุ
"อะ... ไม่เป็นไร!! สบายมาก!!" ซาวามุระรีบตอบทันควัน
"นาย....." ยังไม่ทันจะถามกลับมีเสียงแทรกขึ้นมาซะก่อน
"อะ!.... เอย์จุนคุง! อยู่นี่เองเหรอ?" ฮารุอิจิวิ่งมาหาซาวามุระ มิยูกิเองก็ลุกออกจากตัวอีกคนเพื่อให้คนที่นอนอยู่ได้ลุกออกไป ซาวามุระรีบลุกเดินหนีไปหาฮารุอิจิโดยไม่กลับมามอง
"เอ๋..... เอย์จุนคุงทำไมหน้าแดงแบบนั้นล่ะ" ฮารุอิจิถาม
"ม... ไม่มีอะไรซักหน่อย!!" ซาวามุระปฏิเสธเสียงแข็ง
เสียงหยอกล้อของคนทั้งสองที่เดินไปแล้วยังแว่วเข้ามาในโสตประสาทของคนที่อยู่เบื้องหลัง
.....หมอนั้น......
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"ฮ่า... เหนื่อยจังเลย" ซาวามุระว่าพลางทิ้งตัวลงที่นอนอย่างอ่อนแรง
"อย่ามาบ่นไปหน่อยเลย ฉันเห็นนายอู้นะเจ้าซาวามุระ!" คุราโมจิที่นั่งเปิดทีวีดูหันมาพูดใส่
"อะไร! ผมไม่ได้อู้ซักหน่อย!" ซาวามุระปฏิเสธ
"งั้นเหรอ? แล้วที่นายหายไปกับเจ้ามิยูกิจนฮารุอิจิต้องไปตามน่ะ มันคืออะไรห๊า!"
"ไม่มีอะไรซักหน่อย!"
"อ่ะฮ่า! พูดมาแบบนั้นแสดงว่ามันต้องมีอะไร บอกฉันมานะเจ้าบ้ามุระ!!" คุราโมจิเซ้าซี้ ซาวามุระนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก็พลันร้อนวูบวาบที่ใบหน้า แถมตรงส่วนที่ถูกอีกคนสัมผัสก็ยังร้อนผ่าวไปหมด...
"บ้ารึไง! มันจะมีอะไรได้ยังไงเล่า!" ซาวามุระหยิบผ้าห่มขึ้นมาคลุมเพื่อหนีคำถาม
"นี่นายขึ้นเสียงใส่ฉันเหรอ? นายโดนแน่!" ยังไม่ทันจะโต้กลับคุราโมจิก็จับเจ้ารุ่นน้องตัวดีมาสั่งสอนตามแบบฉบับของตัวเอง เรียกได้ว่าทำเอาระบมไปหมดทั้งตัวเลยทีเดียว
คุราโมจิมองรุ่นน้องที่ถูกจับน็อคจนสลบไปก่อนจะปล่อยตัวออกมา ตอนแรกว่าจะแค่แหย่เล่นแต่เจ้าตัวดันมาสลบไปซะงั้น นี่ถ้าสั่งสอนเสร็จเขาว่าจะลากเจ้านี่มาเล่นเกมซักหน่อยแต่คงไม่ได้การแล้วล่ะ คุราโมจิมองรุ่นน้องก่อนจะเดินออกจากห้องไปชวนเพื่อนรุ่นเดียวกันมาเล่นเกมแต่สถานที่เล่นนั้นไม่ใช่ของตัวเองก็เท่านั้น....
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"งึม....." ซาวามุระลืมตาตื่นขึ้นมาก่อนจะบิดตัวไปมาเพื่อคลายความปวดล้าของกล้ามเนื้อที่เพิ่งถูกทารุณกรรมมาอย่างหนัก ซาวามุระมองนาฬิกาเพื่อดูเวลาก็ต้องตกใจเพราะตลอดเวลาที่เขาหลับมันล่วงเลยไปมากจนบ่ายสามแล้ว นี่เขาหลับไปนานขนาดไหนกัน.... ซาวามุระละเจ้าสิ่งของตรงหน้าก่อนจะหยิบเสื้อคลุมเดินลงไปข้างล่าง อย่างน้อยก็ขอใช้เวลาให้คุ้มค่ากว่านี้หน่อยเถอะ
ซาวามุระวิ่งตึงตังลงมาข้างล่าง ไอเย็นของอากาศภายนอกสัมผัสเข้ากับผิวหน้า เด็กหนุ่มย่นคอตามสัญชาตญาณของตนเองเพื่อเพิ่มความอบอุ่น ทำไงได้ก็เขาไม่ได้หยิบมาด้วยนี่นา.... อ๊ะ! แต่เขาสวมถุงมือมานะ!
สองขาก้าวเดินไปอย่างไร้จุดหมาย เพียงหวังว่าให้วันหยูดวันนี้เขาได้เจออะไรที่มันไม่เสียเปล่าบ้าง สภาพสนามที่ใช้ซ้อมเบสบอลตอนนี้ก็ปกคลุมไปด้วยละอองหิมะ พอเข้าช่วงหน้าหนาวแล้วมันทำให้เขาไม่รู้จะทำอะไร จะให้วิ่งลากล้อมันก็ทำไม่ได้ ทำได้แค่ซ้อมในโรงยิมเท่านั้นแต่นี่เขาเองก็ไม่ได้ซ้อมขว้างลูกมาสองสามวันแล้ว สงสัยวันนี้ต้องไปซ้อมเสียหน่อยแล้วมั้ง
ซาวามุระคิดไปเรื่อยเปื่อยก่อนจะมองเห็นใครคนหนึ่งที่เขารู้สึกคุ้นตามาก จัดว่ามากๆเลยล่ะ มิยูกิเซมไป.... พอนึกถึงอีกคนภาพเหตุการณ์เมื่อเช้าก็พลันเข้ามาในหัว ซาวามุระสะดุ้งกับถาพในความคิดก่อนจะสะบัดไล่มันออกไป .....วันนี้เขาเป็นอะไรทำไมต้องคิดเรื่องนั้นอีกแล้ว....
"โฮ้ย! ซาวามุระ!" เสียงทุ้มอันคุ้นเคยตะโกนเรียกเขาอยู่ไม่ไกล มิยูกิตะโกนพร้อมกับโบกมือเรียก ใจจริงเขาเองก็ไม่อยากจะเดินเข้าไปหาหรอกนะ.... แต่ถ้าเขาเลือกที่จะวิ่งหนีมันก็ดูไม่สมเหตุสมผล ซาวามุระจึงเลือกที่จะเดินไปหาแคชเชอร์หนุ่มอย่างว่าง่าย
"นายออกมาทำอะไรข้างนอกน่ะ อากาศมันหนาวนะ" ซาวามุระถามก่อน
"นายเองก็เหมือนกัน ออกมาทำอะไร?" มิยูกิถามกลับ
"นี่ฉันถามนายก่อนนะเฮ้ย!"
"นายเองก็ควรพูดจาดีๆกับรุ่นพี่ก่อนสิ แล้วฉันจะให้คำตอบ" มิยูกิยิ้มทะเล้น
"ก็ได้! ก็ได้! มิยูกิเซมไป! พอใจยัง"
"เฮ้อ ถ้านายพูดจากใจมันจะดีไม่น้อยเลยนะ" มิยูกิถอนหายในเบาๆจน ซาวามุระเบะปากหมั่นไส้คนตรงหน้า
"มิยูกิเซมไปครับ" คราวนี้ซาวามุระลองพูดอย่างนุ่มนวลแต่ดูเหมือนจะส่งผลเกินคาด
"หืม... ว่าไงซาวามุระ" มิยูกิยิ้มรับอีกคน
"โอ้ย! ฉันลืมคำถามไปแล้วว่าจะถามอะไร เพราะนายคนเดียวที่เบี่ยงประเด็น เจ้าบ้า!"
"ฮ่าๆ จริงสิใกล้วันสิ้นปีแล้วนายจะกลับบ้านมั้ย?"
"หา? ก็ต้องกลับสิ"
"งั้นเหรอ....." มิยูกิเงียบไปพักนึงจนซาวามุระสงสัย ว่าทำไมอีกคนก็จู่ๆมาามแบบนี้ "งั้นวันสิ้นปีฉันไปเที่ยวบ้านนายได้ป่ะ?"
"หา?! นายจะมาบ้านฉันทำไม? นายไม่กลับบ้านเหรอ?" ซาวามุระตกใจก่อนจะใส่ถามเป็นชุด
"ก็แค่.... อยากลองไปบ้านนายเท่านั้นแหล่ะ อยากรู้ว่าเด็กบ้านนอกอย่างนายใช้ชีวิตยังไง"
"ชิ.... แล้วจะมายุ่งอะไรกับเด็กบ้านนอกอย่างฉันล่ะ?"
"ก็อยากอยู่ด้วยเท่านั้นเอง ไม่ได้?" มิยูกิให้คำตอบอย่างไม่ลังเลจนซาวามุระต้องเงียหูทวนคำพูดของเจ้าตัวอีกที
"ห๊ะ? นายจะมาอยากอยู่กับฉันทำไมเจ้าบ้า!" ....นี่มันอะไร ทำไมจู่ๆหมอนี่ก็พูดแบบนั้นออกมา เขาไม่เข้าใจเลย....
"บอกเหตุผลไปตอนนี้นายก็ไม่เข้าใจหรอก เพราะนายมันโง่"
"เฮ้ย!......" ยังไม่ทันจะได้พูดอะไร มิยูกิก็โยนผ้าพันคอมาวางแหมะไว้บนหัวเจ้ารุ่นน้องขี้โวยวาย
"ไม่พันไว้เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก... " ซาวามุระรับผ้าพันคอมาอย่างว่าง่ายก่อนจะพันตามที่อีกคนบอก
"ไม่เห็นจำเป็นเลย....." ซาวามุระบ่นอุบอิบก่อนจะกระชับผ้าพันคอมาพันปิดตั้งแต่ช่วงคอจนเกือบจะถึงจมูก
"วันนี้ตอนหนึ่งทุ่ม นายออกมารอฉันที่นี่นะ ฉันมีที่ๆนึงจะพานายไป" มิยูกิสั่งซาวามุระ
"ที่ไหน?"
"ถ้าบอกตอนนี้ก็ไม่สนุกสิ .....อย่าออกมาอยู่ข้างนอกนานเกินไปล่ะ เดี๋ยวร่างกายจะเย็น" มิยูกิพูดส่งท้ายก่อนจะเดินหนีกลับเข้าหอพัก ซาวามุระมองแผ่นแหล่งเจ้าคอผ้าพันคอที่เดินหายลับตาไป เด็กหนุ่มก้มลงมองผ้าพันคอก่อนจะกระชับมันให้แน่นกว่าเดิม
.........มีกลิ่น.... กลิ่นของหมอนั้นติดอยู่.......
........อุ่นดีจัง........
ซาวามุระเดินเล่นไปตามทางที่เขารู้จัก เด็กหนุ่มไม่เลือกเดินเส้นทางที่แยกออกไปเพราะเขายังไม่ชิน ถ้าเขาเลือกเดินคงยากที่เดินกลับมาในเส้นทางเดิมเป็นแน่ หลังจากที่เดินเล่นจนพอใจแล้วซาวามุระก็กลับหอ โดยที่ไม่ลืมจะเอาผ้าพันคอไปคืนเจ้าของ ซาวามุระเดินมาที่หน้าห้องก็สังเกตได้ถึงเสียงที่ดังอยู่ภายในก่อนจะเคาะประตูสองสามที เจ้าของห้องเปิดประตูต้อนรับ
"ฉันเอามาคื...." ยังไม่ทันจะพูดจบก็โดนแทรกขึ้นมาซะก่อน
"พอดีเลย ซาวามุระ ฉันมีอะไรให้ช่วยหน่อย" มิยูกิพูดยิ้ม ซาวามุระแอบมองเข้าไปในห้องของอีกคนก็รู้เลยว่า 'ช่วย' ที่ว่านั้นคืออะไร สภาพห้องตอนนี้เต็มไปด้วยเหล่าบรรดารุ่นพี่ปีสองที่มานั่งเล่นเกมกันอยู่ในห้อง บ้างก็นั่งอ่านหนังสือส่งเสียงกันอย่างครึกครื้น
"ฉันเอามาคืนแค่นี้แหล่ะ ไปละ!" ซาวามุระรีบส่งผ้าพันคอให้อย่างลวกๆก่อนจะเดินหนีไปแต่มิยูกิก็กระชากข้อมืออีกคนไว้ได้ก่อน
"เฮ้ย ช่วยกันก่อนสิ"
"ไม่เฟ้ย! นายไปขอให้เจ้าฟุรุยะช่วยสิ หรือไม่ก็คาเนมารุก็ได้!" ซาวามุระตกใจพยายามยื้อแขนตัวเองสุดฤทธิ์ .....ไม่นะ.... อย่ามาจับนะ....
"ก็นายมาพอดีอ่ะ"
"ไม่เอาเฟ้ย!" ซาวามุระสะบัดตัวหนีก่อนจะรีบวิ่งปรู้ดหายไป
ซาวามุระรีบวิ่งกลับเข้าห้องของตัวเอง เด็กหนุ่มถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกแต่ก็ไม่ถึงกับเต็มที่เขายกข้อมือข้างที่ถูกจับขึ้นมาสัมผัสเบาอย่างงุนงง ทำไม.... ทำไมตรงจุดที่หมอนั้นสัมผัส มันถึงได้ร้องผ่าวไปหมด.... นี่ขนาดหนีมาได้แล้วแต่รอยสัมผัสมันก็ยังไม่จางหายความอบอุ่นที่แผ่ซ่านออกมา มันชวนให้อัตราการหายใจผิดจังหวะ หัวใจเต้นไม่เป็นส่ำ ความวูบวายบนใบหน้าที่ชวนให้หน้ามืดนี้
.
.....เขาควรจะทำอย่างไร ใครก็ได้ช่วยบอกที......
TBC.
talk : มาปล่อยอีกแล้วววว ตอนนี้สั้นจัง รู้สึกได้ว่าสั้นมาก แงงงงงงงง ; ; อ่านแล้วว่ายังไงเชิญติชมได้เลยนะคะ คำไหนที่ผิดแปลกไปก็แย้งได้เลยเน้อ ขอบคุณที่อ่านค่ะ เลิฟฟฟฟ
เราเอนไปทางมิยุกิค่ะ5555 เชียนายนะอิหมี
ตอบลบมาต่อไวๆนะค่ะ><
จะบอกว่าแอบเอียงมิซาวะเหมือนกันค่ะ แต่ก็ชอบคริสซาวะ แค่ชอบมิมากกว่า (แอบหวังให้มีฟุรุซาวะด้วย แต่คงจะไม่ได้สินะ แค่นี้ก็ศึกหนักระหว่างแคชเชอร์จะแย่แล้ว5555) มาต่อเถอะนะคร้าาา รออยู่น้าาา *---*
ตอบลบ